◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را		چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را
من نه بخود شدم چنین شهره‌ی کویها ولی		شد رخ نیکوان بلاعقل و دل سلیم را
شیفته‌ی رخ بتان باز کی آید از سخن		مست بگوش کی کند کن مکن حکیم را

[M.A.H.S.A]

بشگفت گل در بوستان آن غنچه‌ی خندان کجا؟

بشگفت گل در بوستان آن غنچه‌ی خندان کجا؟		شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا؟
هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد		صد مرده زان لب زنده شد درد مرا درمان کجا؟
گویند ترک غم بگو تدبیر سامانی بجو		درمانده را تدبیر کو دیوانه را سامان کجا؟
از بخت روزی باطرب خضر آب خورد و شست لب		جویان سکندر در طلب تا چشمه‌ی حیوان کجا؟
می‌گفت با من هر زمان گر جان دهی با من امان		من می برم فرمان بجان آن یار بی فرمان کجا؟
گفتم : تویی اندر تنم ما هست جان روشنم		گفتی که : آری آن منم اگر آن تویی پس جان کجا؟
گفتی صبوری پیش کن مسکینی از حد بیش کن		زینم از آن خویش کن من کردم این و آن کجا؟
پیدا گرت بعد از مهی درکوی ما باشد رهی		از نوک مژگان گه گهی آن پرسش پنهان کجا؟
زین پیش با تو هر زمان می‌بودمی از هم‌دمان		خسرو نه هست آخر همان ؟ آن عهد و آن پیمان کجا؟

[M.A.H.S.A]

برو ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را

برو ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را		مرا بگذار تا می بینم آن سرو خرامان را
به این مقدار هم رنجی برای خاطر نمی‌خواهم		که از خونم پشیمانی بود آن ناپشیمان را
مپرس ای دل که چون می‌باشد آخر جان غمناکت		که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بدنامی است از من به یک غمزه بکش زارم		چرا برخویش مشکل می کنی این کار آسان را؟

[M.A.H.S.A]

برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را

برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را		تا کلک صورت بشکند این عقل رنگ آمیز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من		شد آشنایی با صبا آن زلف عنبر بیز را
دانم قیاس بخت خود کم رانم از زلفت سخن		لیکن تمنا می‌کنم فتراک صید آویز را
بگذشت کار از زیستن خیز ای طبیب خیره کش		بیمار و مسکین را بگو تا بشکند پرهیز را
پر ملایک هیزم است آنجا که عشقت شعله زد		شرمت نیاید سوختن خاشاک دود انگیز را؟
چون خاک گشتم در رهت چون ایستادی نیستت		باری چو بر ما بگذری آهسته ران شبدیز را
بوکز زکوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر		اینک شفیع آورده‌ام این دیده خون ریز را

[M.A.H.S.A]

بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها

بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها		کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربها
خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش		جهانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبها
همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم		چو طفلان سوره‌ی نون والقلم خوانان به مکتبها
چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی		غریبی زیر دیوارش چگونه می‌کند تنها
بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر		بکویت عاشقان کز جان تهی کردند قالبها
مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می‌کشد یارت		که باشد خوب‌رویان را بسی زین گونه مذهبها

[M.A.H.S.A]

چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا

چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا		که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا
رخ تو دیدم و گفتی سپند سوز مرا		چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا
کسان بکوی تو پندم دهند و در جایی		که دیده روی تو بیند چه جای پند آنجا
به خانه‌ی تو همه روز بامداد بود		که آفتاب نیارد شدن بلند آنجا
بشانه شست تو می‌بافت زلف چون زنجیر		مگیر سخت که دیوانه یی است چند آنجا
کجا روم که ز کوی تو هر کجا که روم		رسد زجعد کمندت خم کمند آنجا
ز زلفش آمد یای باد حال دلها چیست؟		چگونه اند اسیران مستمند آنجا
برآستان تو هرکس به رحمتی مخصوص		مگر که خسرو بیچاره دردمند آنجا

[M.A.H.S.A]

جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را

جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را		آخر پرحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را
نا خوانده سویت آمدم ناگفته رفتی از برم		یعنی سیاست این بود فرمان نافرموده را

[M.A.H.S.A]

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را		که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع		بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را
تماشا می‌کنم این قد قیامت می‌کند یا رب		که خواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را

[M.A.H.S.A]

دیوانه میکنی دل و جان خراب را

دیوانه میکنی دل و جان خراب را		مشکن به ناز سلسله‌ی مشک ناب را
آفت جمال شاهد و ساقیست بیهده		بد نام کرده‌اند به مستی شراب را
خونابه میچکاندم از گریه سوز دل		خوش گریه‌یی است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت		آری سفال گرم به جوش آرد آب را

---

[M.A.H.S.A]

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا		تنم از بی‌دلی بیچاره شد بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد		به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا
رخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم		دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو		که آن آواره‌ی از کوی بتان آواره تر بادا
همه گویند کز خون‌خواریش خلقی بجان آمد		من این گویم که بهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد		و گر جانان بدین شادست یا رب پاره تر بادا
چو با تردامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر		به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا