آینه

[R A H A]

شبانگاه هستو با دستان بسته
همه پل های پشت سر شکسته
سرم را میکشم تا چوبه دار
یکی در سوی آیینه نشسته
شبانگاهی که سربازان درگاه
به جرم یک خودی کشتن خودآگاه
مرا با دست بسته می کشیدن
برای حاضران تا پای داگاه
گناهانه مرا از سر نوشتن
گلی از من به دست خود سرشتن
به من حتی ندادن سهمی از من
برای خود درو کردند و کشتند
یکی که شکل من بود از در آمد
نه از در شایدم از من بر آمد
فقط از لابه لای برگه هایش
مصیبت های نسل من در آمد
یکی دیگر شکایت از دلم کرد
شکایت از هزاران مشکلم کرد
نه از دیروز و امروز و نه از ما
روایت از خیال باطلم کرد
همه دیدندو گفتندو شنیدن
در آخر هم به رای خود رسیدن
به جرم قتل یک کودک خودآگاه
برایم حکم اعدامی بریدن
منو آیینه ها در ماتم شب
همه جان ها گذشته از سر لب
زبان وا کردمو از درد گفتم
از آن جان ها که می سوزاند این تب
گنه کردم گناه بی گناهی
گناه ساختن روی تباهی
مرا جنگ فلک از پا در آورد
فلک دریا و من هم طفله ماهی
نه امشب, حبس من پیوسته بوده
تمام عمر دستم بسته بوده
نبوده راهی هرگز تا به مقصد
اگر هم بوده مرکب خسته بوده
دل سرخم سر سبزم فنا کرد
سرم از تن حسابش را جدا کرد
نباشد پای چوبه زیر آب هست
سری که هی دو دو تا چهارتا کرد
همان ها که مرا سر باز کردند
سر از درمان زخمم باز کردند
هر آن زخمی که ماند گشت تومار
همان ها وقت غم سر باز کردند
اگر مرده درونم روح کودک
فراوان است از این مقتول کوچک
میان سینه های مردم شهر
مزارانیست قدر یک کوهک
همه آیینه ها در هم شکستند
نخ ناگفته ها از هم گسستند
نگفتم آنچه که باید بگفتم
به دستم باز هم زنجیر بستند

[R A H A]

می دانی
پرنده را بی دلیل اعدام می کنی
در ژرف تو
اینه ایست
که قفس ها را انعکاس می دهد
و دستان تو محلولی ست
که انجماد روز را
در حوضچه ی شب غرق می کند
ای صمیمی
دیگر زندگی را نمی توان
در فرو مردن یک برگ
با شکفتن یک گل
یا پریدن یک پرنده دید
ما در حجم کوچک خود رسوب می کنیم
ایا شود که باز درختان جوانی را
در راستای خیابان
پرورش دهیم
و صندوق های زرد پست
سنگین
ز غمنامه های زمانه نباشند ؟
در سرزمینی که عشق آهنی ست
انتظار معجزه را بعید می دانم
باغبان مفلوک چه هدیه ای دارد ؟
پرندگان
از شاخه های خشک پرواز می کنند
آن مرد زردپوش
که تنها و بی وقفه گام می زند
با کوچه های ورود ممنوع
با خانه های به اجاره داده می شود
چه خواهد کرد
سرزمینی را که دوستش می داریم ؟
پرندگان همه خیس اند
و گفتگویی از پریدن نیست
در سرزمین ما
پرندگان همه خیس اند
در سرزمینی که عشق کاغذی است
انتظار معجزه را بعید می دانم

[R A H A]

دوست دارم بروم سر به سرم نگذارید
گریه ام را به حساب سفرم نگذارید
دوست دارم که به پابوسی باران بروم
آسمان گفته که پا روی پرم نگذارید
این قدر آینه ها را به رخ من نکشید
این قدر داغ جنون بر جگرم نگذارید
چشمی آبی تر از آینه گرفتارم کرد
بس کنید...
این همه دل دور و برم نگذارید
آخرین حرف من اینست: زمینی نشوید...
فقط...
از حال زمین بی خبرم نگذارید...

[R A H A]

لحظه ی تلخ جدایی یادته

باد سردی توی خونه می وزید

همه ی اتاقو مه گرفته بود

دیگه دنیا داشت به آخر می رسید

لحظه ی تلخ جدایی یادته

وقتی که آروم کنارت اومدم

خورشید انگار سر تو ابرا می کوبید

وقتی که بوسه به دستات می زدم

تو که رفتی دیگه شب تموم نشد

پنجره واسه همیشه بسته موند

حتی آینه هم با من غریبه شد

یه غمی تموم دنیامو سوزوند

بعد تو ساعت کهنه ی اتاق

دیگه هیچ زمانی رو نشون نداد

میون مرداب این دقیقه ها

حتی مرگم به سراغم نمیاد

نمی تونم وقتی بارون می باره

چشمامو یه لحظه رو هم بذارم

رو بخار شیشه های پنجره

می نویسم" هنوزم دوست دارم "

[R A H A]

من در آیینه ی چشم تو، پی گمشده ای می گردم
پی حسی موهوم، لحظاتی شیرین، خاطراتی رنگین
رشته ای مروارید،و گلی سرخ که در خنده ی تو می رویید
آه افسوس افسوس
بی امان عقربه ها چرخیدند
از فراسوی مه آلود نگاه
موجهایی موزون
روی پیشانی تو لغزیدند
ناگهان سردم شد
بادها پنجره را کوبیدند
بوی پاییز در اعماق وجودم پیچید
دستهایم لرزید
تو تبسم کردی
مهربانی همه جارا پر کرد
آه از آن برفی که ، روی موهای بلند تو نشست
آه از آن برفی که ، خاطرات شب یلدای مرا پنهان کرد...

[R A H A]

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن!

دارم کم کم این فیلم را باور می کنم

و این سیاهی لشکر عظیم

عجیب خوب بازی می کنند.

در خیابان ها

کافه ها

کوچه ها

هی جا عوض می کنند و

همین که سر برگردانم
آینه را میشکنی
صحنه ی بعدی را آماده کرده اند





از لابلای فصل های نمایش

بیرونم بکش

برفی بر پیراهنم نشانده اند

که آب نمی شود

از کلماتی چون خورشید هم استفاده کردم

نشد!

و این آدم برفیِ درون

که هی اسکلت صدایش می کنند

عمق زمستان است در من.



اصلا

از عمق تاریک صحنه پیدایم کن!

از پروژکتورهای روز و شب

از سکانس های تکراری زمین، خسته ام!

دریا را تا می کنم

می گذارم زیر سرم

زل می زنم

به مقوای سیاه چسبیده به آسمان

و با نوار جیرجیرک به خواب می روم



نوار را که برگردانند

خروس می خواند.

*

از توی کمد هم شده پیدایم کن!

می ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند

یا گلوله ای در سرم شلیک

و بعد بگویند:

" خُب،

نقشت این بود"

گروس عبدالملکیان

[R A H A]

آيينه پرسيد که چرا دير کرده است

نکند دل ديگري او را اسير کرده است

خنديدم و گفتم او فقط اسير من است
تنها دقايقي چند تأخير کرده است
گفتم امروز هوا سرد بوده است
شايد موعد قرار تغيير کرده است

خنديد به سادگيم آيينه و گفت
احساس پاک تو را زنجير کرده است
گفتم از عشق من چنين سخن مگوي
گفت خوابي، سال‌ها دير کرده است

در آيينه به خود نگاه مي‌کنم ـ آه!
عشق تو عجيب مرا پير کرده است
راست گفت آيينه که منتظر نباش
او براي هميشه دير کرده است.

[R A H A]

تا که بوديم نبوديم کسي

کشت ما را غم بي هم نفسي

تا که رفتيم همه يار شدند

خفته ايم و همه بيدار شدند

قدر آئينه بدانيم چو هست

نه در آن وقت که آئينه شکست

[R A H A]

بسته است اگرکه پای راهی شدنم

ازدور وزیده خستگی روی تنم

آیینه درآیینه درآیینه بیار

دارم ته بن بست خودم می شکنم

[R A H A]

به شب و پنجره بسپار که بر می گردم
عشق و زنده نگه دار که بر می گردم
دوسه روزی هم اگر چند تحمل سخت است
تکیه کن بر تن دیوار که بر میگردم
بس کن این سرزنش((رفتی و بد کردی )) را
دلت از اين خاطره بردار که بر می گردم
گفته بودی که به شب، چشم به راهم بودی
به همان ديده بيدار که بر می گردم
بين ما پيشترک هر سخنی بود گذشت
راهيت می شوم اين پنجره ها را بردار
پرده تيره آن پنجره ها را بردار
روی رف، آینه بگذار بر میگردم
پشت در را اگر انداخته ای حرفی نیست
به شب و پنجره بسپار بر می گردم