متن های زیبا

[mehraboOon]

من دلم می خواهد

خانه ای

داشته باشم پر دوست

کنج هر ديوارش

دوستهايم بنشينند آرام

گل بگو گل بشنو

هرکسي مي خواهد

وارد خانه پر عشق و صفايم گردد

يک سبد بوي گل سرخ

به من هديه کند

شرط وارد گشتن

شست و شوي دلهاست

شرط آن داشتن

يک دل بي رنگ و رياست

بر درش برگ گلي مي کوبم

روي آن با قلم سبز بهار

مي نويسم اي يار

خانه ي ما اينجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

"خانه دوست کجاست؟ "

فريدون مشيري

[mehraboOon]

عجب صبری خدا دارد.........

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم، همان یک لحظه اول که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان، جهان را با همه زیبایی و زشتی برروی یک گرد ویرانه میکردم.
عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم که در همسایه صدها گرسنه، چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم، نخستین نعره مستانه را خاموش آن دم بر لب پیمانه میکردم.
عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم که میدیدم یکی عریان و لرزان و دیگری پوشیده از صد جامه رنگین زمین و آسمان را واژگون مستانه میکردم.
عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم نه طاعت میپذیرفتم، نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده ، پاره پاره در کف زاهد نمایان، سبحه صد دانه میکردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان، هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ، آواره و دیوانه میکردم.



عجب صبری خدا دارد !

اکر من جای او بودم بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان، سراپای وجود بی وفا معشوق را، پروانه میکردم.


عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم به عرش کبریایی، با همه صبر خدایی ، تا که میدیدم عزیز نابجایی، ناز بر یک ناروا گردیده خواری میفروشد، گردش این چرخ را وارونه، بی صبرانه میکردم.


عجب صبری خدا دارد !
اگر من جای او بودم. که میدیدم مشوش عارف و عامی، ز برق فتنه این علم عالم سوز مردم کش ،بجز اندیشه عشق و وفا، معدوم هر فکری ، در این دنیای پر افسانه میکردم .


عجب صبری خدا دارد !

چرا من جای او باشم؟ همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد ، و گرنه من بجای او چو بودم ،یک نفس کی عادلانه سازشی ، با جاهل و فرزانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !



عجب صبری خدا دارد!



عجب صبری خدا دارد!



شاعر: معیني کرمانشاهی

[mehraboOon]

می‌ دانی‌ چیست؟

می‌ دانی‌ چیست؟

این همه عاشقی هم به درد نمی‌‌خورد

چه فایده

وقتی‌ نیستی‌

اصلا

وقتی‌ نیستی‌

میخوام سر به تن هیچ خاطره‌ای نباشد دختر باران

گیرم که پاییز و بهار برای تو

برای من

با دست‌های سردی که نای برداشتن قلم را ندارند

چه می‌‌کنی‌؟

یعنی‌ می باری؟

یعنی‌ می‌‌آیی‌؟

.

.

.

گمان نمی کنم تو

در گرمای تابستان

دکمه‌های پیراهنم را

با بوسه هایت

خیس کنی‌...

.

.

.

یعنی‌ می بوسی؟

عاشقت هستم را بر بال کبوتران ایستگاه‌های شهر می‌‌بندی؟


بهرنگ قاسمی

[mehraboOon]

باور کنید

لیلی ها

گاهی بدون هیچ میلی!

ظرف، دل و حتی خود شما را میشکنند!!

***

ساکت نشستی و من عاشقت شدم

موهاتو بستی و من عاشقت شدم

وقتی نبودی و عاشق نبودم و

حالا که هستی و ... من عاشقت شدم

وقتی نگاه کنی، دیوونه می‏شم و

موهاتو وا کنی... دیوونه می‏شم و

می‏میرم و به‏ جاش، من عاشقت شدم

دلواپسم نباش... من عاشقت شدم

***

وقتی نامه ها به تو نمیرسند

چکار باید کرد؟

انگار کل دنیا روی دکمه ی توقف مانده است

و فقط من پیرتر میشوم

[mehraboOon]

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست
آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست
می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد
آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست
می روم اما نگویــــــــی بی وفــــــا بود و نمــــاند
از هجوم سایه هــــا دیگر نگــــــاهم خسته است
راســــــتی : یادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو
تاول غــــــربت به روی باغ احســــــاسم نشست
طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود
روی جلد خاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست

[mehraboOon]

برايت مي نويسم نازنين امشب

كه خود خواني و خود داني



در اين دوري جان فرسا



در اين غم اين سكوت واين شب يلدا



چه ها بر من گذشت اي جان جانانم



شب يلداي دوري را سحر گاهان شود آيا؟



دلت از كينه ها خالي شود آيا؟



دلم در آرزويت پر كشد هرگاه و هر بي گاه



به هر كاشانه اي سر مي كشد نا خواه



در اين غم ، اين سكوت و اين شب يلدا



نگر شاهين عشقم شوق پروازي ندارد



دگر در آسمانها يار پروازي ندارد



پس از تو ، اين دلم اميد فردائي ندارد



نگر اي نازنينم



من در اين غمنامه ام گويم



كه دنبال نشانت راه مي پويم



به هر ساز صدايت آه مي گويم



كلام آخرم را من تمنا وار مي گويم



كه در دنيا بدون تو



بدون آن نگاه تو



همانند شني در ژرف يك جويم

[mehraboOon]

در خاطر منی

ای رفته از برم به دیاران دور دست !
با هر نگین اشک به چشم تر منی
هر جا که عشق هست و صفا هست و بوسه هست
در خاطر منی

هر شامگه که جامه ی نیلین آسمان
پولک نشان ز نقش هزاران ستاره است
هر شب که مه چو دانه ی الماس بی رقیب
بر گوش شب به جلوه ،چنان گوشواره است
آن بوسه ها و زمزمه های شبانه را
یادآور منی
در خاطر منی.

در موسم بهار
کز مهر بامداد
تکدختر نسیم
مشاطه وار،موی مرا شانه می کند
آندم که شاخ پر گلی باغی بدست باد
خم می شود که بوسه زند بر لبان من
وانگاه، نرم نرم
گلهای خویش را به سرم دانه می کند
آن لحظه ،ای رمیده ز من ! در بر منی
در خاطر منی

هر روز نیمه ابری پائیز دلپسند
کز تند باد ها
با دست هر درخت
صدها هزار برگ زهر سو چو پول زرد
رقصنده در هواست
و آن روز ها که در کف این آبی بلند
خورشید نیمروز
چون سکه ی طلاست
تنها تویی تویی تو که روشنگر منی
در خاطر منی

هر جا که بزم هست و زنم جام را به جام
در گوش من صدای تو گوید که: نوش نوش
اشکم دود به چهره و لب مینهم به جام
شاید روم ز هوش
باور نمی کنی که بگویم حکایتی:
آن لحظه ای که جام بلورین به لب نهم
در ساغر منی
در خاطر منی

برگرد،ای پرنده ی رنجیده ، باز گرد
باز آکه دل من آشیان تست
در راه،در گذر
در خانه ،در اتاق
هرسو نشان تست

با چلچراغ یاد تو نورانی ام هنوز
پنداشتی که نور تو خاموش می شود؟
پنداشتی که رفتی و یاد گذشته مرد؟
و آن عشق پایدار ، فراموش می شود؟
نه ، ای امید من !
افسونگر منی
هر جا ، به هر زمان
در خاطر منی .

[mehraboOon]

پنجرهها را كه نسیم
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد
و بهار
روی هر شاخه كنار هر برگ
شمع روشن كرده است
همه چلچله ها برگشتند
و طراوت را فریاد زدند
كوچه یكپارچه آواز شده است
و درخت گیلاس
هدیه جشن اقاقی ها را
گل به دامن كرده ست
باز كن پنجره ها را ای دوست
هیچ یادت هست
كه زمین را عطشی وحشی سوخت
برگ ها پژمردند
تشنگی با جگر خاك چه كرد
هیچ یادت هست
توی تاریكی شب های بلند
سیلی سرما با تاك چه كرد
با سرو سینه گلهای سپید
نیمه شب باد غضبناك چه كرد
هیچ یادت هست
حالیا معجزه باران را باور كن
و سخاوت را در چشم چمنزار ببین
و محبت را در روح نسیم
كه در این كوچه تنگ
با همین دست تهی
روز میلاد اقاقی ها را
جشن میگیرد
خاك جان یافته است
تو چرا سنگ شدی
تو چرا اینهمه دلتنگ شدی
باز كن پنجره ها را
و بهاران را
باور كن

*فریدون مشیری*

[Sada]

در آسمان مات من رخ تو ماه می کشد

من پیاده مانده را کنار شاه می کشد



چه خالصانه سرخوشم که بر کویر جان من

سراب آرزوی تو گل و گیاه می کشد



در این امید مردگی نشانی از تو دیده ام

که پای بسته ام مرا به سوی راه می کشد



امید با تو بودنم مرا به اوج می برد

شغاد خوش خیالیم مرا به چاه می کشد



تو آن طلوع کاذبی که در شروع این سفر

مرا که بار بسته ام به اشتباه می کشد



میان آیه های شک یقینی از تو بی گمان

به روی ارتداد من خط سیاه می کشد



ورای اعتقاد من خیال تو که غایبی

مرا که حی و حاضرم علی الصلاه می کشد

[Sada]

زمانی که غروبی نبود

با طلوعی غم انگیز آمدم

اما عزیز در هر غروبی

لذتی است بی انتها

چرا که به وصل نزدیک تر می شود

تا طلوعی جدید داشته باشد

در تمام طلوع ها و غروب ها

دوستت دارم