اساتيد و بزرگان هنرهاي رزمي

[mehraboOon]

استاد بزرگ ميونگ

استاد بزرگ ميونگ (( رئيس فدراسيون جهاني هاپكيدو ))

استاد بزرگ كوانگ سيك ميونگ از دوران بچگي خود خيلي شيفته هنرهاي رزمي بوده است او مطالعه و تمرين هنرهاي رزمي را در سن 8 سالگي شروع كرد و در سن 12 سالگي داراي كمربند سياه دان 1 در هاپكيدو شد. به عنوان يك دانش آموز دبيرستان او رهبر سازماندهي كلاسها براي همكلاسيهاي خود شد و در تمام طول جواني خود بسياري از سبكهاي هنرهاي رزمي مانند كاراته- يودوكومو- چاريوك- تانگ سودو و تكواندو را فرا گرفت. او همچنين طب سوزني- خطاطي شرقي و نقاشي با جوهر هند شرقي را فرا گرفت پس از فارغ التحصيلي از دبيرستان استاد بزرگ ميونگ در رشته بازرگاني در دانشگاه سونگ كيون كوان در سئول كره شروع به تحصيل كرد ، در زماني كه در كالج بود او همچنين يك مدرس فعال در ستاد كل انجمن هاپكيدو كره به شمار مي رفت پس از فارغ التحصيلي به عنوان مدير شعبه شمالي دوجانگ انجمن هاپكيدو كره منصوب شد. در تلاش براي نيل به بالاترين درجه كمال و بي نقصي در هنر خود استاد بزرگ ميونگ براي چندين سال جهت كسب تجربه همانند يك راهب در كوه تايبايك زندگي كرد سپس به آسياي جنوب شرقي براي افزايش دانش و آگاهي از هنر محبوب خود مسافرت كرد و پس از برگشتن انجمن هاپكيدو يون موكوان كره را پايه گذاري كرد به افتخار كمك و تاثير قابل ملاحظه وي به عنوان مدير هميشگي انجمن هاپكيدو كره منصوب شد. استاد ميونگ سپس انيستيتويي براي پيشرفت و تقويت هاپكيدو تاسيس كرد كه آموزش تخصصي را براي مديران ، مربيان و دارندگان درجه پيشرفته كمربند سياه را ارائه مي كرد. و به مناسبت قدرداني از موفقيتهاي وي به سمت مدرس ارشد ارتقاء يافت به درخواست دولت ايالات متحده امريكا دعوت نامة او براي بازديد و ديدن ايالت هاي امريكا ارسال و تمديد گرديد

[mehraboOon]

هيرونوري اوتسوكا ؛ خالق سبكي بر مبناي صلح و دوستي

هيرونوري اوتسوكا از اولين شاگرداني بود كه از سال 1922 كلاسهاي كاراته جي‌چين فوناكوشي را در توكيو دنبال كرد. او در سال 1892 و در خانواده‌اي آشنا با هنرهاي رزمي ديده به جهان گشود. خيلي كوچك بود كه جوجيتسو را زير نظر پدرش (توكيوجيرو اوتسوكا) و عمويش (چوجيرو اباشي) آغاز كرد پس از آن شاگردي يكي از استادان بزرگ سبك شين دو ايشين ريو به نام شين سابورو ناكاياما را دنبال كرد. آموزشهاي اين سبك در يك اصل كلي خلاصه مي‌شد: هماهنگ كردن حركات بدن با هارموني طبيعت، واضح‌تر، يعني اين كه با الهام از قوانين طبيعت، مكانيسم بدن را تعديل و تنظيم كنيم.
در سال 1921، در سن 29 سالگي و توسط استادش به درجه «مانكيو-كي‌ دان» (معادل فوق‌ليسانس امروز) از مدرسه شيندو ايشين ريو و عنوان استاد درجه 4 نائل شد. ولي داستان در اين جا به پايان نرسيد بلكه اتسوكا وارد داستان ديگري بعنوان مربي كاراته و نه مربي جوجيتسو شد.
در سال 1922، اوتسوكا كاراته را زير نظر جي‌چين فوناكوشي كشف كرد. آشنايي قبلي‌اش با جوجيتسو باعث شد به سرعت پيشرفت كند و سال 1925 دستيار استاد شود و همان موقع بود كه شروع كرد به شرح دادن عقايد شخصي‌اش كه تحت نفوذ سبك شين‌دو ايشين ريو بود. به تدريج اوتسوكا به اين نتيجه رسيد كه رفتارها و حركات شوتوكان انعطاف ناپذيرند، از طرفي فوناكوشي همه تمرينها را به تنهايي آموزش مي‌داد (كيهون و كاتا) و همه را از تمرينات دو به دو نهي كرده بود.
براي اوتسوكا كه در جوجيتسو عادت به تمرين با يارگيري (تمرينات اجباري دو نفره) كرده بود اين روش فوناكوشي خيلي ناقص و ناكافي به نظر مي‌رسيد. در سال 1934 رابطه بين آنها قطع شد.
اوتسوكا، فوناكوشي را ترك كرد و درس و اصول شخصي خود را پايه‌ريزي كرد: در اين روش آموزشي جديد تمرينات مهم ياكوسوكو- كوميته (مبارزات قراردادي)‌ در نظر گرفته و كاتاهاي آموزشي فوناكوشي نيز اصلاح شدند و تا حدودي از روشها جوجيتسو و كن‌دو (سبكي ژاپني كه در آن دو به دو همراه گارد زره به تمرين مي‌پردازند) الهام گرفته شد. همچنين از چهره‌اي آشنا در مبارزات يعني استاد كاراته چوكي موتوبو (كسي كه كاراته فوناكوشي را به رقص عاميانه و محلي تعبير كرده بود!) براي آموزش بهره‌گيري كردند.
سال 1939 يعني سه سال بعد از پايه‌گذاري رسمي شوتوكان، اوتسوكا سبك خود را نامگذاري كرد: وادوريو (يعني سبكي بر مبناي صلح و دوستي) كاراته كه بوجود آمد اولين نمونه ژاپني (و نه اوكيناوايي) بود كه خلق شده بود چرا كه تحت نفوذ اصول و تكنيكها از ريشه و تبار هنرهاي رزمي ژاپني دوره فئودال (جوجيتسو ، كان‌دو و…) مي‌بود.
اين كاراته همه‌گيرتر و به مراتب قدرتمندتر از شوتوكان بود و توانست به سرعت جاي خودش را در ميان قشر فرهنگي- دانشگاهي جامعه پيدا كند.

اوتسوكا در زمان حياتش توانست تا دان 10 ارتقاء درجه پيدا كند

[mehraboOon]

استاد عصا (مارك شويي)

با يك تاريخچه بسيارقديمي وباستاني جاي تعجبي وجود ندارد.كه چرا ازچوب دستي بعنوان يكي ازبهترين ابزارموجود براي دفاع شخصي درآغازهزاره سوم نام ميبرند پيشگام اين تقكردرحال حاضركسي نيست جز رزمي كار مطرح يعني مارك شويي كسي كه كمربند مشكي تكواندو هاپكيدو و تانگ سودو را نيز دارد .
از حدود 10 سال پيش استقاده ازچوب يا عصاي مخصوص رزمي كاران را دربرنامه خود گنجانده است .اگر چه او در كليه رشته هاي رزمي آموزش ديده ومهارت كسب كرده است اما شايستگي اصلي اودراستفاده ازاين سلاح درهنگام دفاع شخصي است هنري كه اودرآن به اوج مهارت وقدرت رسيده است.
شويي دراين باره مي گويد :
هنراستفاده ازچوب دستي(عصا) در هنرهاي رزمي كاربردي ترين اسلحه اي است كه يك رزمي كار يا هركس ديگري مي تواند آن را ياد بگيرد .كدام ابزاردفاع شخصي را مي تواند درهواپيما با خودتان حمل كنيد ؟
بنابراين يادگيري فنون استفاده ازيك اسلحه يا ابزاردفاع شخصي اكرنتوانيد آن را به هر جاي كه مي خواهيد ببريد برايتان چه فايدهاي خواهد داشت؟
استاد از سال 1960 با شاگردي استاد چاك نوريس رزمي را آغاز كرده ودر حال حاضر داراي 18 عنوان ملي وجهاني مي باشد ودر دنياي هنر هاي رزمي براي خود آوازهاي كسب نموده است.

[mehraboOon]

استاد شي يان فو

41 ساله متولد 1966 در ايالت شان دونگ او از 18 سالگي به معبد شائولين آمده ودر آنجا ساندا و كار با 18 سلاح سنتي و چي گونگ را آموخت استاد مدت سبياري را صرف آموختن فلسفه چان كرده همچنين در مورد "ليو هگزينگي" يا هنر روح وقلب بسيار مطالعه كرده است.
شي يان فو كه امروزاستاد اعظم معبد ماوانگ است راهب شائولين ا سي چهارمين سلاله يك متخصص در زمينه چي گونگ است وروي تئوري يين ويانگ كار مي كند .
استاد از سال 1995 رياست مدرسه لاييك هنر هاي رزمي را بدست گرفت ودر سال 2000 به سمت بوداي معاصر دست يافت كه تنها 18 راهب توانسته اند به اين درجه دست يابند.

[mehraboOon]

استاد نیینی کتو

استاد Auvo – Niiniketo پدر کاراته جوجیتسو فنلاند درسال 1954 متولد شده است ازسن 8 سالگی به بوکس علاقه داشته و درسال 1972 دروزن 75 کیلوگرم قهرمان بوکس فنلاند و اسکاندیناوی شده است. سبکهای کاراته – جودو – جوجیتسو را در سطح حرفه ای آموزش دیده است و در سال 1977 کمربند مشکی جوجیتسو را دریافت نموده است
وي از سال 1978 با استاد موریس انگلیسی و روبرت کالرینگ آشنا شده و در سال 1979 اولین دان کمربند مشکی را دریافت نموده است و در سال 1996 دان 6 را از ریچارد موریس دریافت میکند.
وی در سال 1980 سبک کیک بوکس را به فنلاند می برد و خود که دان 5 این سبک را داشته در آنجا بصورت حرفه

ای آموزش میدهد و پس از آن سبک جدید هوکوتوریو را در فنلاند آغاز مینماید
هوکوتوریو سبکی است بسیار قوی و مورد استفاده برای ارتش - پلیس و نیروهای امنیتی و بادیگاردها میباشد که از سبکهای جودو – جوجیتسو – کیک بوکس و کاراته انشعاب گرفته است. این سبک از نظر روحی و تکنیکی و جسمی در سطح بالایی قرار دارد . این تکنیکها در ابعاد و زوایای مختلفی انجام میگیرند.در هوکوتوریو هنر آموز به درجه کامل توانایی فیزیکی و قدرت بدنی زیادی میرسدسرعت وانعطاف پذیری عضلات بدن از ویژگی بارز این سبک است. در هوکوتوریو به نظم و احترام به استاد توجه زیادی شده وهنرآموزباید طبق قوانین موجود دراین سبک عمل نماید تا بتواند به مراحل بالاتر صعود کند

[mehraboOon]

استاد ناكاياما مرد اول‌ شوتوكان

استاد ناكاياما مرد اول‌ شوتوكان‌ پس‌ از استاد فوناكوشي‌ وي‌ در سن‌ 75 سالگي‌ در اثر سكته‌ قلبي‌ درگذشت.

مي‌گويند از يك‌ رزمي‌ كار قديمي‌ ژاپني‌ پرسيدند تو مي‌خواهي
مي‌گويند از يك‌ رزمي‌ كار قديمي‌ ژاپني‌ پرسيدند تو مي‌خواهي‌ پس‌ از مرگت‌ چگونه‌ در خاطرات‌ مردم‌ بماني‌ و در يادها باقي‌ باشي؟
او جواب‌ داد همانقدر كه‌ مردم‌ دلشان‌ مي‌خواهد به‌ ياد من‌ باشند راضي‌ خواهم‌ بود.
استاد ناكاياما با فعاليت‌ روزمره‌ حدود 10ميليون‌ كاراته‌ كاي‌ تحت‌ پوشش‌ فدراسيون‌ بين‌ المللي‌ در 6 كشور جهان‌ در يادها و خاطره‌ها باقي‌ مانده‌ است.
خانواده‌ او جملگي‌ سامورايي‌ بودند و استاد و معلم‌ در رشته‌ «كن‌ - جوتسو» يا همان‌ هنر شمشيرزني‌ «كاتانا»
پدر بزرگ‌ او آخرين‌ سامورايي‌ خاندانشان‌ بوده‌ او سرهنگ‌ ارتش‌ و جراح‌ بود و بر حسب‌ ماموريتش‌ به‌ شهر تايپه‌ در تايوان‌ رفت، ناكاياما در 8 سالگي‌ در تايپه‌ بود و بنا به‌ سنت‌ خانوادگي‌ و خواست‌ پدر به‌ فراگيري‌ هنر كند و پرداخت.
آشينايي‌ ناكاياما باكاراته‌ اتفاقي‌ و جالب‌ است‌ خودش‌ مي‌گويد روزي‌ در دانشگاه‌ «ناكاشا ياناكاشو» جدول‌ ساعات‌ تمرين‌ كند را جستجو مي‌كردم‌ كه‌ اشتباها وارد كلاس‌ ديگري‌ شدم‌ كه‌ ديدم‌ عده‌اي‌ به‌ تمرينات‌ شبيه‌ رقص‌هاي‌ كلاسيك‌ شرق‌ مشغولند. مردي‌ كه‌ اين‌ كلاس‌ را اداره‌ مي‌كرد فردي‌ بود به‌ نام‌ گيچن‌ فوناكوشي‌ بنيانگذار سبك‌ شوتوكان‌ من‌ به‌ زودي‌ به‌ شاگردي‌ وي‌ در آمدم‌ و راه‌ دو جودي‌ را چنان‌ آموختم‌ كه‌ هنوز هم‌ فراموش‌ نكرده‌ام‌ كه‌ محل‌ آموزش‌ و تمرينات‌ «كندو» من‌ كجاست؟!
ناكاياما در دانشگاه‌ «تاكاشو» زبان‌ و تايخ‌ چين‌ را مي‌آموخت‌ و به‌ همين‌ جهت‌ وي‌ يك‌ سال‌ به‌ چين‌ منچوري‌ رفت‌ و در آنجا با سبك‌هاي‌ چيني‌ آشنا شده‌ و سبك‌ خود را هم‌ به‌ آنان‌ آموخت.
دوران‌ رياضت‌ وي‌ در سال‌ 1935 با پياده‌ روي‌ و راه‌ پيمايي‌ در استپ‌هاي‌ مغولستان‌ و كوههاي‌ كيمين‌ كان‌ گذشت‌ او زندگي‌ درويشانه‌ و تفكرآميزي‌ داشت‌ و روزانه‌ چندين‌ ساعت‌ و چند بار تمرين‌ مي‌كرد دراينجا بود كه‌ وي‌ اساس‌ خودآموزي‌ درنظام‌ روح‌ و جسم‌ را آموخت‌ و تعادل‌ در افكار را تشخيص‌ داد.
او در سال‌ 1927 در كارمبادله‌ دانشجويان‌ دوباره‌ به‌ چين‌ رفت‌ و اين‌ بار با كمپو چيني‌ كه‌ با كمپو ژاپني‌ تفاوت‌ زيادي‌ دارد آشنا شد و بوكس‌ چيني‌ را هم‌ از استاد «پايي» آموخت.
ناكاياما دو حركت‌ بوكس‌ چيني‌ را «اوراماواشي‌ گري‌ و تايسواوكه» را به‌ فنون‌ كاراته‌ افزود.
پس‌ از شكست‌ ژاپن‌ در جنگ‌ دوم‌ جهاني‌ ناكاياما قصد داشت‌ زبان‌ چيني‌ را در دانشگاههاي‌ ژاپن‌ تدريس‌ كند ولي‌ نابساماني‌هاي‌ ناشي‌ از جنگ‌ حوصله‌اي‌ در ژاپني‌ها باقي‌ نگذاشته‌ بود كه‌ به‌ فراگيري‌ زبان‌ چيني‌ بپردازند از اين‌ رو وي‌ به‌ فروش‌ لباس‌ زير در كنار خيابان‌ قناعت‌ كرد و در عين‌ حال‌ در صدد يافتن‌ همدوره‌هاي‌ رزمي‌ كارش‌ در زمان‌ قبل‌ از جنگ‌ برآمد، اغلب‌ آنها يا مرده‌ بودند و يا آدرس‌ هايشان‌ تغيير يافته‌ بود او در پي‌ ارتباط‌ با فرزند بنيانگذار كاراته‌ شوتوكان‌ بود كه‌ فهميد پسر فوناكوشي‌ در سال‌ 1945 به‌ بيماري‌ سل‌ مبتلا شده‌ وفوت‌ كرده‌ است‌ دراين‌ سالها فراگيري‌ هنر رزمي‌ براي‌ ژاپني‌ها ممنوع‌ بود، ناكاياما با سعي‌ وتلاش‌ فراوان‌ به‌ وزارت‌ فرهنگ‌ و هنر ژاپن‌ قبولاند كه‌ شوتوكان‌ يك‌ نوع‌ ورزش‌ چيني‌ و اوكيناوايي‌ است‌ و نه‌ ژاپني.
شوتوكان‌ به‌ جهت‌ اينكه‌ چند سالي‌ زودتر از سبك‌هاي‌ ديگر فعاليتش‌ را در ژاپن‌ آغاز كرده‌ بود برتر از آنان‌ مي‌نمود، در سال‌ 1949 ناكاياما استادش‌ را يافت‌ واين‌ دو به‌ علاوه‌ اساتيد ديگر «انجمن‌ كاراته‌ ژاپن»jKA را تاسيس‌ نمودندو باتلاش‌هاي‌ بسيار در سال‌ 1955 اين‌ سازمان‌ بخشي‌ از وزارت‌ فرهنگ‌ و هنر ژاپن‌ شد.
در سال‌ 1958 فوناكوشي‌ درگذشت‌ و ناكاياما پس‌ از مرگ‌ استادش‌ به‌ عنوان‌ مرد اول‌ سازمان‌ خود شد.
پس‌ از گذشت‌ 6 سال‌ اساتيد مختلف‌ ژاپني‌ سعي‌ كردند كه‌ تمامي‌ سبكها را زير يك‌ چتر اداره‌ كنند و نام‌ آن‌ را «فاجكو» فدراسيون‌ كل‌ سبكها و انجمن‌هاي‌ ژاپن‌ نهادند.
و در سال‌ 1974 در معروفترين‌ مكتب‌ ژاپن‌ بودوكان‌ سبك‌هاي‌ زير مجموعه‌ «فاجكو» را به‌ نمايش‌ گذاشتند و بالاخره‌ در سال‌ 1970 مسابقات‌ جهاني‌ سبك‌ها را با حضور 24 كشور برگزار كردند.
ناكاياما در سال‌ 1971 در يك‌ حادثه‌ اسكي‌ زخمي‌ شد، پزشكان‌ گفتند كه‌ نه‌ تنها ديگر نمي‌تواند كار كند حتي‌ اميد به‌ زنده‌ ماندنش‌ نيست.
ناكاياما در آن‌ زمان‌ 58 ساله‌ بود و با اداره‌ و روان‌ قوي‌ و فيزيك‌ ساخته‌ و پرداخته‌اش‌ در كاراته‌ عكس‌ نظريات‌ پزشكان‌ را ثابت‌ كرد نه‌ تنها نمرد كه‌ تا آخرين‌ ساعات‌ زندگي‌اش‌ كاراته‌ را تدريس‌ و تمرين‌ كرد.
گفتني‌ است‌ كه‌ ناكاياما در سال‌ 1934 به‌ همراه‌ استادش‌ فوناكوشي‌ دور ژاپن‌ را پيمود و اساتيد زمان‌ خود را يافت‌ و با آنها به‌ مبادله‌ كاتا و تكنيك‌ پرداخت. ناكاياما مي‌گفت: كاتاها و تكنيك‌هاي‌ پايه‌ اصل‌ است‌ ابتدا بايد آنها را آموخت‌ وبا تمرينات‌ بسيار و ممارست‌ در كاتاها روح‌ وجسم‌ را تقويت‌ كرد و سپس‌ كوميته‌ «مبارزه» روي‌ آورد.
استاد ماساتوشي‌ ناكاياما كتاب‌ «بهترين‌ كاراته» را به‌ رشته‌ تحرير درآورده‌ و از بنيانگذاران‌ و موسسان‌ فدراسيون‌ بين‌ المللي‌ كاراته‌ اماتور نيز مي‌باشد.

[mehraboOon]

استاد چوتوکو کیان

چوفو کیان، پدر استاد کیان یک کارمند عالی‌رتبه در دربار پادشاهی اُکیناوا بود. چوتوکو در کودکی ریزجثه و مریض احوال بود، از ضعف بینایی رنج می‌برد و نیز به آسم مبتلا بود. ضعف بینایی او باعث شده بود که به وی لقب میگوا چان (بچه چپول) بدهند.
پدر کیان، بمظور تقویت بنیه فرزندش، در هشت سالگی نام او را در سخت‌ترین کلاس‌های آموزش هنرهای رزمی (که چندین استاد مختلف آنها را آموزش می‌دادند و بسیاری از آنها نیز شیوه رزمی خاص خود را داشتند) ثبت‌نام کرد.
ریچارد کیم (شرح حال نویس) در کتاب مبارزین بی‌سلاح می‌گوید: کیان تحت آموزش‌هایی قرار گرفت که ویژه معابد ذن بودیسم بود. این آموزش‌ها باعث بهبود جسمانی کیان شد، اما عده‌ای معتقدند که تأثیرات خشونت‌بار این آموزش‌ها، حسی از تنفر و خشم در درون کیان تزریق کرد. کیان جثه‌ای ریز داشت و بجای اینکه از روبرو به حریفان نگاه و حمله کند، ترجیح می‌داد از پهلو به آنها حمله کند و جواب حملات آنها را با ضرباتی که به نقاط حیاتی بدن وارد می‌کرد پاسخ می‌داد.
در تمامی مطالبی که مربوط به کیان است اینطور آمده که وی بدلیل مهارت در مبارزه همراه با سلاح (کوبودو) و مبارزه بدون سلاح (کاراته)، در هیچ مبارزه‌ای شکست نخورد. و در بسیاری از قصه‌ها، کیان را مبارزی بی‌رحم می‌خوانند که توجهی به سلامت بدنی حریف خود نمی‌کرد.
جالب است که بگوییم در خصوص زندگی کیان، دو دیدگاه متفاوت وجود دارد. کیان به عنوان یک استاد منضبط و سخت‌کوش که بر مهارت‌های رزمی خود متکی است و کیان به عنوان مردی وحشی و بی‌رحم که توجهی به مسائل اخلاقی ندارد و در به قتل رساندن نیز هیچ ترحمی از خود به خرج نمی‌دهد.
کیان یکبار با یک جودوکای دان 6 به مبارزه پرداخت که از او تقاضای یک مبارزه دوستانه کرده بود. اما کیان درحالی که با انگشتان خود محکم دهان حریف را گرفته بود او را بشدت نقش بر زمین کرد. یک بار نیز در مبارزه با یک مرد قوی روستایی، کیان از لابلای درختان ناگهان بیرون آمد و بطور غیرمنتظره گردن حریف را شکست.
کیان بجای آموزش تنها یک روش یا سبک، از چندین سبک مختلف تکنیک و یا کاتا آموزش داده بود. کارشناسان در این خصوص می‌گویند: به نظر می‌رسد او به هر یک از شاگردان خود چیزی متفاوت آموزش داده باشد. یکی از شاگردان برجسته کیان، بنیانگذار سبک ایشین‌ریو، تاتسو شیمابوکو است.
کیان در سال 1945 و در جریان جنگ و اشغال اُکیناوا توسط امریکاییان جان سالم بدر برد اما پس از آن از شدت گرسنگی جان باخت. می‌گویند که وی تکه نانی هم که پیدا می‌کرد به کودکان گرسنه می‌داد.

[mehraboOon]

خوانگ فی پی (خالق تونگ بی)

استاد خوانگ در یک خانواده که همگی در رشته‌های رزمی فعالیت داشتند به دنیا آمد. پدرش مؤسس تونگ بی و یکی از صد پزشک برجسته و یکی از صد استاد برتر هنرهای رزمی است. در سنت خانوادگی استاد خوانگ می‌توانست رشته دیگری را برگزیند اما برای او کاملترین و بهترین سبک همین تونگ بی است.
استاداکنون 63 ساله است و در ۱۹۴۶ در شهر ووچان، چین ایالت گنسو به دنیا آمده.
تونگ بی که یکی از برجسته‌ترین سبک‌ها است. همه بدن منعطف مثل یک کمان انعطاف‌پذیر می‌شود. جابجائی‌ها کامل صورت می‌گیرد به‌طوری که هر ضد حمله و جاخالی را طوری ترتیب می‌دهد که به‌طور غیرمنتظره ضربه‌ای را حواله حریف می‌کند که او اصلاً انتظارش را نیز ندارد. این سبک به اسلحه‌های سفید بسیاری هم قابل تمرین کردن است اما امروزه دیگر کمتر کسی با سلاح این رشته را تمرین می‌کند.
اولین استادش، خوانگ هومو، یعنی پدرش و مؤسس اصلی سبک می‌باشد. او همچنین با برادرانش ما (رینگ دا، زبان دا، لینگ دا و مینگ دا) که چهار خالق اصلی تونگ بی هستند تمرین کرده است ما فانگ تو یعنی مایه به معنای پدربزرگ ما.
▪ درجه:
دان ۷، او سبک‌های دیگری را هم مثل تان چوان، بی‌ چوان و تای چی چوان می‌شناسد.
استاد فعلاً مربی گروه پلیس و گروه ووشو است. همچنین معاونت انجمن هنرهای رزمی Gensu را بر عهده دارد، داور درجه یک و مربی فدراسیون تونگ بی روسیه نیز هست.

[mehraboOon]

اوباتا توشیشیرو

یکی از اساتید برجسته هنرهای رزمی جهان می باشد که سبک شین کندو را بنیاد نهاده استاد درسال 1948 در یک خانواده اصیل وسامورایی بدنیا آمده.
از سنین کودکی تحت تعلیم پدر آموزش دیده ودر سال 1966 در 18 سالگی به توکیو آمده و پس از بازدید از باشگاه یوشین کان زیر نطر استاد گوزو شیو دا جذب آی کی دو می گردد. اوبسیار جدی وپر تلاش به مطالعه هنر شمشیر کلاسیک و همچنین budo پرداخته ومهارتهای بسیاری در زمینهای مختلف هنر رزم با شمشیر بدست آورده .
استاد پس از سالها مطالعه و تسلط در بسیاری از مدارس مختلف بومی ژاپن وبااطلاع از جنبه های مختلف شمشیر بازی ژاپنی شین کندو را shinkendo که هنر کامل و جامع می باشد را پایه گذاری کرده ودر حال حاضر ریاست فدراسیون آن را به عهده دارد.

[mehraboOon]

تاتسو شیما بوکو(بنیانگزار سبک ایشین ریو )

هنر رزمی ایشین ریو کاراته دو از کاملترین وقویترین سبکهای موجود کاراته در جهان است بنیانگزار سبک ایشین ریو در جهان کانچو(تاتسو شیما بوکو) در سال ۱۹۰۸
در یکی از جزایر ژاپن بنام (اوکینا وا) بدنیا آمد او از سن هشت سالگي کاراته را شروع کرد وبرای فراگیری آن با پای پیاده به دوازده کیلومتری محل سکونتش می رفت تا از عموی خود کاراته بیآموزد وی مدت چهار سال نزد عمویش تعلیم گرفت. او قبل از تمرینات روزانه بهمراه دیگر شاگردان موظف بودند نظافت وکارهای دیگر محل تمرین(دوجو) را بعنوان یکی از وظایف انجام بدهند.
بعد از چهار سال تمرین درسبک(شوریته) با عمویش برای تمرینات جدیدتر در سبک(کوبایاشی ریو) تحت نظر استاد چوکوکیان که از استادان مشهور زمان خود بود به تمرین پرداخت وی همچنین رشته گوجوریو را نیز فراگرفت و از بهترین ورزشکاران رزمی دوران خود گردید. ایشان مجددا به سبک کوبایاشی ریو به تمرینات تکاملی و پشرفته پرداخت ودر جریان ادامه تمرینات فنون استفاده از ادوات رزمی از قبیل بو ، تونفا ، نونچاکو ، کاما ، پاکوا ، سای ، جوته ، شوریکن ، منریکی و سایر سلاحاهای سرد را آموخت و شهرت و مهارت بسزای او در جنگ جهانی دوم به اوج خود رسید.در اوایل جنگ او با عده ای به خارج از شهر جهت دفاع و ادامه تعلیمات رفت چون جنگ ادامه پیدا کرد بخاطر شهرتش در کاراته ، گروهی مصمم شدند تا او را جهت آموزش به ارتش دعوت نمایند او با آموزش و تعلیم ارتشیان از نظر رزمی وموقعیت آنها در جنگ توانست خدمات شایانی به کشورش بنماید.
بعد از خاتمه جنگ او به کشاورزی مشغول و برای تقویت جسم وروان خود به ادامه تمرین و تعلیم پرداخت و چون در رشته های مختلف کاراته بخصوص در(گوجوریو و شورین ریو) اعتبار خاصی پیدا نموده بود لذا تصمیم گرفت سبکی جدید و کاملتر بوجود آورد که بعد از مشورتهای فراوان با استادان فن ، سبک وحدت یا (( ایشین ریو)) را بنیان گذاشت.
کانچو(شیمابوکو) کمربند قرمز دان ده از نظر حسن اخلاق و صفات حمیده مورد توجه و احترام همگان بود. او در سن ۶۸سالگی جهان را به درود گفت و به دیار باقی پیوست و از خود هنری ارزنده به جای گذاشت.
از شاگردان نامی و ارشد وی استاد (هارولد لانگ) اولین سفید پوست دارنده دان ده در جهان است که بعد از استقرار از طرف نیروی دریایی امریکا در اوکیناوا تحت نظر مستقیم شیمابوکو و در کنار پسر ارشد وی به نام (کن جی شیمابوکو) که اکنون دارای کمربند قرمز دان ده و رئیس سازمان جهانی ایشین ریو است به تمرین پرداخت.
در حال حاضر نماینده سازمان جهانی ایشین ریو در آمریکا (هارولد لانگ) و در ژاپن (اوزو) داماد و یکی دیگر از شاگردان ارشد شیمابوکو می باشد.