مدير باز نشسته
آسمان رنگ خدا گشت بیا پر بزنیم
باغ خورشید پراز چلچله ها گشت بیا سر بزنیم
فصل مهمان شدن پنجره ها یادت هست
پشت در جای غریبیست بیا در بزنیم
یک نفر باز مرا در خود من می خواند
پر پرواز نداریم که پرپر بزنیم
باز از مزرعه من بوی علف می شنوم
جای پروانه چه خالیست بیا پر بزنیم
__________________
مدير باز نشسته
من از این فاصله ها دلگیرم
بی تو اینجا چه غریبانه شبی می میرم
دل من با همه آدمكانی كه به دنبال توأ ند
تهی می گردد ، من با خود خود درگیرم
دیر سالی است كه می خواهم از اینجا بروم
ولی انگار كه با قلب زمین زنجیرم
مثل این است كه با هق هق خود
روی سجاده احساس تو جان می گیرم
ساعت گریه و غم هیچ نمی خوابند و من
در الفبای زمان این تقدیرم
مدير باز نشسته
نه از بیراهه می ترسم
نه از خاموشی کوچه
تو دنیای منِ خسته
تمام لحظه هام پوچه
نه خوبی دیدم از بارون
نه پاکی دیدم از مریم
یه عمر از فرط تنهایی
هم آغوش خودم بودم
چرا وحشت کنم از شب
چراغ روز خاموشه
ببین ابر نگاه من
لباس اشک می پوشه
دیگه تو اوج تنهایی
نگاه ترس بی رنگه
چه فرقی میکنه وقتی
دل پروانه از سنگه
چه فرقی میکنه وقتی
خیانت می کنه بوسه
همون بهتر که تصویرم
تو این آیینه می پوسه
مدير باز نشسته
امشب دلم دوباره شده بی قرارتو
خواهم سفرکنم دگربارسوی دیارتو
ترسم که گم شوم درکوره راه خود
اما نمیتوان نشست چشم انتظارتو
آن وعده های توازسال هم گذشت
کی میشودکه دوباره نشینم کنارتو
بارفتن توخزان گشت وفصل زرد
من بی قرارتوهستم که ببینم بهارتو
ازدردبی کسی چه حکایت کنم تورا
من انتظارنشستم به قول و قرارتو
روزوداع تواشک ازدیده میچکید
گفتی چگونه ببینم دوچشمان زارتو
درباغ گل نشستی وبا گل توهمدمی
برمن نظرنما، که خشکیده خارتو
ازداغ دوریت دل من بوی غم گرفت
خوش آن زمان که بینم رخ گلعذارتو
روزوشبم که شد همه تار وبی فروغ
نیست شادی به دل چولیل ونهار تو
شمعی شدم زدوری پروانه سوختم
خوش بادآن دلی که شودهمجوارتو
مدير باز نشسته
کاش باد
تنهایی مرا به تو برساند
از نامه
که مایوسم
مدير باز نشسته
مي دونم که چرا هر وقت به تو مي رسم ، نمي توانم از تو
بگويم. براي گفتنت واژه کم مي آورم. به هر حال ، بدان
که بيشتر از اين حرف ها و واژه ها برايم معنا مي دهي
مدير باز نشسته
به شب وصلت جانا دیوانه شدم
به شمع رویت جانا پروانه شدم
به مه روی تو من جانا حیرن و ماتم
ز غم عشق تو شد جانا صبر و قرارم
مدير باز نشسته
دارم از زلف تو صد ناله و فریاد،چو باد می رسانم به فلک قصه ی فرهاد،چوباد
===========
می کنم نوحه گری در غم گل همچو هزار
دل خود می کنم از دست غم آزاد،چوباد
===========
لب خندان گل از لطف نسیم سحر است
دل ما نیز بکن با نفسی شاد،چوباد
============
شب تاریک و غم هجر و دل تنگ و رقیب
مپسند این همه بی مهری و بیداد،چوباد
===========
دارم از زلف سیاهت گله چندان که مپرس
که چنینم ز ازل قرعه بیفتاد،چوباد
مدير باز نشسته
سکوتت را بشکن
شايد فردايي نباشد
شايد فردايي نباشد
تا تو خواستن را فرياد کني
مدير باز نشسته
از پشت شيشه هاي بزرگ دلتنگي گريه ميكنم و آرزو ميكنم كه كاش براي يك لحظه فقط يك لحظه آغوش گرمت را احساس كنم
ميخواهم سر روي شانه هاي مهربانت بگذارم تا ديگر از گريه گم نشوم
تو مرا به ديار محبتها بردي و صادقانه دوستم داشتي
پس بيا و باز در اين راه تلاش كن اگر طاقت اشكهايم را نداري
در راه عشقي پاک تر و صادقانه تر ، زيرا كه من و تو ما شده ايم
پس نگذار زمانه ی بيرحم دلهايي را كه ز هم جدا نشدني است را به درد آورد
دلم را به تو دادم و كليدش را به سوي آسمان خوشبختي ها روانه كردم
چه شبها كه تا سحر به يادت با گونه هاي خيس از دلتنگي به سر بردم
چه روزها با خاطراتت نفس كشيدم
پس تو اي سخاوت آسماني من
مرا درياب كه ديوانه وار دوستت دارم
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)