::. دفاتر اشعار فرخ تمیمی .::

[R A H A]

پرواز 1

برای نصیب نصیبی
دستی فضای سبز پریدن را
در پنجه اش فشرد
و جوهر پَرِش
در استوانه ی سقوط ،
فرو ریخت .
خون پرنده ،
آیینه شد .
و آیینه
در بازتاب واژه ی پرواز
تا دره های حنجره ی خونبار
جاری است .
اینک پرنده ، اینک پر
و آیینه شکسته ی پرواز
وقتی که میله های قفس را
از بَر می خواند ....

[R A H A]

پرواز 2چیزی پر پریدن را می بُرَد
در باد ، شاید خنجر می روید
و خنجر ،
با واژه ی پریدن
از خون می گوید .
منقار این کبوتر
شاید پیامی دارد
منقار
از شاخه های زیتون می گوید
از خون می گوید .

[R A H A]

پرواز 3پرنده ماند و
سلطنت پر
پرنده دید ،
هر پنج
چون پنجه ی بریده در جام است
اما نشستن بر آن
رها شدن از وادی سر انجام است .
و
هر هفت
سی مرغ را به وادی هفتم :
- فنا -
گذر داده است .

پس از پنج
تا هفت
در هفت
سی مرغ ؟
سیمرغ ؟

پرنده ماند و
وادی حیرت .

[R A H A]

پرواز 4جنگل ،
شوق پرنده را ،
پرواز داد
و طوطیان حیرت را
از همرهان اینه ، با واژه های راز
آواز داد .
آواز ،
در لابلای شاخه ی شب ، آویخت ،
و برگ ها
از لرزش شبانه ، فرو ریخت ...
آنگاه
منقار سرخ ماند و سر سبز

[R A H A]

پرواز 5پرنده ،
چندان به اوج رفت که پنداشت
در چاه آسمان
پرواز می کند .
پرنده
در نی نی دو چشم عقابی
نخجیر شد .
خواب پرنده :
- قله ی پرواز -
در پنجه های مرگ
تعبیر شد .

[R A H A]

بر آستان ....
بر دست ها به جای انگشت
روییده تیغ های بلند تیز
وقتی که دست کسی را
در دست مهربان خویش فشارم
خط های دست من
از خون جوبار می شود

و چکه ها
بر آستان در
طرح زنی است که چشمانش
روییده جای چشمه ی پستانش .

[R A H A]

« خورشید در دست
توست »
« فرهنگ » شش ماه دیگر می شود چهار ساله و حالا کو تا بداند
دنیا تو دست کیست .
چند شب پیش او مثل همیشه متکلم وحده بود ، رو به منکرد و
گفت :
« بابا ، خورشید تو دست توست » و بامزه این که اصرار
داشت تا مشتم را پیشش باز کنم که خورشید را ببیند ... بگذریم ...
شعر زیر برداشتی از حرف اوست :
« فرهنگ » ناز من
پنداشتی
خورشید :
این چشمه ی شکفتن و رستن
این آیت شکوه اهورا
در پنجه های بسته من خانه کرده است

در دید کودکانه معصومت
« بابا » بزرگترین مرد عالم است
و دست او
رستنگه شکوفه ی خورشید ....

افسوس
من با تو کی توانم گویم ز ماجرا ،
گویم که درد چیست !
نامرد کیست !
ترسم که این تصور زیبای کودکیت :
- خورشید دست من -
از سر برون کنی
زیرا اگر که پنجه گشایم
در دشت دست من
جاپای شب سیاه و سمج شوره بسته است .

[R A H A]

در جمع کورها
در خواب
سنگی رها شد از دستم
سرب هوای دودی مسموم را شکافت
و بالا
بالاتر ،
شمشیر یک شهاب مسافر شکسته شد .
شنگرف نور فرو ریخت .

در جمع کورها
پیغمبران
با هاله ی بنفش
ظاهر شدند
و ادعای نبوت
چندان که ....

[R A H A]

لحظه وقتی که بیدار - خوابی
چیزی می شوی
آن حال
« آن » نیست
آن وقت
من ،
این نیستم
تو ،
آن نیستی

هان ....
ای خدای کوه
فرهاد ،
فریاد .
ما را مبر ز یاد
در وقت وقت ها
وقتی که او
بیدار - خواب
چیزی است .

[R A H A]

صبور سال بد من تو را می خوانم
تو را شکوه مشرق
که خون آبی تو در رگم تراویده ست
که هُرم دم زدنت
درون پوست سردم
روان تازه دمیده ست .

چه مادرانه نوازشگری و می دانم
که زخم خنجر بد ها را
به التیام نشستی .

صبور سال بد من
من از حقارت دشمن به درد آمده ام
درین قبیله ی وحشی ،
پلنگ محتشم من
به روی روبهکان هیچ پنجه نگشوده ست .
صبور سال بد من
تو خوب می دانی ...