♥♥♥خلــوت دل♥♥♥

[P a R y A]

(برای خواندن متن کامل شعر به ادامه مطلب بروید)

این عشقماندنی...این عشق بودنی...این لحظه های با تو نشستن سرودنی است...
این لحظه هایناب در لحظه های بی خودی و مستی ، شعر بلند حافظ از تو شنودنی است...
این سر نه مستباده... این سر که مست... مست دو چشم سیاه توست...
اینک به خاکپای تو می سایم... کاین سر به خاک پای تو با شوق ستودنی است...

[P a R y A]

شب،مهتاب،من
دیشب با خیال تو به مهتاب سفر کردم
از کنار شاخه بید زمان از یاد تو گذر کردم
این بار باز نگاهت همچون صدایت غم پنهانی داشت
زخم های دیرنت سرپوشی از پریشانی داشت
من با خیال تو دیشب از جادی بی انتهای شب گذر کردم
این بار باز هم از حسادت به مهتاب نظر نکردم
بی تو مرا، مهتاب رنگی دگر است
زلف های پریشان شب برایم غم دگرست
بی تو شب برایم کابوسی از آخرین نگاه توست
چشمان پور شور تو در شب برایم فانوس راه
بازکابوس رفتن تو در خیالم نقش می بست
با زلفی پریشان ، با زخم دیرینت سوار بر دوش باد
و کابوس رفتنت مرا به آتش کشید
بی تو بودن و بی تو به مهتاب نگاه کردن
برایم دردو کینه و آه و حسرت
دیشب با خیال یاد تو
شب را به صبح سر کردم
این بار هم باز ازروی خجالت به تو نظر نکردم
بی تو بودن و بی تو به مهتاب نگاه کردن برای من کابوسی از رفتنِ دیرینه توست

[P a R y A]

گویی پیش از آمدنت
هرگز نبوده ام !
و جهان بی تو
تهی از خاطره بود ؛
برایم
قابل تصور نیست ،
لمس باد
و باران
در نبود تو .
پیش از آن که تو بیایی
جهان چگونه بود ؟
ابرها چگونه می زاییدند ؟
باران ، تولدش را
بی تو چگونه جشن می گرفت ؟
و باد به چه جراتی
به جای دستانت
صورتم را نوازش می داد ؟ ...

[P a R y A]

تو را یافتم......

تو را یافتم در بی نهایت ظلمت و تو مهمان چشمهایم

تو را یافتم در بی نهایت سکوت در جایی که دلها سنگ بود

در جایی که عشق معنا نداشت در جایی که از چشمها نفرت

می بارید تو در یک لحظه مهمان چشمهایم شدی و من اطلسی شدم

و آنگاه تو را یافتم عشق را نیز یافتم و با تو عشق معنا پیدا كرد

نگاه تو........

نگاه تو یگانه حقیقتی بود که به من امیدواری و روشنی بخشید

نگاه تو از آسمان سر چشمه می گیرد و عظمت آفرینش

را بر من عرضه می داشت

نگاه تو نظیر نگاه فرشتگان، هستی بخش و سحرآمیز است

نگاه تو دریچه بهشت را بر من گشود و هر آنچه در زمین

نمی یافتم از دریچه چشمان تو می دیدم

و چه خوشایند است رقص قلم بر صفحه احساس چه زیباست

نقش تو را ترسیم کردن بر آسمان خیال

زیباترین سلامها تقدیم تو باد ای مهربان

اگر تو نبودی.........

اگر تو نبودی عشق به چه کار می آمد و من شب

و روز را برای که می آراستم؟

اگر تو نبودی هیچ کلمه ای به دنیا نمی آمد و شاعران لب به

سخن نمی گشودند اگر تو نبودی من همچنان در کوچه های

بی مهتاب ازل محصور می ماندم و قدم بر زمین نمی گذاشتم

اگر تو نبودی چه کسی مرا با پروانه های عاشق و سنجاقکهای

مهربان آشنا می کرد؟

اگر تو نبودی، اگر تو را نمی دیدم این چشم ها به چه کار می آمد؟

اگر چشم های تو نبود، اگر دست های تو نبود، اگر صدای

نرم تو نبود اگر لبخند تو نبود، بند بند بدنم از هم می گسست و

یک قطره شبنم هم روی گلبرگ ها نمی نشست

این تو بودی که با ابرها و رنگین کمان برایم جامه

دوختی و رویایم را در آغوش گرم خود جا دادی

این تو بودی.............

[P a R y A]

من از این فاصله ها دلگیرم

بی تو اینجا چه غریبانه شبی می میرم

ساعت گریه و غم هیچ نمی خوابد و من

در الفبای زمان خسته ی این تقدیرم

سالی ست که می خواهم از اینجا بروم

ولی افسوس که در قلب زمین زنجیرم

در غم عشق ندانسته ی خویش

روی سجاده ی احساس تو ... "جان" می گیرم

[P a R y A]

ره میخانه روم تا بزنم جامِ دگر


تا که آرام شوم از دل و فرجامِ دگر


بیم من بود که گر مرغ دلم پر بگشود


نرود بهر خطا بر سر و بر بامِ دگر


به خرابات شدم در ره تو مست و خراب


که ز هشیاری نگیرم ز رخت کامِ دگر


امشب که به ما رخ ننمودی ز وفا


تو بیا رخ بنما بهر من از شامِ دگر


ز پی عشق و صفا من به مُرادم نَرسم


گر که با دیده خون بار َ برم نامِ دگر


قد رعنای تو چون سرو گلستان من است


نکند سایه ی این سرو شود کامِ دگر


در خلوت دل از ره جانانه نظر


روم از خاطره ها باز به ایامِ دگر

[P a R y A]

سلام مسافر گلم ...

خوبی ؟

خورشیدکم ؛ شاید مدت زیادی نباشه که رفتی سفر امّا واسه من قدر یه عمر
گذشته ...
دلم برات تنگ شده ، بهونه می گیره ، گفتم شاید حرفاشُ که زد آروم
بگیره ؛ البته فکر کنم واسم دعا کردیا ! خدا که همیشه بهم لطف داره این دفعه هم
بهم صبر عجیبی داده ، خدا ِ و بزرگیش ؛ دوریتُ وقتی خدا می خواد ، میشه تحمل
کرد ...

وقتی بودیا ، پشت ابر بودی امّا ابرا هم نمی تونستن زیاد جلوی گرماتُ
بگیرن که به من نرسه ، کم بود ولی می رسید ، حست می کردم ؛ امروز که مسافری
هر چی ابر سیاهِ ، صبح تا شب تو آسمون دلم نشسته ، همش بارونه و بارون ...

نشستم ،اول تصورت كردم و بعدش عکستُ کشیدم ، گذاشتم رو دیواراتاقم
تا وقتی نیستی بتونم نبودتُ تحمل کنم تا برگردی ؛
نقاشیم خوب نیستش ، از اوّلم نبود ، ببخشید نتونستم قشنگیاتُ خوب بکشم ؛ جای
چشات هیچی نکشیدم ، مثلا ً دو تا ابرو کشیدم ! زیر ابروها نوشتم : این جا جای
قشنگ ترین چشای دنیاس ؛ می دونی واسه چی ؟ ترسیدم ، دیدم نمی تونم ، هر
جوریم بکشم مثل چشای خودت نمی شه ، چشات انقدر قشنگ که فقط خود خدا
می تونه اینجوری بکشه ...

وقتی عکست را تصور می کنم انگار یه دفعه جون می گیره دیگه عکسی جلوی
چشام نمی بینم ، خود خودتی ، راستش اون موقع اصلا ً چشام نمی بینه ، فکر کنم
تمام سلولای مغزم جمع میشن جایی که تو رو دارم به یاد میارم ، جمع میشن تا
بتونن همون جوری که هستی بیارنت تو ذهنم ...

مسافر گلم ؛ این چند روزی که نیستی بیشتر از همیشه تو فکرمی ... پیش خودت
گفتی : می رم سفر ، بر می گردم ، فراموشم می کنه ،فراموشش میكنم؛
نمی دونستی که رفتنت همانا وعاشق تر شدن همانا ...

راستی می خوام ازت سوال کنم : عشق من به تو آخر نداره ؟! هر روز بیشتر میشه ؛
مگه نمی گن بی نهایت ، بینهایتِ ؟ هر چی بهش اضافه کنی فرقی نمی کنه ! پس
چرا این عشق بی نهایت هر روز بیشتر میشه ؟
فکر که می کنم ، می بینم خدا خیلی دوسم داشته که اجازه داده عاشق بشم ؛این دیگه كار خداست
عشق به آدم عزّت می ده ، احساس بزرگی میده ؛ حالا اگه عاشق تو بشی که
دیگه ...

گلم ؛ مسافری ؛ سرتُ بیشتر از این درد نمی یارم ، استراحت کن ، مراقب چشای
قشنگتم باش ...

[P a R y A]

می‌تونم تو لحظه‌های بی‌كسیت، واسه تو مرحم تنهایی باشم
می‌تونم با یه بغل یاس سفید، تو شبات عطر ترانه بپاشم
می‌تونم از آسمون قصه‌ها، واسه تو صد تا ستاره بچینم
می‌تونم حتی اگه دلت نخواد، واسه تو روزی هزار بار بمیرم
می‌تونم با یه سلام گرم تو، تا ابد زندگی‌مو آبی كنم
می‌تونم رو شونه‌های مردونت، دردامو با هق‌هقم خالی كنم
می‌تونم با تو به هر جا برسم، توی خواب اسمتو فریاد بزنم
می‌تونم قصه‌ی دیوونگیمو، توی كوچه‌های شهر داد بزنم
می‌تونم تا به همیشه پا به پات، توی هر قصه كنارت بمونم
می‌تونم زیر پر ستاره‌ها، واست از لیلی ومجنون بخونم
می‌تونه نگاه مهربون تو، منو تا مرز شقایق ببره
می‌تونه قشنگی برق چشات، منو از یاد حقایق ببره
می‌تونه دستای تو رو شونه‌هام، خبر از یك شب یلدا رو بده
می‌تونه بوسه‌ی تو رو گونه‌هام، واسه من نوید فردا روبده
می‌تونه صدای گرم خنده‌هات، همه قصه‌هامو رؤیایی كنه
می‌تونه گرمای مهربونیهات، همه زندگیمو مهتابی كنه
می‌تونه وجود سرد و خستمو، شوق دیدار تو مبتلا كنه
می‌تونه حس غریب بودنت، دردای زندگیمو دوا كنه
می‌تونی توخستگی‌های تنت، به من و شونه‌ی من تكیه كنی
می‌تونی با یه نگاه زیر چشم، دل كوچیكمو دیوونه كنی
می‌تونن رازقی‌یای باغچه‌مون، تا همیشه بوی دستاتو بدن
می‌تونن حتی اگه خودت نگی، واسه من از عشق تو خبربدن
می‌تونن همه تو این شهر بزرگ، منو دیوونه‌ی عشقت بدونن
بذاراز اینجا به بعد مردم ما، منو مجنون توشعرا بخونن...
دوست دارم دیوونه


تقدیم به امید زندگانی ام، تقدیم به شکوه شب و شکوه مهتاب، تقدیم به اشکهای سوزان روی کوه گونه هایت، تقدیم به خنده های دلنشینت و نگاه های پنهانت .
تقدیم به تو ای خیال من.........
ای آسمان قلبم و ای سرچشمه ی الهام من.........
تقدیم به تو ای محبوب ترین قلبم.......
تقدیم به تو که یادت از فکر من، عشقت در قلب من و نگاهت همیشه در ذهن من ماندگار و عطر مهربانیت همیشه در وجودم جاریست.
میدانی که طاقت دوری از تو را ندارم ولی جدایی با تو را دوست دارم.
می دانی چرا؟
چون با اینکه جدایی از تو بسی برایم دشوار است ولی در عین حال دلپذیر هم هست، زیرا به خاطر تو دلتنگی به سراغم می آید.
پس بدان که دل تنگی ها هم بخاطر تو دوست دارم و تو از حال من خبر نداری.
بنابراین:
هر که می خواهد من و تو ما نشویم مرگش باد و خانه اش ویران.
ای عشق من ، ای عزیزترینم:
چه خوب شد که به دنیا آمدی و چه خوب شد که دنیای من شدی .
پس:
برای من بمان و بدان که هیچ چیز با ارزشتر از عشق نیست و بزرگترین ویژگی عشق بخشایش است.
بنابراین:
قلبم را که لبریز از عشق است به تو تقدیم می کنم و سوگند می خورم که تا ابد :


عاشقانه دوستت بدارم

[P a R y A]

بیا با من دلم تنها ترین است
نگاهت در دلم شور آفرین است

مرا مستی دهد جام لبانت
شراب بوسه ات گیرا ترین است

ز یك دیدار پی بردی به حالم
عجب درمن نگاهت نكته بین است

سخن از عشق ومستی گوی با من
سخن هایت برایم دلنشین است

مرا در شعله ی عشقت بسوزان
كه رسم دوستداریها همین است

نشان عشق را در چشم تو خواندم
دلم چون گویی آیینه بین است

به من لطف گل مهتاب دادی
تنت با عطر گلها همنشین است

دوست را هم تو باش آغاز وپایان
كه عشق اولی وآخرینست

[P a R y A]

تا صبحدم به یاد تو شب را قدم زدم
آتش گرفتم از تو و در صبحدم زدم
با آسمان مفاخره كردیم تا سحر
او از ستاره دم زد و من از تو دم زدم
او با شهاب بر شب تب كرده خط كشید
من برق چشم ملتهبت را رقم زدم
تا كور سوی اختركان بشكند همه
از نام تو به بام افق ها ،‌ علمزدم
با وامی از نگاه تو خورشید های شب
نظم قدیم شام و سحر را به هم زدم
هر نامه را به نام و به عنوان هر كه بود
تنها به شوق از تو نوشتن قلم زدم
تا عشق چون نسیم به خاكسترم وزد
شك از تو وام كردم و در باورم زدم
از شادی ام مپرس كه من نیز در ازل
همراه خواجه قرعه ی قسمت به غم زدم