مدير باز نشسته
درد را از هر طرف بنويسی
همان درداست
مثل درد من
مثل درد تو
مثل دردهمسایه،
که دلش گرفته استو چراغ خانه اش را خاموش کرده است.من به روشنی بد نکرده امکه تو افتاب کوچه مرا شکسته ای
و قلبم را به رنج الوده ای
و زخم خنجر بر پشت من نهاده ای
من و تو غباری بیش نیستیم
در این ویرانسرا
یادت باشد
مدير باز نشسته
برگرد ...
من جا مانده ام در گذشته ...
درست در همان نقطه ای که آغاز شدم ...
مرا بی پایان رها کردی ...
حالا که دیگر پاهایم مرا یاری نمیکنند ...
در این غربت رهایم میکنی ..
حالا که با همه غریبه شدم ...
و فقط تو را میشناسم ...
همانند کودکی گم شده میمانم
اینجا غریبم ..
برگرد ..
مدير باز نشسته
مروز هم گذشت مثل دیروز مثل فردا که میگذرد .....
احساس میکنم که این روزها جز دلتنگی ،
احساس دیگری در من موج میزند ،
نمیدانم چیست ..
اما آشناست..
پنجره را باز میکنم..
سردی هوا بر تمام وجودم مینشیند ...
اما خبری از باران نیست ،
نه خبری از تو هم نیست ...
نمیدانم تا کی اما من به انتظار خوهم نشست
با این که عقلم میگوید که دیگر نمی...
نه نمیگزارم که به زبانم بیاید ،
دلم ساده ی من میگوید میایی..
خودت گفتی که زود میایی
هرچند الان مدت هاست که رفتی ونیامدی...
دارم پیر میشوم ...
پس کی میایی....
مدير باز نشسته
میروم ...هم چنان میروم
نمیدام پایان کجاست ؟؟؟؟؟
اصلا پایانی هست برای این آغاز من ....
یادت با من است هر لحظه
اما ...اما ...خودت نه
دستانم یخ زده...
.. اینجا سرد است
بی تو همه جا سرد است ..
کاش که پیدات کنم ...
آن وقت فقط تماشایت میکنم ..
گرمی نگاهت مرا بس است ...
مدير باز نشسته
همیشه باید اغازی باشد ؟؟!!!
نه...
وقی قرار نیست پایانی باشد ...
آغاز نمیخواهم ...
من مدت هاست که میان آغاز و پایان گیر افتاده ام ....
تو را دیدن آغاز من است ...
کاش بودی می دیدی ،
که چشمانم تو را میخواهد ...
کاش میدانستی که نبودت پایان من است ....
مدير باز نشسته
منو باران سالهاست که با هم می باریمبا اشکهایمان کلمه می سازیموآنجا بافرشته ها برای خدا زانو می زنیموحرفهای آبی رنگ می زنیمآنقدر سبک می شویم که با اشک تا عرش می رویم
مدير باز نشسته
سوت میکنم ...باز هم سکوت ..
فریادم که خاموش بود ...
امید دارم که سکوتم سرشار از فریاد باشد ...
چشمانم را میبندم ، این همه نگاه ...
فقط چشمانم را کم سو کرده ...
صدایی نمی آید ...
که من جز صدای فریاد های خاموشم چیزی را نمیشنوم ....
خودم را به دست باد میسپارم...
اما دریغ ....
چرا باد نمی وزد ...
مدير باز نشسته
چه ساده بودم وقتی چشمانم تو را انتخاب کرد
مدير باز نشسته
دست ها بالا بود ؛ هر کسی سهم خودش را طلبیدسهم هرکسی که رسید داغ تر از دل ما بودولی نوبت من که رسید سهم من بخ زده بودسهم من چیست مگر؟ یک پاسخ!پاسخ یک حسرتسهم من کوچک بودقد انگشتانم عمق آن وسعا داشتوسعتی تا ته دلتنگی ها شاید از وسعت آن بود که بی پاسخ ماند!
مدير باز نشسته
نمی توانم بگويم چقدر تنها بوده ام ؟چقدر تنها نبوده ام ؟چقدر در تنها نبودن تنها بوده ام ؟و چقدر در تنهايی تنها نبوده ام ؟بودن با تو تنهاييم را کم نمی کندبودن بی تو بی کسيم را افزون نمی کندچشمانم نگاهت را در نمی یابددستانم ياريت را نمی پذيردخاموشی تو گوشم را می خراشداما صدايت را نمی شنومبی تو خويش ام و با تو بی خويشتو هم تنهايینمی توانی بگويی چقدر تنها بوده ای ؟چقدر تنها نبوده ای ؟چقدر ...؟
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)