شعر نو

[R A H A]

باغ آینه

چراغی به دستم چراغی در برابرم
من به جنگِ سیاهی می‌روم.

گهواره‌های خستگی
از کشاکشِ رفت‌وآمدها
بازایستاده‌اند،
و خورشیدی از اعماق
کهکشان‌های خاکستر شده را روشن می‌کند.

فریادهای عاصیِ آذرخش ــ
هنگامی که تگرگ
در بطنِ بی‌قرارِ ابر
نطفه می‌بندد.
و دردِ خاموش‌وارِ تاک ــ
هنگامی که غوره‌ی خُرد
در انتهای شاخسارِ طولانیِ پیچ‌پیچ جوانه می‌زند.
فریادِ من همه گریزِ از درد بود
چرا که من در وحشت‌انگیزترینِ شب‌ها آفتاب را به دعایی نومیدوار طلب می‌کرده‌ام



تو از خورشیدها آمده‌ای از سپیده‌دم‌ها آمده‌ای
تو از آینه‌ها و ابریشم‌ها آمده‌ای.


در خلئی که نه خدا بود و نه آتش
نگاه و اعتمادِ تو را به دعایی نومیدوار طلب کرده بودم.
جریانی جدی
در فاصله‌ی دو مرگ
در تهیِ میانِ دو تنهایی ــ
[نگاه و اعتمادِ تو بدین‌گونه است!]

شادیِ تو بی‌رحم است و بزرگوار
نفس‌ات در دست‌های خالیِ من ترانه و سبزی‌ست
من
برمی‌خیزم

چراغی در دست، چراغی در دلم.
زنگارِ روحم را صیقل می‌زنم.
آینه‌یی برابرِ آینه‌ات می‌گذارم
تا با تو
ابدیتی بسازم.

شاملو

[R A H A]

گلوی آدم را
باید
گاهی
بتراشند
تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.
دلتنگی هایی که جایشان نه در دل
که در گلوی آدم است
دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند... *

[R A H A]

وقتي تو نيستي،
خورشيد تابناك،
شايد دگر درخشش خود را،
و كهكشان پير گردش خود را
از ياد ميبرد.
و هر گياه،
از رويش نباتي خود،
بيگانه مي شود.
و آن پرنده اي،
كز شاخه انار پريده،
پرواز را،
هر چند پر گشوده،
- فراموش ميكند .
آن برگ زرد بيد كه با باد،
تا سطح رود قصد سفر داشت .
قانون جذب و جاذبه را در بسيط خاك

مخدوش مي كند .
آنگاه،
نيروي بس شگرف،
مبهم،
نامرئي،
نور حيات را،
در هر چه هست و نيست،
خاموش مي كند.
وقتي تو با مني،
گويي وجود من،
سكر آفرين نگاه تو را نوش مي كند.
چشم تو آن شراب خلر شيرازست
كه هر چه مرد را

مدهوش مي كند


حميد مصدق

[R A H A]

سيماب صبحگاهي

از بلند ترين كوهها

فرو مي ريخت
***
« برخيز و خواب را ...
« برخيز و باز روشني آفتاب را ...
وقتي كه بامدادان
مهر سپهر، جلوه گري را،
آغاز مي كند؛
وقتي كه مهر، پلك گرانبار خواب را،
با ناز و با كرشمه ز هم باز مي كند

آنگه ستاره سحري،
- در سپيده دم -
خاموش مي شود
***
آري
من آن ستاره ام، كه فراموش گشته ام
و بي طلوع گرم تو در زندگانيم

خاموش گشته ام


حميد مصدق

[R A H A]

من مرغ آتشم -

مي سوزم از شراره اين عشق سركشم .

چون سوخت پيكرم،

چون شعله هاي سركش جانم فرو نشست؛
آنگاه باز از دل خاكستر،

بار دگر تولد من،
آغاز مي شود .
و من دوباره زندگيم را،
آغاز مي كنم .
پر باز مي كنم .

پرواز مي كنم


حميد مصدق

[R A H A]

ماه بالای سر آبادی است،

اهل آبادی در خواب.

روی اين مهتابی، خشت غربت را مي‌بويم.

باغ همسايه چراغش روشن،

من چراغم خاموش.

ماه تابيده به بشقاب خيار، به لب كوزه آب.


غوك‌ها می‌خوانند.

مرغ حق هم گاهی.


كوه نزديك من است: پشت افراها، سنجدها.

و بيابان پيداست.

سنگ‌ها پيدا نيست، گلچه‌ها پيدا نيست.

سايه‌هايی از دور، مثل تنهايی آب،

مثل آواز خدا پيداست.


نيمه شب بايد باشد.

دب اكبر آن است: دو وجب بالاتر از بام.

آسمان آبی نيست، روز آبی بود.


ياد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قيسی بخرم.

ياد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم،

طرحی از جاروها، سايه‌هاشان در آب.

ياد من باشد، هر چه پروانه كه می‌افتد در آب، زود از

آب درآرم.

ياد من باشد كاری نكنم، كه به قانون زمين بر بخورد.

ياد من باشد فردا لب جوی، حوله‌ام را هم با چوبه

بشويم.

ياد من باشد تنها هستم.



ماه بالای سر تنهايی است.


سهراب

[R A H A]

مردم
همه تو را
به خدا سوگند می هند


اما برای من
تو آن هميشه ای
كه خدا را
به تو سوگند می دهم

قیصر امین پور

[R A H A]

بگو با من
دلم مي گيرد از گفتن
دريغا شهر قلبم را غروبي تيره پوشانده است
تمام پيكرم از سردي شبهاي غربت سخت مي لرزد
حصار ذهن من آشفته و تب دار
درونم از حباب لحظه ها سرشار
كه همچون ضربه ساعت هميشه با قدم هاي زمان
از دور مي آيد
و غم چون زخمه يي بر تار
تمام پيكرم را مي خراشد از جدايي ها
و ذهنم در حصار تنگ انديشه
صبورم از باور بودن
غمين از حيرت ماندن
دريغا من نمي گويم غمم را با چه كس گويم
بگو با من تو اي همراز اي همدرد
مگر آيا مجال اعتمادي هست؟
دلم مي گيرد از گفتن...

[R A H A]

دود مي خيزد ز خلوتگاه من.

كس خبر كي يابد از ويرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.
كي به پايان مي رسد افسانه ام؟
***
دست از دامان شب برداشتم
تا بياويزم به گيسوي سحر.
خويش را از ساحل افكندم در آب،
ليك از ژرفاي دريا بي خبر.
***

بر تن ديوارها طرح شكست.
كس دگر رنگي در اين سامان نديد.
چشم مي دوزد خيال روز و شب
از درون دل به تصوير اميد.
***
تا بدين منزل نهادم پاي را
از دراي كاروان بگسسته ام.
گرچه مي سوزم از اين آتش به جان،
ليك بر اين سوختن دل بسته ام.
***

تيرگي پا مي كشد از بام ها:
صبح مي خندد به راه شهر من.

دود مي خيزد هنوز از خلوتم.

با درون سوخته دارم سخن

سهراب سپهري

[R A H A]

به که باید دل بست؟
نقش هر خنده که بر روی لبی می شکفد
نقشه ای شیطانیست
در نگاهی که تو را وسوسه ی عشق دهد
حیله ای پنهانیست
به که باید دل بست ؟
سینه ها جای محبت همه از کینه پر است
هیچ کس نیست که فریاد پر از مهری را
گرم پاسخ گوید!!!!