دیوان عرفی شیرازی

[sorna]

نازنده جهان از تو به آلایش آفت

ای آفت آسایش و آسایش آفت


تا دیده فلک شیوه ی آفت گری تو

یک لحظه نپایید ز فرمایش آفت


باید همه آفت شد اگر امت عشقی

راضی نشود عشق یه آلایش آفت


چندان که دلم آفت عشقت طلبد، نیست

در حوصله ی عشق تو گنجایش آفت


آراسته از آفت نازت دل عرفی

ای ناز دل آرای تو آرایش آفت

[sorna]

هجران شب تار ما ندارد

غم عقدهٔ کار ما ندارد


تا جان به هوای گل فشانیم

گل میل کنار ما ندارد


گر عزم سفر کند خوشش باد

جان طاقت بار ما ندارد


فردوس شراب دارد اما

پیمانه گُسار ما ندارد


ساقی می ناب دارد، اما

در خورد خمار ما ندارد


هر کس که رهین حرف و صوت است

پیغام-نگار ما ندارد


از بس که رمیده ایم و ترسان

غم ذوق شکار ما ندارد


عرفی نه ز دوست-دشمنان است

اما غم کار ما ندارد

[sorna]

گره در کام دل از بخت زبون نگشاید

گره از رشتهٔ ما سحر و فسون نگشاید


سینه بر تیغ مزن، یک نگه از دوست طلب

که ز هر موی تو صد چشمهٔ خون نگشاید


آن که می کفت منم کار فروبسته گشای

اینک آورده ام عقده، کنون نگشاید


چشم بر ناوک آنیم که آهوی حرم

به کمان آید و بر صید زبون نگشاید


جای آن است که گر صبر کنم با این درد

که به طعنم لب ارباب سکون نگشاید


نوحه در سینه نمی گنجد و لب ها بسته

لب این طایفه از زمزمه چون نگشاید


آشکارا اگرم تیغ زند غیرت عشق

از برون پرده نبندد، ز درون نگشاید


بنمایم به تو دل های ملامت در بند

هرگز این سلسهٔ غالیه گون نگشاید


عرفی آمد دگر ای همنفسان، کز غم و درد

بر دل ما در آشوب و جنون نگشاید

[sorna]

در محبت لب خشک و دل تر می خندد

مست مخمور در این تنگ شکر می خندد


اهل دل خنده زنانند و نمی بیند کس

لب این جمع به آیین دگر می خندد


ای کلیم، آتش ایمن، گل مقصود تو، چیست

به تمنای محال تو شجر می خندد


دیده از شاهد امید فروبند و ببین

که لب شام به صد ذوق سحر می خندد


کم مباد آب و هوای چمن ما، که در او

گل پژمرده به از لالهٔ تر می خندد


دل عرفی بود آن مرغ خزان پرورده

که به حبس نفس و بستن پر می خندد