کاربر فعال
یاد
از دورها می آیی و پایت خسته
طشت گلاب ، کنار تخت
...........
که طرح پای مرطوب تو
بر قالی
طرح سعادت است :
- سعادت تقویم نعل ها -
..............
که من از سندل تو
بوی آشتی می شنوم
گیسوی تو
گیسوی تو
می بویمش تا نفس دارم
از مزرع فلفل یا دارچین
فلفل یا دارچین
و از کدام مدار گرمسیری جدا شده ای ؟
تا می روی
پنجره ها را فراز می کنم
که عطر تنت را به گلدان
شبهنگام ، همه آب می دهم
کاربر فعال
1خاموش نشسته ای
آغاز کن که کوه من
پژواک کلام تو را باز می آفریند :
عشق ... عشق ... عشق
و چون لب بگشایی
مرمر از طنین کلامت می ترکد .
بگشای دو رود بلند بازو را
که چون بگشایی
جزیره ، آهنگ فرود خواهد کرد
و من پایابی خواهم شد
برای او که می طلبد .
هشیار نیستم
هشیار نیستم
که این فرود
به فراز طلب می کشانَدم
بگشای دو رود بلند بازو را
بگشای که در کوشش بی درنگ تو
کشش بی رنگی منست .
کاربر فعال
2عشق ... عشق ... عشق
این پژواک کلام فدسی توست
و این جذبه
وه ، که دو کوه را پیوند می زند
وصل ،
این سرزمین ایمان
در این آدینه
همگان به سوی قبله عشق نماز می گذارند
سر عشق تو
گشوده باد بر ما ،
برما که سر به سجده ی طاعت عشق نهاده ایم ،
و مُهر مِهر تو را
بر پیشانی نقش می زنیم .
ای مُهر خاکین
مرا به سرزمینی رهنمون باش که
از خون عشق گلگون باشد .
آه ، ای لاله ها
سوگند که در رگ ناهوشیارم
همه رنگ و بوی شماست .
کاربر فعال
5من بودم
و
تو بودی
من کوهی
و
تو کوهی
و بین من و تو ، تَراوای هوا
از آن پس وقت جذبه و برکت
من فرود آمدم
و
تو فرود آمدی
و من و تو در هم تَراویدیم.
دیگر نه کوه ، نه من ، نه تو
که درخت « ما »
مناجات این وادیست .
کاربر فعال
7فنای من هستی دوباره ست
و زندگی من دوپاره ست :
آن دم که آمدم و نبودم
و آنگاه که می روم و هستم .
پس من در تو زاده می شوم
ای هسته ی هستی.
و تو را چون غباری ، می تکانم
ای نیسته ی نیستی .
وقتست که خاک ، هسته را برُباید
و ابر پلک بگشاید .
کاربر فعال
عدل جهل
وقتی که لاک پشت
از لاک تنگ
با مارها به صحبت یاری نشسته ، گرم
من در سکوت
دست بلند یاوری ام را
واپس کشیده ام .
من
با دانش صبور گیاهی
فرمان باد را
بر هر چه باد ، باد
آویز کرده ام
بر گوشهای تیز و به ظاهر بلند خویش .
پروا نمی کنم
با دست های کوته ناباوری ، کنون
من آتش سعایت دشمن را
پرواز می دهم .
اینک
نان و شراب را
با عدل خویش
تقسیم می کند
کاربر فعال
خانه به دوش
امروز اتاق های پیش ساخته را در چند دقیقه
با چند پیچ و مهره به هم متصل می کنند
پویند را ، ز خاک :
این مبدأ طلوع
وین مقصد غروب
گسستم .
با چار پیچ و چار مهره
سقف شگفت را
بر شانه ی ستبر دیوار
افراشتم .
و دست
بر دست کوفتم
از پیرهن غبار ت***** .
آ ... ها ....
اینک اتاق
بر پایه ایستاده ، سبک بار .
اینک
من
آواره تر ز باد
بی مُولد و وطن
هر جا که خواستم
با چار پیچ و چار مهره
سقف شگفت را
بر پای می کنم .
من خانه ام به دوش
آواره تر ز باد ....
کاربر فعال
از حصار سال ها فرا خواندی م از حصار سال ها
و اما پاسخ من در کنون بود
طنین کلامت ،
حفارت قلم را باز گفت
گاه که پیوند بد آغاز را گواه بود
مرا تاب زشتی شهرتاشان تو نیست
که پستی در پوستشان بیدار ....
چون چشم گشودی
حصاری برتو بافت ،
دستی که گهواره ات را باید می جنباند
ننگشان که قلب را به سکه ی قلب فروختند .
می بینم در آبگینه ی دستم .
صدای زنجیر کتفت را
من « نیل »م که چون بخوانم ، خونبار می خوانم
و « دیوار ندبه » پژوک آن را باز می آورد .
ای « اورشلیم » یتیم
بازویم را سخت بگیر که از خاک بر خیزی
بر این باور ، استوارم که از سختان می توان گذشت
و اعتماد چشمان تو ،
زاد سفری که در پیش ...
کاربر فعال
مهتاب می دمد هنوز .... دیر آمدی اگر در شعرم
اما هنوز
آنجا می نشانمت که باید
که من تو را می شنیدم
رسا باد ! آوای آشنات
که کلام تو ،
تکرار ما بود .
من که با نسیمی برخاستم
در تو آویختم تُرد نازکم ،
و با تو می رویم و خون تو را می گویم .
باورم هست که سرنوشتی مقدرست
و گریزی نیست
اگرچه درها فراز .
بیاد دار
که شبگیر می خوانَدت
زان پیش که خون شب بر در گاه باشد
دست بر گوش بگذار
که مهتاب می دمد هنوز .
کاربر فعال
در ارتفاع اگر من نبودم
به کدام آه ، خم می شدی ؟
و اگر تو نبودی
کدام نوازش ، سر انگشتانم را اشارت می آموخت ؟
نظاره کن شعر گیاه را
سبزینه ،
هستی است .
مرا به خورشید چشمانت
متصاعد شو
در آوند هات
که در ارتفاع
چیزی تشنه است
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)