دیوان اشعار عبید زاکانی

[sorna]

این شمع که شب در انجمن می‌خندد

ماند بگلی که در چمن می‌خندد


هر شب که به بالین من آید تا روز

میسوزد و بر گریهٔ من می‌خندد

[sorna]

هر چند بهشت صد کرامت دارد

مرغ و می و حور سرو قامت دارد


ساقی بده این بادهٔ گلرنگ به نقد

کان نسیهٔ او سر به قیامت دارد

[sorna]

تا یار برفت صبر از من برمید

وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید


گوئی نتوانم که ببینم بازش

«تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

[sorna]

ای شعله‌ای از پرتو رویت خورشید

رویم ز غمت زرد شد و موی سفید


از وصل تو هر که بود در جمله جهان

بر داشت نصیبی و من خسته امید

[sorna]

فکری که بر آن طبع روان میگذرد

شرحش ز معانی و بیان میگذرد


شعر تو چرا نازک و شیرین نبود

آخر نه بدان لب ودهان میگذرد

[sorna]

آن زلف که بر گوشهٔ غلطاق نهاد

صد داغ جفا بر دل عشاق نهاد


بر چهرهٔ او چو طاق ابرویش دید

مه خوبی روی خویش بر طاق نهاد

[sorna]

درویش که می خورد به میری برسد

ور روبهکی خورد به شیری برسد


گر پیر خورد جوانی از سر گیرد

ور زانکه جوان خورد به پیری برسد

[sorna]

من ترک شراب ناب نتوانم کرد

خمخانهٔ خود خراب نتوانم کرد


یک روز اگر بادهٔ صافی نخورم

ده شب ز خمار خواب نتوانم کرد

[sorna]

آن خور که ازو قوت روح افزاید

یعنی می گل‌گون که فتوح افزاید


من بندهٔ آنکه در شبانگاه خورد

من چاکر آن که در صبوح افزاید

[sorna]

جان قصهٔ آن ماه سخنگو گوید

دل کام روان زان لب دلجو جوید

گر عکس رخش بر چمن افتد روزی

از خاک همه لالهٔ خود رو روید