کابــــــــــــــوسهای شبـــــــــانه

[mozhgan]

نیمه شب پریشب گشتم دچار کابوس‏
دیدم به خواب حافظ، توى صف اتوبوس
....
گفتم : سلام خواجه ، گفتا : علیک جانم
گفتم : کجا روانى ؟ گفتا : خودم ندانم
...
گفتم : بگیر فالى ، گفتا : نمانده حالى
گفتم : چگونه‏اى ؟ گفت : در بند بى‏خیالى
...
گفتم که : تازه تازه شعر و غزل چه دارى؟
گفتا که : مى‏ سرایم شعر سپید بارى‏
...

گفتم : کجاست لیلى ؟ مشغول دلربایی؟
گفتا : شده ستاره در فیلم سینمایى
....
گفتم : بگو ز خالش ، آن خال آتش افروز
گفتا : عمل نموده ، دیروز یا پریروز
...
گفتم : بگو زمویش ، گفتا : که مِش نموده
گفتم : بگو ز یارش ، گفتا : ولش نموده
...
گفتم : چرا چگونه ؟ عاقل شدست مجنون ؟
گفتا : شدید گشته معتاد گرد و افیون

[mozhgan]

می ترسم

از کابوس های هر شبم می ترسم

از ارتفاعی که هر شب به سقوط محکومم می کند می ترسم

از آدم هایی که سایه ندارند

از صورت هایی که چشم ندارند

و سایه های طلبکاری که منت عشق را به روحم می کشند می ترسم

از خنده های مخوف می ترسم

نمی خواهم که بخوابم

با پلک هایم می جنگم برای بیداری و منم که مغلوب هر شبم و دوباره باز همان خواب های آشفته

و فقط تو با روح من بیگانه نیستی

و آشنایی با زخم های کهنه ام

در چشم های بارانی ام جوانه می زنی و من ! سبز می شوم..

[mozhgan]

خواب نبودم ....؟


نیمه شب چشمهایم را روی هم گذاشتم،
اتاق تنگ وتاریک بود
نگاه ماه افسرده
مدادها خیره به صورتم رنگ زرد پاشیدند
من خواب نبودم ...


دستهایم پراز یخ شد
دیگر ستاره چشمک نزد
روی صندلی نشستم
صدایش را ضبط کردم
آه کشیدم :
قاصدک پرکشید
من خواب نبودم ...


مشتی بر دیوارکوبیدم
سقف فرو ریخت
اما تابلوی بهارمحکم به دیوار چسبیده بود
و من خواب بودم ..

[mozhgan]

از مرز خواب می گذشتم
سایه تاریک یک نیلوفر
روی همه این ویرانه ها فرو افتاده بود
کدامین باد بی پروا
دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟
نیلوفر روئید
ساقه اش از ته خواب شقا هم سر کشید
سیلاب بیداری رسید
چشمانم را در ویرانه خواب گشودم
نیلوفر له همه زندگی ام پیچیده بود در
رگ هایش من بودم که می دویدم
هستی اش در من ریشه داشت
و همه من بودم
کدامین باد بی پروا
دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟

[mozhgan]

امشب دراین گیرووداراندیشه هامن غریبم
درخلسه های شبانه مبهوت حسی عجیبم

بایدبیایی ببینی وقتی که تنهاسکت است
درانتظارحضورت هرلحظه ای بی شکیبم

انگاردیری نبوده روزی که ماغنچه بودیم
روزی که درکچه باغ احساس گشتی نصیبم

تندیس عشق من وتوفرهادوشیرین نبوده
یک عشق ازجنس باران انگارگشته طبیبم

درفکرتوهرشب وروزاین زندگی میشودسر
فهمیده ام این خیال هرروزه داده فریبم

امشب فقط مانده ام من لبریزاز حس رویش
درباغ سرخ حضورت محتاج یک دانه سیبم

درفکر خودمینویسم زیباترین قصه هارا
اماقلم روی کاغذهربارمیزدنهیبم

[mozhgan]

مرا ببر به خواب خود
که خسته ام از همه کس
که خواب و بیداری من
هر دو شکنجه بود و بس


من از تو حرف می زنم
شب عاشقانه می شود
تو را ادامه میدهم
همین ترانه می شوم...

[mozhgan]

من منتظرت شدم ولي در نزدي

بر زخم دلم گل معطر نزدي

گفتي كه اگر شود مي آيم اما

مرد اين دل و آخرش به او سر نزدي

[mozhgan]

مـن آن نقـش آفـریـن نقـاش پیـرم
تـو آن نقشی که در دامت اسیرم
زدم بــر پــرده صــد بــارت دریـغـــا،
نه آن بودی که هستی در ضمیرم

[mozhgan]

بی تو
برگ خزانی جا مانده
از پاییزم
زیر پای
عابر دهر
ناله خش خش گونه ام
نوازشیست
بر گامهای رهگذر شب
و پایانی بر سکوت
ظهور کن
بهار شود
دوباره
برویانم
و باز
زنده ام کن
تا نفسی چند
زیر افتاب چشمانت بیاسایم

[mozhgan]

بیا بیرون از تو اون قاب
دست بکش رو تن سردم
بزا حس کنم یکی هست
که میشه همدم دردم
هر کسی کنار من بود
زد و برد و رفت و خندید
طفلک این دلم نفهمید
زخمی کاری زد به قلبم . . .
تو بیا پنجره ها رو
جا بذار رو تن دیوار
منو از ستم رها کن
ببرم به اوج ابرا
ببرم به خواب و رویا
بسپرم به سحر بوسه
منو از خودم جدا کن
تن تو خستگیهامو
می گیره از من تنها
منو می بره از این شهر
به ستاره های روشن . . .