◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت

امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت		وز گریه‌ی شادی جگرم آب دگر داشت
هنگام سحر خلق به محراب و دل من		ز ابروی بتی روی به محراب دگر داشت
قربان شوم و چون نشوم وای که آن چشم		بر جان من از هر مژه قصاب دگر داشت
نی داشت خبر از خود و نی از می و مجلس		خسرو که خرابی ز می ناب دگر داشت

[M.A.H.S.A]

تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت

تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت		از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟
اندوه جدایی ز کسی پرس که یک چند		دور فلک از صحبت یارانش جدا داشت
داغ دگر این است که از گریه بشستم		آن داغ که دامانت ز خون دل ما داشت

[M.A.H.S.A]

بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت

بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت		بی سرو خرامنده به صحرا نتوان رفت
صحرا و چمن پهلوی من هست بسی لیک		همره تو شو ای دوست که تنها نتوان رفت
مائیم و سر کوی تو گر پیش نخوانی		اینجا بتوان مرد و از اینجا نتوان رفت
گفتم که ز کویت بروم تا ببرم جان		گفتی بتوان جان من اما نتوان رفت
ای قافله در بادیه‌ام پای فرو ماند		بگذر تو که در کعبه به این پا نتوان رفت
مپسند که در پیش لبت مرده بمانم		نازیسته از پیش مسیحا نتوان رفت

□

هر صبر و سلام که دل سوخته را بود		اندر شکن سلسله‌ی خم به خمش رفت
یک روز به شالای وصالش نرسانید		آن عمر گران مایه که ما را به غمش رفت

□

مشنو سخن عاشقی از هرزه زبانان

کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست

[M.A.H.S.A]

ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است

ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است		عالم به مراد دل و اقبال غلام است
صیدی که دل خلق جهان بود بدامش		المنته لله که امروز بدامست
ازطاق دو ابروی تو ای کعبه‌ی مقصود		خلقی بگمانند که محراب کدامست
چشم تو اگر خون دلم ریخت عجب نیست		او را چه توان گفت که او مست مدامست
خسرو که سلامت نکند عیب مگیرش		عاشق که ترا دید چه پروای سلامست

□

در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد		من زیستن خلق ندانم که چسان است
ترکی که دو ابروش نشسته است به دلها		قربانش هزارست اگر چش دو کمان است

□

هر شب من و از گریه سر کوی تو شستن		بدبختی این دیده که آن پا نتوان شست
دریا ز پی بخت بد از دیده چه ریزم		چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عشق از دل ماکم نتوان کرد که ذاتی است		چون مایه‌ی آتش که ز خارا نتوان شست
از دردی خم شوی مصلای من مست		کز آب دگر کهنه مارا نتوان شست

□

نرگس همه تن گل شد و در چشم تو افتاد		تا روشنی دیده بیابد زغبارت
ای قبله‌ی صاحب نظران روی چو ماهت		سر فتنه‌ی خوبان جهان چشم سیاهت
هر گه که ز بازار روی جانب خانه		چون اشک روان گردم و گیرم سر راهت
نزدیک توام چون نگذارند رقیبان		دزدیده بیایم کنم از دور نگاهت
خسرو چکنی ناله و هردم چه کشی آه		آن سرو روان را چه غم از ناله و آهت

□

شب دوشینه جان سویش چنان رفت

که زان اوست گویی زان من نیست

□

یکایک تلخی دوران چشیدم		زهجران هیچ شربت تلخ تر نیست
اسیر هجر و نومید از وصالم		شبم تاریک و امید سحر نیست
به یک جان خواستم یک جام شادی		ز دور چرخ گفتا رایگان نیست

[M.A.H.S.A]

نسیما آن گل شبگیر چون است؟

نسیما آن گل شبگیر چون است؟		چسانش بینم و تدبیر چون است؟
دل من ماند در زلفش که داند		که آن دیوانه از زنجیر چونست؟
نگویی این چنین بهر دل من		که آن بالای هم‌چون تیر چون است؟
ز لب آید همی بوی شرابش		دهانش داد بوی شیر چون است؟
من ازوی نیم کشت غمزه گشتم		هنوزم تا به سر تدبیر چون است؟
اگر چشمش به کشتن کرد تقصیر		لبش در عذر آن تقصیر چون است؟
نپرسد هرگز آن مست جوانی		که حال توبه‌ی آن پیر چونست؟
ز زلفش سوخت جان مردم آری		بگو آن دام مردم گیر چون است؟

[M.A.H.S.A]

بیا کز رفتنت جانم خراب است

بیا کز رفتنت جانم خراب است		دل از شور نمکدانت کبابست
درنگ آمدن ای عمر کم کن		که عمر از بهر رفتن در شتاب است

□

ندارد چشمه‌ی خورشید آبی		کزان چشمه تو بردی هر چه است
نباشد هیچ بوی نافه از مشک		ولی موی تو یک‌سر مشک نابست
چو بر شیرین لبت از رخ چکد خوی		تمامی آب آن شربت گلابست
مرا گریک سوا لی از لب تست		ز چشمت ده جواب ناصوابست
سخن گوید چو خسرو پیش چشمش		زبون غمزه‌ی حاضر جوابست

[M.A.H.S.A]

مرا داغ تو بر جان یادگار است

مرا داغ تو بر جان یادگار است		فدایش باد جان چون داغ یار است
اگر جان می‌رود گو رو غمی نیست		تو باقی مان که مارا با تو کار است

□

تمنای دلم کردی و دادم		بفرما گر تمنای دگر هست !
اشارت کردی از ابرو به خونم		مرا باری مبارک شد جمالت
چو زنبور سیه گرد سر گل		بگردم بر سرت بی‌خود ز بویت

□

زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک

بسیار در آفتاب گشتست

□

صبر و دل و نام و ننگ ما بود

عشق آمد و هر چهار برخاست

□

تلخی نشنیدم از لبت هیچ		یا خود می تو هنوز قند است؟
خامان پنهان دهند پندم		با سوخته‌یی چه جای پند است؟
جان در خم زلف تست بنمای		تا بنگرمش که در چه بند است؟
تا خط تو نودمید گل را		بر سبزه هزار ریشخند است؟
خواهم سر سرو را ببرم		گر قد تو یک سری بلند است؟

□

زلفت سرو پا شکسته زان است

کز سرو بلند اوفتادست

[M.A.H.S.A]

آنجاست دل من و هم آنجاست

آنجاست دل من و هم آنجاست		کان کج کله بلند بالا ست
خوابش دیدیم دوش و مستیم		کان خواب هنوز در سرماست
آهسته رو ای صبا بدان بام		کان مست شبانه‌ی من آنجاست
از دوزخ اگر نشان بپرسند		من گویم : خوابگاه تنهاست

□

ای ابر گه گاهی بگو آن چشمه‌ی خورشید را

در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت

□

هست صحرا چون کف دست و بر او لاله چو جام

خوش کف دستی که چندین جام صهبا برگرفت

□

مشکلست آزاد بودن دل که با دلبر نشست		مردنست از تن جدایی دل که با جان خو گرفت
عقل بیرون شد زمن پرسیدمش کاین چیست ؟ گفت :		ما که هشیاریم ! با دیوانه نتوان خو گرفت

□

من به نقد امروز با وصل بتانم در بهشت

زاهد بیچاره در دل وعده فردا گرفت

□

بیش رفتارت بیاید راه کبکم در نظر		گر رونده هست لیکن هم‌چو تو آینده نیست
چون بلایی نیست چشمت را به کشتن باز کن		هر که در عهدت به مرگ خویش میرد زنده نیست

[M.A.H.S.A]

چون بگیتی هر چه می‌آید روان خواهد گذشت

چون بگیتی هر چه می‌آید روان خواهد گذشت		خرم آنکس کونکو نام از جهان خواهد گذشت
مهر جانی وبهاری کایدت خوش باش ازانک		چند بعد از تو بهار و مهر جان خواهد گذشت
خسرو بستان متاعی در دکان روزگار		کین بهار عمر ناگه رایگان خواهد گذشت

[M.A.H.S.A]

با غمش خو کردم امشب گرچه در زاری گذشت

با غمش خو کردم امشب گرچه در زاری گذشت		یاد میکردم از آن شبها که در یاری گذشت
مردمان گویند چونی در خیال زلف او		چون بود مرغی که عمرش در گرفتاری گذشت
ناخوش آن وقتی که بر زنده‌دلان بی عشق رفت		ضایع آن روزی که بر مستان به هشیاری گذشت
ماجرای دوش می‌پرسی که چون بگذشت حال		ای سرت گردم چه می‌پرسی به دشواری گذشت