کاربر فعال
وقتی دلگیری وتنها
صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یا دل ازدیدن تو سیر شود بعدبرو
ای کبوتر به کجا؟ قدر دگر صبر بکن
آسمان پای پرت پیر شود بعد برو
نازنینم تو اگر گریه کنی بغض من می شکند
خنده کن عشق زمین گیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را میدارد
صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
باش ای نازنین خواب تو تعبیر شود بعد برو...
کاربر فعال
می دانم ومیدانی...!
تو مثل سپیده درخشانی... به همان روشنایی و به همان لطافت...
نگرانم عزیز دل...که نکند روزی بیاید که تنهایی تو سایه نگاهت را
بر زمین افسرده بیندازد...و آن وقت بروی و تو را درافق زندگی ام گم کنم...
قبل از تو از تیک تاک ساعت و از گذر دقیقه ها که پر
شتاب جای خود را به یکدیگر می دهند می ترسیدم...
اما حال در کنار تو ماه من... استوار بر قله های بلند زندگی ایستاده ام...
با تو هستم و می مانم...در لحظه هایی که شبنم دو چشم قشنگت نم نم
بر رخ می چکد...در ثانیه هایی که
تارهای تنهایی را بر پود وجودت در هم فرو رفته می یابی...
درشب های مهتابی که میترسی ازتکرار قصه عشقت...
با تو هستم و می مانم...
پروانه های دلم کم کمک پر می کشند...
اما نمی دانم چرا پروانه ی محبت تو بر قلب من پیله کرده...
نکند این بار قرعه به نام تو باشد...اما چیزی هست که می دانم و می دانی...
تو نقطه پایان تنهایی منی... و نقطه شروع برای دیدن زیبایی ها...
و یک جرقه برای فوران همه ی خوبی ها.. می دانم و می دانی که چقدر...
کاربر فعال
بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد
مثل یک بیت ته قا فیه خواهم مرد
تو که رفتی همه ثانیه ها سایه شدند
سایه در سایه آن ثانیه ها خواهم مرد
شعله ها بی تو ز بی رنگی دریا گفتند
موج در موج در این خاطره ها خواهم مرد
گم شدم در قدم دوری چشمان بهار
بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد....
کاربر فعال
ای طبیب دلم دور از تو من در حصار غمم...
آن زمان که برای بوسه ی شبنم گل لب باز می کند...
وقتی که بلبلی به سحرگاه نوبهار آواز عشق را نغمه ساز می شود...
هنگام شامگاه وقتی به سوگ دختر خورشید محتضر
اشک ستاره ها به رخ می چکد و به نیمه شب نور ستاره ها
از ورای حریر ابر بسان دانه های روشن الماسی خوش تراش
به بام می چکد من به یاد توام...
چشم در چشم آفتاب خنجری در نیمه سینه ی سیاه
سایه نهاده ام واز بیکرانه ترین رود ها با یاد تو گذشته ام...
ای طبیب من همه درد ها از توست و درمان نیز از توست...
تلخینه زخم های دلم را با با برگ های کاج بلند روحت التیام می بخشی...
وقتی که دنیا برای من برهوتی است فریب دهنده...
وقتی که پس کوچه های غم این چنین تاریکند
و من در هزار خم زندگی سر گردانم و هزاران سرود
نا سروده دارم و در گلزار زندگی همچون درختی پر برگ...
سایه خیز ماوا گرفته ام.. تنها به یاد تو ام...این
روز های پر شتاب برگی است که با نسیم بر باد میرود
و از طوفان های سخت و پر آشوب روز گار بیداد می کنند...
و گل هابه تسلیت برگ ها خزان آغاز می کنند...
گل من...دیوار باغ سیاه است...
اما قله های پر برف این را نمی دانند چرا که سپیدی به تسلیت
و سوگ سیاه نمی نشیند...
مهربانم...می دانم می گویی نمی شود...
اما بیا برای هم برف قله ها باشیم...
مهتاب من... بگذار درخت زندگی ام خزان نداشته باشد
و پنجره خوشبختی را به روی من باز کن تا دختر خورشید
بر غمکده ی دل من بتابد و موج نسیمی...
نور سپیدی یا عطر دل آویز گلی به من برسد...
نه...تو خود خورشیدی...تو همان موج نسیم...
و همان نور و گلی...
من زمان را با تو یافته ام...من دریچه ای گرانبها یافته ام...
دریچه ای به سوی تو که عین زندگی ام هستی...
و می دانم که روزی می شوی خود زندگی ام...
لبخند هایم برای تو...و نام بلند تو که تا دروازه های
جهان می رود برایم بس...
کاربر فعال
دیشب باز گریه کردم
دیشب باز دلم تنگ تو شد
دیشب باز گریه کردم
دیشب باز شیرین تر از شیرین در عشق بودم، و دیوانه تر از فرهاد در فراق
دیشب باز مجنون لبخند تو شدم و لیلای نگاهت
دیشب همه افسانه های عاشقی در من تبلور یافت
دیشب باز نقاشی کشیدم
نقاشی بودنت را
زیبا بود
نقاشی رفتنت را
تلخ بود
دیشب باز دلم را قربانی کردم
قربانی رؤیای تو
چقدر شیرین است رؤیای تو
کاربر فعال
دل تنها
یک دل تنهاست.دیگر آن دلی نیست که در آرزوی یک یار باوفا باش،این دل از بی وفایی،خود نیز بی وفا شده است...دیگر آن دلی نیست که در انتظار یک همزبان و همیار باشد،این دل از تنهایی خرد خرد شده است...دیگر آن دلی نیست که کسی را دوست داشته باشد،این دل از شکست و بی محبتی بی احساس شده است...دیگر آن دلی نیست که در تب و تاب یک لحظه عاشق شدن باشد،بی قرار باشد،چشم انتظار باشد،این دل از انتظار خسته شده است...دیگر این دل آن دل سرخ و با احساس نیست،این دل احساساتش همه سوخته شده است...دیگر این دل آن دل پرغرور نیست،این دل غرورش شکسته شده است...دیگر این دل هیچ همدل و عشقی ندارد،آری...این دل اینک تنهای تنها شده است...
کاربر فعال
همه ی دلشوره ام
از اینه که عشق اندازه ی آهه
تــــــــــو جوری عاشقی کن
که نفهمم عشق کوتاهه
کاربر فعال
چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی
سنگی و ناشنیده فراموش می کنی
رگبار نو بهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی
دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است
با بر گ های مرده هم آغوش می کنی
گمراه تر از روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی و مدهوش میکنی
ای ماهی طلایی مرداب خون من
خوش باد مستیت ، که مرا نوش میکنی
تو دره ی بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری و خاموش می کنی
در سایه ها ، فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟
کاربر فعال
گفتمش بی تــو چه می باید کرد
عکس رخساره ی ماهش را داد
گفتمش همدم شبهایم کــــــــــو
تاری از زلف سیـــــاهش را داد
وقت رفتـــن همه را می بوسید
به مـن از دور نگاهــــــش را داد
یادگاری به همـــــه داد و به من
انتــــــــــــظار سر راهش را داد
کاربر فعال
وقتی که دیگر نبود
من به بودنش نیازمند شدم
وقتی که دیگر رفت
من در انتظار آمدنش نشستم
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم
وقتی که او تمام کرد
من شروع کردم
وقتی که او تمام شد
من آغاز شدم
و چه سخت است تنها متولد شدن..... مثل تنها زندگی کردن..... مثل تنها مردن ...
"دکتر علی شریعتی"
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)