(¯*~•~* ترنم قلم در ولادت مولا علي بن موسي الرضا(ع)*~• ~*¯)

[R A H A]

صدا بزن دل مرا به حرمت کبوتران

دل شکسته ی مرا ببر به اوج آسمان


تفقدی نما که دل، پر از هجوم خستگی‌ست

نشسته در وجود من، تمام غربت زمان

تمام جان من پر است از آرزوی دیدنت

تبلور نیاز را، زچشم های من بخوان


به حسرت زیارتت، چه ناله ها که کرد دل

و کارگر نشد یکی، میان آن همه فغان


همیشه عاشق توام اگر چه گاه تیره ام

غریب آشنای دل مرا به روشنی رسان


چه گویمت من از غمی که ریشه کرده در دلم

بخواه تا ببینمت، دوباره هم امام جان!

[R A H A]

شبیه مرغک زاری، کز آشیانه بیفتد
جدا ز دامن مادر، به دام دانه بیفتد

شبیه طفل جسوری، که رنج داده پدر را
برای گریه‌اش اینک، به فکر شانه بیفتد

درست مثل جوانی، شرور و هرزه و سرکش
که وقت غصه و غربت، به یاد خانه بیفتد

شبیه متهمی که، به دست خویش بمیرد
و یا به پای خودش دست تازیانه بیفتد

منم مشبه تشبیه های فوق ای کاش
که از سرم هوس گفتن ترانه بیفتد

هدف گرفته دلم را کمان ابروی ماهت
دعا بکن که مبادا دل از نشانه بیفتد

همیشه وقت زیارت شبیه پهنه‌ی دریا
تمام صورت من در پی کرانه بیفتد

شبیه رشته‌ی تسبیح پاره دانه‌ی اشکم
به هر بهانه بریزد، به هر بهانه بیفتد

ولیِ عهدِ دلم نه، تو شاه کشور قلبی
که با تو قصه‌ی جمشید، در فِسانه بیفتد

خیال کن که غزالم، بیاو ضامن من شو
بیا که آتش صیاد، از زبانه بیفتد

الا غریب خراسان! رضا مشو که بمیرد
اگر که مرغک زاری، از آشیانه بیفتد

[R A H A]

یا رضا جان کن مدد بر خوانِ تو مهمان منم
در شبِ میلادِ تو دلْ‌تشنه‌ی درمان منم

دست من از عیدی لطف و شفاعت خالی است
پادشاهی من گدایم، دست بر دامان منم

در بیابان خطا گم کرده‌ام راهِ نجات
ضامن آهویی و آهوی سرگردان منم

هشتمین نور و دهم مولای خوبان یا رضا
ده پناهم بی‌پناهم در جهان، حیران منم

عهد کردم تا نگیرم حاجتم را ای رئوف
تا سحر کوبم درِ میخانه و گریان منم

دست بر هم می‌زنم همچون تمامِ عاشقان
تا کنم جلب نظر ‌جانا، که دست افشان منم

نوش کردم باده‌ی مهرِ تو را از کودکی
تا به پیری ذاکر این ذکرِ یا سلطان منم

[R A H A]

واسه اون گنبد زرين

پشت كوه های خراسون مرقد پاكتو ديدن
واسه او صحن مطهر تو غروب كنار ايوون

واسه كفترای معصوم كه تو آسمون می گردن

واسه آدمای مغموم كه ميان دخيل می بندن

واسه اون هوای تازه كه پر از عطر گلابه

گه دستم به ضريحت برسه واسم يه خوابه

واسه اون حوض قشنگی كه پر از آب زلاله
واسه سنگ فرشای ايوون كه برام خواب و خياله

دل من تنگه ميدونی
كاشكی قابلم بدونی

[R A H A]

جمله ستارگان همه سینه سپر نموده اند
پشت به شمس و زهره و قرص قمر نموده اند
بر سر بام منزلِ دلبر ما چو اختران
خیره به حجره گشته اند چشم به در نموده اند
گفت به گوش اختری اختر غرق نور، خود
از چه تمام اختران شور و شرر نموده اند
گفت جواب، دم مزن هلهله را ببین که چون
نفخه ی عشق در خور کافر کر نموده اند
یک نظری نما تو بر سر درِ خانه ی بهار
خانه و حجره گوئیا طلا به بر نموده اند
حجره ی کیست اخترا این همه گوئی اش ثنا
شرم ز او ستارگان پرده به سر نموده اند
حجره ی دلبر خداست حجره ی شاه دلرباست
آنکه فرشتگان ز او سرمه بصر نموده اند
حجره ی غرق نور ما حجره ی کوثر و علیست
نقش رضاست بین او با گل و پر نموده اند
نور فقط نقاب اوست نجمه به پیچ و تاب اوست
کاظم و نجمه بهر حق هدیه پسر نموده اند
خنده ی او چه می کند با دل اهل معرفت
جمله زمین و آسمان تای کمر نموده اند
فاطمه و نبی ببین دست به دست حیدرند
نذر وجود حضرتش درّ و گهر نموده اند

[R A H A]

پرتو اين كـوكب رخـشان نگر
كوكبه شـاه خراسـان نـگـر
آينه غـيـب نـمـا را ببـيـن
ترك خودى گوى و خدا را ببين
هركه بر او نور رضا تافته است
دردل خود گنج رضا يافته است
سايه شه مايه خرسـندى است
مُلك رضا مُلك رضامندى است
كعبه كجا؟ طَوف حَريمش كجا؟
نافه كجا؟ بـوى نسيمش كجا؟
خاك ز فـيض قدَمش زر شده
وز نـفسش نافه معطّر شـده
مـن كيم؟ از خيلِ غلامان او
دستِ طلب سوده به دامان او
ذرّه سرگشته خورشيدِ عشق
مرده، ولى زنده جاويدِ عشق
شـاه خراسان را دربان منَم
خـاك درِ شاه خراسان منَم

[R A H A]

چگونه می‌شود ایا خدا خدا نکنم
چگونه می‌شود ایا تو را صدا نکنم

چگونه می‌شود ایا کبوتر دل را
میان فوج کبوتر شبی هوا نکنم

گره ز کار من و دل اگر که وا نکنی
ضریح و معجر و ایینه را رها نکنم

هزار سال دگر هم اگر طلب نکنیم
به جز به نام تو امّا، که التجا نکنم

تمام اینه‌های شکسته می‌دانند
که این شکسته‌ی دل را ز تو جدا نکنم

قسم به هر چه کبوتر، که قفل قلبم را
به جز کنار ضریح به گریه وا نکنم

تمام صحن حرم را گرفته بوی نیاز
به من بگو که چگونه رضا رضا نکنم

[R A H A]

با نام رضا دلت مصفا گردد
درد و غم از سينه ات مجزا گردد

ازدور نگهي به درگهش با اخلاص
هرعقده زکاربسته ات واگردد

هرگز نشود زائر درگاه رضا
با دست تهي به خانه اش برگردد

[R A H A]

کردم بهانه پیش تو این اشک و آه را
گم کرده ام حساب و کتاب گناه را

خواهی اگر به دیده قهرت نظر کنی
حتی دریغ می کنی از من نگاه را

باور نمی کنم که فراموش کرده ای
اصلا ندیده ای ز نخست اشتباه را

سیم و زر است، دیده گریان و روی زرد
ما نذر کرده ایم گدایی ِ شاه را

شمس الشموس هستی و مبهوت کرده ای
با یک نظر، ستاره و خورشید و ماه را

نامت علیست، گرچه ز جدت غریب تر
تنهایی تو راه ندادست چاه را

جز گوشه های صحن تو آقا کجا روم؟
از من مگیر لذت این جان پناه را

مولا بیا دوباره ز لطفت نجات ده
با یک اشاره عاشق گم کرده راه را

مستم خودت به جای زیارت قبول کن
این چند بیت شعر من ِ رو سیاه را

[R A H A]

ديـده فرو بسته ام از خاكيان
تا نـگرم جلـوه افـلاكيـان
شايد از ايـن پرده ندايى دهند
يـك نفَسـم راه به جايى دهند
اى كه بر اين پرده خاطرفريب
دوخته اى ديده حسرت نصيب
آب بزن چشـم هوسنـاك را
بـا نظـر پاك ببين پـاك را
آن كه دراين پرده گذريافته است
چون سَحر ازفيض نظريافته است
خوى سحر گير و نظرپاك باش
رازگـشاينـده افـلاك بـاش