ღ.•.• ღ اشعار احمد ظاهر ღ.•.• ღ

[R A H A]

دزد عشقم من و ديشـب ره دلـها زده ام
مجرم عشقم و در محمکه حـاشـا زده ام
از چه در عشق تو ام شهره و انگشت نما؟
من که حرف دل خود را به تو تـنـها زده ام
بر نفس آرمت از بوسـه گر افـتی ز نــفس
کـــــــه ره قـــافــلــه ابــن مسيحا زده ام
سوخت از بسـکه ز غــم بـال و پر نـوروزی
خــيـمـه و خـانـه و خرگاه به صحرا زده ام

[R A H A]

دست از طلب ندارم تا کام من بر آيد
يا تن رسد به جانان يا جان ز تن بر آيد
بگشای تُربتم را بعد از وفات بنگر
کز آتش درونم دود از کفن بر آيد
بنمای رو که خلقی واله شوند و حيران
بگشای لب که فرياد از مرد و زن بر آيد
از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم
خود کام تنگ دستان کی زان دهن بر آيد
بر بوی آنکه در باغ يابد جلا ز رويد
آيد نسيم و هر دم گرد چمن بر آيد
گويند ذکر خيرش در خيل عشق بازان
هر جا که نام حافظ در انجمن بر آيد

[R A H A]

دل ز سودای دو چشم تو به ميخانه کند رقص
لعل می گون تو در گرمی پيمانه کند رقص
محتسب هر چه کنی منع ازين بادۀ نابم
که از اين بيخود و هوشيار چو ديوانه کند رقص
نيست بنياد ريا غير فريب و سالوس
آمد عشق و بپيوست و به پيمانه کند رقص

[R A H A]

دلبرا گر تو یار من باشی
مونس شام تار من باشی
آنقدر می شوی عزیز بر دل
کفر گویم خدای من باشی

ای دلبرم! ماه پیکرم!

هدف تیر دشمنان گردم
کز ره صدق یار من باشی

چه شد خطا از من ای پری پیکر
که پر نمودی ز خون دل ساغر

دلبرا گر تو یار من باشی
مونس شام تار من باشی...

[R A H A]

دل ما هر چه ريش و خسته، بهتر
در اين ويرانه غم بنشسته، بهتر
پر و بالم شکسته، خدايا پر و بالم شکسته
ز بيداد فلک سنگ حوادث
پر و بال مرا بشکسته بهتر
ز دست چرخ کج رفتار اکنون
در شادی برويم بسته بهتر
چنين عمری که با غم يار باشد
به مستی بگذرد پيوسته بهتر

[R A H A]

دلت ميخواد برای تو خود را فدايی کنم
هميشه احساس کمی و بينوايی کنم
دلت ميخواد غرور من جام دو دستت باشد
وقتی که فرياد ميزنی من بيصدايی کنم
حس ميکنم خسته ام عزيز خودخواه من
نگذار که جدا شود راه تو و راه من
دلت ميخواد کوه باشی، دلت ميخواد کاه باشم
تو بر سر زبان و من قصه کوتاه باشم
کاشکی ميشد ترک تو و اين آشنايی کنم
به خاطرات پشت سر بی اعتنايي کنم
دلت ميخواد دلهره سايش در (توی) قلبم باشد
هميشه وحشت از زمان های جدايی کنم

[R A H A]

دلم در عاشقی آواره شد، آواره تر بادا
تنم از بی دلی بيچاره شد، بيچاره تر بادا
به تاراج عزيزان زلف تو عياريی دارد
به خون ريز غريبان چشم تو عياره تر بادا
رُِِِخت تازه است و بهر مردن خود تازه تر خواهم
دلت خاره ست و بهر کشتن من خاره تر بادا
گر ای زاهد دعای خير می گویی مرا، اين گو
که آن آواره از کوی بتان، آواره تر بادا
همه گويند کز خونخواريش خلقی بجان آمد
من اين گويم که بهر جان من خونخواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم، نه زان گونه که به گردد
و گر جانان بدين شادست، يارب! پاره تر بادا
چو با تر دامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر
به آب چشم پاکان، دامنش همواره تر بادا

[R A H A]

دلکم، ای دلکم، ای دلکم
مرغک تير جفا خورده گکم
ترا از دور می بينم چه حاصل
به پهلويت نمی نشينم چه حاصل
درخت حسن تو گلزار کرده
از آن گلها نمی چينم چه حاصل
سياه چشمک به دل بند تو باشد
بقای جان ز پيوند تو باشد
سفر کردم به گلشن های دنيا
ندیدم کس که مانند تو باشد

[R A H A]

دوستت دارم هميشه، هميشه
عاشق تر از من کجا پيدا ميشه
کاکل تو پريشه، پريشه
وقتی که کوتاه کنی زيبا ميشه
هميشه، هميشه
عاشق زارت منم، مونس و يارت منم
گر مرا ايلا کنی، دلبر من ميزنم
مانند فرهاد خودمه به تيشه
عاشق تر از من کجا پيدا ميشه
همره من رنگ مزن، با من گپ از جنگ نزن
من دل نازک دارم، به شيشه ام سنگ نزن
قلب من است دلبر من چو شيشه
عاشق تر از من کجا پيدا ميشه
شاخه شمشاد من، تو هستی بنياد من
تا دم مردن تو کی، ميروی از ياد من
کرده به دل عشق تو شاخ و ريشه
عاشق تر از من کجا پيدا ميشه
نميشه، نميشه

[R A H A]

دوستت دارم، والله! بالله!
از مه ميشی انشاالله
اگر چه هستيم جدا
عاقبت ای دلربا
عاشق و معشوقه را
به هم رساند خدا
کجا ز کف ميدهم
دامن وصل ترا
مه و تو هستيم هميش
دو روح به يک تن بُتا