کاربر فعال
گهواره کودکی
مرغابیان سرسبز
از ارتفاع تپه شبگیر
پرواز می کنند
در بارش شکسته نیزار زردپوش
●
در انتهای دره ی تک، دستی
گهواره ام را
می جنباند.
●
در آسمان گُدار ِ مغرب
وقتی کلاغ بی جُفتی
بر شانه های خیس افق خال می زند
آرامش نباتی من راه می بَرَد تا
شبهای امتحان.
دلشورگی.
تشویش
کاربر فعال
شکسته
سر می کشد ز کلبه ی خکستر
این آتش
این دود
لب ریز می شود
جام بنات النعش.
●
در غربتی که تنهایی است
وقتیکه او دمید
اندوه
زهدانِ سرنوشت جهانم شد .
●
من در کدام سمت زمین باید
سقفی برآورم
هان
یاران
تیمارداران ؟
نور و هوای من
با من نزیست .
●
در شهر خوابگرد
ناقوس در عزای که می کوبد
دنگ ......
زین بانگ نابجای بدآهنگ
گلدان شکست
پژمرده شد کُلاله ی مریم .
بر تکه های بارْفَتَن برق می زند
یک قطره شبنم.
کاربر فعال
رویای روز
برف آمده است
بر شاخ لُخت نارون پیر
زرینه پوستِ زنجیره ای خوابست .
●
در کلبه، مرد دهقان
پای اجاق روشن
بر پُشته های کاه لمیده ست
و پلک های سنگینش، گاهی بر هم می افتد
و سفر می کند دمی ،
رویای روز را
تا خوشه های قرمز انگور
تا زوزه ی بلند شغالان گرسنه
تا های مُمتد دهانِ سر پُر
با بوی تُند و طعم گس باروت
و کهنه های تکه تکه رنگین
رقصنده در فضا .
.....................
خرگوش چالک
اما
گم شد
در کوچه باغ پرچین
و توله ی شکاری فِرزم را
احمد، سم داد.
باشد
عُمری اگر بماند
تابستان دیگر.
●
برف آمده است و سقف نی آجین
زیر فشار
جق جق می نالد
و حنجره های نی
چیزی می خواند .
●
و درد
بیدار ِ خواب
زمزمه واری را تکرار می کند :
- از دور
جیر جیر سوتِ زنجره می آید
تابستان در راهست .
کاربر فعال
بیروندر پشت میله های تیمارستان
از های و هوی دختر
گنجشک های کوچک
آسیمه سر پریدند .
●
در کوچه های شهر چراغانست .
اینجا سکوت آبی نسیانست .
●
از رنگ باران در ناودان صبح
ای کاش چرت مرد نگهبان نمی شکست .
●
رگهای خشک دختر
رویای سینه سرخ ، ماه، عروسک را
از سوزن سُرنگ مکیدند .
●
دختر گذشت از پُل
در چار راه شهر قدم زد
خندید
دندان به لب گزید
که هیهات
اینجا که زندانست !
●
برگشت و با مدادک ِ ابرو
بر جیوه های اینه کیفی اش نوشت :
«بیرون
آیینه ی شکسته ی تیمارستانست ! »
کاربر فعال
غمنامه
شهر
هنگامه ی طاعون پوست می اندازد
زنجره در تابستان
شیطان و آدم ، در برج هاج تنهابودن
پشت بر دیوار جدایی
تنهایی با رنج
بی تمنایی از جهان
تنها بودن نیست
این را تنها خدای می پیماید .
●
«شانیده و پریشیده»
صفت خرام «شیرین» بود
در ساز « باربد »
بریده باد سرپنجه ای که آهنگ مرگ می بَرزد
در پرده ی مخالف «خسرو».
●
برج تنهایی را قفلی بزن
که تمیمه ی لحظه های تفکر خواهد شد
هر چند از روزن بادگیر
بوی دست های آلوده ی بازاریان
سفره ی سفید سحوری را بیالاید .
●
در گنجه ی شناسنامه های غبار آلود
خش خش سرپنجه ی موشی بیدار می شود .
در سال های پیش رو
باید برخیزی و غمنامه ای از باختن ها
با تجوید واخوانی
شاید
همسایه ای که خود را همسنگ او دوست داری
از درز کرکره های کشیده
ترا با انگشت اشاره بخواند که:
- ترا همسنگ خویش دوست دارم .
●
در مدخل نماز
شک ، خود بهانه ی تذکره ست
که پیشانی بر آستان تکرار گذاری.
●
تا رامش دوباره ی شهر
بهانه ای باید جُست .
کاربر فعال
تشنگی
تشنگان خفته خواب ِ آب می بینند
کاسه های آبی لبریز
کوزه های از عرق تب ریز
می توانستم اگر تا صبح بیداری
کوزه ها را در نسیم سرد بگذارم
تشنگی را می نشستم با کلید صبرم اندر مُشت .
کاربر فعال
کوچآسمان تا صبح باریده ست
شهر تهران شال برفش دور گردن
دست ها در جیب
می لرزد
گاه چرتش می رُباید. خواب می بیند
خواب تابستان خرمشهر .
●
روی برفِ هِرّه رد پنجه ای پیداست
وه، خدای من، چه می بینم
گربه ای با بچه ی بورش
از لب بام دو سه همسایه آنسوتر
تا نهفت ِ خلوتِ گلخانه کوچیده ست .
کاربر فعال
نگاه کولی
بن بست کوچه های دستم
با حرف های پیرزن کولی
بیدار شد
و روزگار کودکی من جوانه زد
بر شاخ توت باغ همسایه .
●
خط افق عقابی را پَر داد
و سایه خرگوشی از یونجه ها گریخت
پس با اشاره ی سبابه
پَر وا گشود
رنگین چتر بال ملخ ها
تا سیلوی بلند سیمانی.
●
و سرنوشت
در قصه های مبهم کولی
بوی خمیر سوخته می داد .
آنگاه ، بستم
دستم را که انتظار پیامی داشت
و نگاه زن
بر قفل و بر قیچی خشکید .
کاربر فعال
بی بی طلا
در روزهای برفی بهمن
بَبرَک
از پیش چشم ما همه ، گم شد.
بی بی طلا
پی جُفتش
از ترکه ی قفس
تا لاله ی چراغ دیواری
پرواز کرد
●
حجم اتاق
آواز زرد شد .
●
اردی بهشت
از روی برف هرّه گذر کرد
توی اتاق
یک خرمن شکفته گل زرد باز کرد .
کاربر فعال
لطیف
با خواهشم نگفتم هرگز
وسواسی هست
اما
به نامت
تُردَک
یا آنچه ای لطیف
می خوانندت
یادآور معلم بیمهری بودی، کاو
پاداش بدمشقی را ، گاهی
یک شاخه ی بنفشه کف دستم می کاشت
و می سپُرد :
آبش بده که باز نخشکد !
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)