:: حکایات و لطایف نغز و شنیدنی ::

[mozhgan]

زنی در مجلس وعظ به پهلوی معشوق خود افتاد واعظ صفت پر جبرائیل می کرد زن در میانه کار گوشه چادر را به زانوی معشوق افکند دست بر او بزد چون برخاسته دید بیخود نعره ای بزد واعظ را خوش آمد و گفت ای عاشقه صادقه پر جبرائیل بر جانت رسید یا بر دلت که چنین آهی عاشقانه از نهادت بیرون آمد گفت من پر جبرائیل نمی دانم که بر دلم رسیدیا به جانم ناگاه بوق اسرافیل به دستم رسید که این آه بی اختیار از من به در آمد

[mozhgan]

قلندری نبض به طبیب داد و پرسید که مرا چی رنجی است گفت تو را رنج گرسنگی است و اورا به هریسه مهمان کرد قلندر چون سیر شد گفت در لنگر ما ده یار دیگر همین رنج دارند

[mozhgan]

طالب علمی را در رمضان بگرفتند و پیش شحنه بردند شحنه گفت هی شراب را بهر چه خوردی گفت از بهر آن که ممتلی بودم

[mozhgan]

مولانا شمس الدین با یکی از مشایخ خراسان کدورتی داشت شیخ ناگاه بمرد نجاری صندوق گوری سخت به تکلیف از بهر او تراشید مردم تحسین نجار میکردند مولانا گفت خوب تراشیده اما سهوی عظیم کرده که دود کش نگذاشته است

[mozhgan]

رنجوری را سرکه هفت سال فرمودند از دوستی بخواست گفت من دارم اما نمی دهم گفت چرا گفت اگر من سرکه به کسی دادمی سال اول تمام شدی و به هفت سالگی نرسیدی --

[mozhgan]

سعدي ميگويد : (( پدري دختر زشتي داشت . دختر زشت او با مرد كوري ازدواج كرد زيرا هيچ كس ديگري حاضر نبود اين دختر را به همسري قبول كند . پزشكي مي توانست بينايي مرد كور را به او برگرداند ولي پدر دختر با اين كار مخالف بود زيرا ميترسيد كه اگر مرد , دختر زشتش را ببيند او را طلاق دهد . ))
سعدي اين گونه نتيجه ميگيرد : (( بهترين چيز براي شوهريك زن زشت اين است كه نابينا باشد . ))

برگرفته از كتاب اين نيز بگذرد = مترجم : فرشيد قهرماني

[mozhgan]

روزي روزگاري روباهي در جنگل با خرگوشي جوان ملاقات كرد .
خرگوش گفت : (( تو كيستي ؟ ))
و روباه پاسخ داد : (( من يك روباه هستم و اگر بخواهم ميتوانم تو را بخورم . ))
خرگوش پرسيد : (( تو چطور ميتواني ثابت كني كه روباه هستي ؟ ))
روباه نميدانست چه بگويد زيرا در گذشته خرگوش ها هميشه از او فرار مي كردند و از اين سوال ها
نمي پرسيدند . و آن گاه خرگوش گفت : (( اگر بتواني نوشته اي به من نشان بدهي كه تو روباه هستي
, من باور خواهم كرد . ))
پس روباه نزد شير دويد و از او يك گواهي گرفت كه او يك روباه است .
وقتي روباه به مكاني رسيد كه خرگوش در آن جا منتظر بود , شروع كرد به بلند خواندن آن سند ,
اين كار چنان او را خوشحال كرد كه با لذتي فراوان روي هر جمله و پارگراف تامل ميكرد .
در همين احوال , خرگوش كه خلاصه مطلب را از همان چند خط اول گرفته بود در جنگل گم شد و
ديگر ديده نشد . روباه نزد شير بازگشت و ديد كه گوزني با شير صحبت ميكند .
گوزن ميگفت : (( من ميخواهم يك گواهي كتبي داشته باشم تا ثابت كند كه شما شير هستيد . ))
شير گفت : (( وقتي من گرسنه نباشم , نيازي ندارم تا به خودم زحمت بدهم . وقتي گرسنه باشم , تو
نيازي به هيچ سند كتبي نداري . ))
روباه به شير گفت : (( وقتي كه من يك گواهي براي خرگوش ميخواستم , چرا به من نگفتي كه چنين
بگويم ؟ ))
شير گفت : (( دوست عزيزم , تو بايد ميگفتي كه اين گواهي را براي خرگوش ميخواستي . من فكر
كردم كه تو آن گواهي را براي انسان هاي احمقي ميخواهي كه برخي از حيوانات ديوانه , اين بازي
را از آنان ياد گرفته اند . ))

برگرفته از كتاب راز= جلد دوم – مترجم : محسن خاتمي

[mozhgan]

او تنها راه مي رود - تنها پرسه مي زند .
از زماني كه راه را شناختم ,
دريافتم كه با تولد و مرگ ارتباطي ندارم .
راه رفتن ذن است , نشستن ذن است .
در گفتگو يا سكوت , در حركت يا سكون
درون آسوده است .
با ورود به كوهساران دور
در خلوت خاموش , زندگي ميكنم .
تپه ها مرتفع و دره ها عميق اند ,
هنگامي كه فرد زير كاجي كهن زندگي ميكند .

شاعر : يوكا دايشي Yoko daishi
برگرفته از كتاب با خورشيد شامگاه – مترجم : فريبا مقدم

[M.A.H.S.A]

حکایت1


يك استاد با شاگردانش به صحرائي رفتند و در راه به آنها گفت كه : بايد هميشه به خدا اعتماد كنند ؛ چون او از همه چيز آگاه است ؛ شب فرا رسيد و آنها تصميم گرفتند كه اطراق كنند ؛ استاد خيمه را بر پا كرد و به شاگردان گفت كه ميبايست اسبها را به سنگي ببندند و سپس يكي از شاگردان را فرستاد تا اين كار را بكند و شاگرد وقتي به سنگي رسيد و با خود گفت : استاد ميخواهد مرا آزمايش كند و اگر او مي گويد خدا از همه چيز آگاه است پس نيازي نيست من اسبها را ببندم و او خودش مراقب اسبهاست ؛ استاد ميخواهد بداند كه من ايمان و توكل دارم يا نه!!!

سپس بجاي بستن ؛ شروع كرد به خواندن دعا و افسارها را به خدا سپرد .

صبح وقتي بيدار شدند ؛ اسبها رفته بودند ؛ شاگرد كه نا اميد و ناراحت بود ؛ نزد استاد رفت و شكايت كرد و گفت : ديگر هيچ وقت حرف او را قبول ندارم ؛ چون خداوند از هيچ چيز مراقبت نميكند و فراموش كرد كه از اسبها مراقبت كند و استاد جواب داد :

تو اشتباه ميكني !!!!! خداوند مي خواست از اسبها نگهداري كند ولي براي اينكار نياز به دستان تو داشت تا افسارها را به سنگ ببندي ...

[M.A.H.S.A]

حکایت 2


حكايتي از زبان مسيح نقل مي كنند كه بسيار شنيدني است . مي گويند او اين حكايت را بسيار دوست داشت و در موقعيت هاي مختلف آن را بيان ميكرد . حكايت اين است

مردي بود بسيار متمكن و پولدار روزي به كارگراني براي كار در باغش نياز داشت . بنابراين ، پيشكارش را به ميدان شهر فرستاد تا كارگراني را براي كار اجير كند . پيشكار رفت و همه كارگران موجود در ميدان شهر را اجير كرد و آورد و آن ها در باغ مشغول به كار شدند . كارگراني كه آن روز در ميدان نبودند ، اين موضوع را شنيدند و آنها نيز آمدند . روز بعد و روزهاي بعد نيز تعدادي ديگر به جمع كارگران اضافه شدند . گر چه اين كارگران تازه ، غروب بود كه رسيدند ، اما مرد ثروتمند آنها را نيز استخدام كرد . شبانگاه ، هنگامي كه خورشيد فرو نشسته بود ، او همه ي كارگران را گردآورد و به همه ي آنها دستمزدي يكسان داد . بديهي ست آناني كه از صبح به كار مشغول بودند ، آزرده شدند و گفتند : اين بي انصافي است . چه مي كنيد ، آقا ؟ ما از صبح كار كرده ايم و اينان غروب رسيدند و بيش از دو ساعت نيست كه كار كرده اند . بعضي ها هم كه چند دقيقه پيش به ما ملحق شدند . آن ها كه اصلاً كاري نكرده اند

مرد ثروتمند خنديد و گفت : به ديگران كاري نداشته باشيد . آيا آنچه كه به خود شما داده ام كم بوده است ؟

كارگران يكصدا گفتند : نه ، آنچه كه شما به ما پرداخته ايد ، بيش تر از دستمزد معمولي ما نيز بوده است . با وجود اين ، انصاف نيست كه ايناني كه دير رسيدند و كاري نكردند ، همان دستمزدي را بگيرند كه ما گرفته ايم

مرد دارا گفت : من به آنها داده ام زيرا بسيار دارم . من اگر چند برابر اين نيز بپردازم ، چيزي از دارائي من كم نميشود . من از دارايي خويش مي بخشم . شما نگران اين موضوع نباشيد . شما بيش از توقع تان مزد گرفته ايد پس مقايسه نكنيد . من در ازاي كارشان نيست كه به آنها دستمزد مي دهم ، بلكه مي دهم چون براي دادن و بخشيدن ، بسيار دارم
من از سر بي نيازي ست كه مي بخشم
مسيح گفت : بعضي ها براي رسيدن به خدا سخت مي كوشند . بعضي ها درست دم غروب از راه مي رسند . بعضي ها هم وقتي كار تمام شده است ، پيدايشان مي شود . اما همه يكسان زير چتر لطف و مرحمت الهي قرار مي گيرند

شما نميدانيد كه خدا استحقاق بنده را نمي نگرد ، بلكه دارائي خويش را مي نگرد . او به غناي خود نگاه مي كند ، نه به كار ما . از غناي ذات الهي ، جز بهشت نمي شكفد . بايد هم اينگونه باشد . بهشت ، ظهور بي نيازي و غناي خداوند است . دوزخ را همين تنگ نظرها برپا داشته اند . زيرا اينان آنقدر بخيل و حسودند كه نميتوانند جز خود را مشمول لطف الهي ببينند