داستان بزرگان

[sorna]

ديدن خدا با چشم دل
هشام بن حكم كه از شاگردان امام صادق(ع) و از دانشمندان بزرگ اسلام است مي گويد: روزي خدمت امام صادق(ع) بودم كه دو نفر به نامهاي «معاويه بن وهب» و «عبدالملك بن اعين» وارد شدند. پس از آن كه مقداري نشستند، معاويه بن وهب گفت: اي فرزند پيامبر(ص)! از رسول خدا(ص) روايت شده كه پروردگار خود را ديد و در حديثي نيز آمده است: مؤمنان پروردگارشان را در بهشت مشاهده مي كنند. پرسش من از شما اين است كه ديدار خدا چگونه است و افراد، به چه صورتي پروردگار خود را مشاهده مي كنند؟ امام لبخندي زد و فرمود: اي معاويه! چقدر زشت است كه مردي، هفتاد يا هشتاد سال در كشور هستي كه مملكت خداوند جهان است، زندگي كند و از نعمت هاي پروردگار برخوردار باشد، اما صاحب نعمت و آفريدگار خود را آن گونه كه شايسته است نشناسد. اي معاويه! پيغمبراكرم(ص) پروردگار خود را با چشم سر مشاهده نكرد، بلكه با چشم دل ديد. چراكه ديدن دو گونه است، ديدن چشم و ديدن دل. اگر مقصود از رؤيت، ديدن پروردگار با چشم دل باشد، مطابق واقع و حقيقت است و چنانچه مقصود، ديدن با چشم سر باشد، كفر به خدا و آيات اوست؛ زيرا رسول خدا(ص) فرمود: آن كس كه خداوند را به آفريده اش تشبيه كند، به طور قطع كافر است.(1)
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــ ـــــــــــ
1- بحارالانوار، ج4، ص45

[sorna]

متن نامه امام حسن عسگری علیه السلام به پدر شیخ صدوق


جلالت ‌شان و منزلت پدر شیخ صدوق تا بدان پایه رسید که امام حسن عسگری علیه‌السلام طی نامه‌ای، او را با لقب «شیخ»؛«فقیه» و «معتمد» مورد خطاب قرار داده و توفیقات او را برای کسب رضای پروردگار درخواست کرد. متن این نامه نورانی كه در حقیقت درس زندگی و حیات سعادتمند است را با هم می‌خوانیم.
نامه رهبری دینی و معنوی و پیشوای به حق در روی زمین كه بدست ابن بابویه قمی رسید، آن را بوسید و بر چشمانش گذارد و فرامین و سفارشات مولایش آب حیات و سرچشمه جوشانی در روزگار طلایی‏اش شد.

امام عسكری علیه‌السلام پس از حمد و ثنای ربوبی و صلوات و سلام بر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و عترت طاهرینش خطاب به او می‏نویسند:
«یا شیخی و معتمدی و فقیهی ابا الحسن علی بن الحسین القمی وفّقك اللّه لمرضاته و جعل من صلبك اولادا صالحین برحمته»
ای فقیه بزرگوار و مورد اعتمادم ابوالحسن علی بن حسین قمی! خداوند تو را بر انجام افعال پسندیده حق توفیق دهد و از نسلت به رحمت و كرمش فرزندان شایسته‏ای به وجود آورد.
امام علیه‌السلام در ادامه این پیام كه به حق منشور عبادی، اخلاقی، اجتماعی و سیاسی برای یك زندگانی شرافتمندانه انسانی است، در روزگار پر از مخاطره و گردابهای جهالت و هوسها چنین وصیت می‏كند:
تو را وصیت می‏كنم به تقوای الهی، بپا داشتن نماز و پرداخت زكات زیرا نماز كسانی كه زكات نمی‏دهند پذیرفته نمی‏شود و تو را وصیت می‏كنم به گذشت از گناه دیگران، فرو بردن خشم، صله رحم، همدردی با برادران و كوشش در انجام نیازمندیهای آنان در هنگامه كارها، هم پیمانی با قرآن، خوش خلقی و امر به معروف و نهی از منكر چرا كه خداوند متعال می‏فرماید:
«لا خَیرَ فی كثیر مِن نَجویهِم اِلاّ مِن أمر بِصَدَقَة اَو مَعروف اَو اِصلاح بَینَ النّاس» (نسأ/114)
در بسیاری از گفتگوهای درِ گوشی آنان خیری نیست جز آن كس كه به صدقه یا معروفی امر كند و یا میان مردم اصلاح نماید.
و دوری از تمام پلیدیها و زشتیها.
و بر تو باد به نماز شب خواندن! زیرا پیامبر اكرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله به‏امام علی علیه‌السلام چنین سفارش كرد و فرمود:
«ای علی! بر تو باد به نماز شب خواندن - و این جمله را سه بار تكرار نمود - و هركس نماز شب را سبك بشمارد از ما نیست»
پس توصیه مرا بكار بند و شیعیانم را بر انجام آن فرمان ده تا عمل كنند و بر تو باد به صبر و انتظار فرج زیرا پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله فرمود:
«برترین اعمال امت من انتظار فرج است»
امت من و شیعیان ما همواره اندوهگین خواهند بود تا فرزندم كه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بشارت ظهور او را داده است قیام كند؛ او زمین را پس از آنكه پر از ظلم و ستم شده است سرشار از عدالت و برابری خواهد بود.
ای شخصیت بزرگ من! (ابن بابویه قمی) پس صبر كن و شیعیانم را به صبر دستور ده، زیرا زمین از آن خداوند است به هركس از بندگانش كه بخواهد واگذار می‏كند و فرجام نیك از متقین خواهد بود.
«والسلام علیك و علی جمیع شیعتنا و رحمة اللّه و بركاته».(1)
نامه رهبری دینی و معنوی و پیشوای به حق در روی زمین كه بدست ابن بابویه قمی رسید، آن را بوسید و بر چشمانش گذارد و فرامین و سفارشات مولایش آب حیات و سرچشمه جوشانی در روزگار طلایی‏اش شد.


منبع:

1- قاموس الرجال، ج 7ص.439؛ روضات الجنات، ج4ص.274

[sorna]

عمل بهشتي روزي عربي صحرانورد نزد پيامبراعظم(ص) آمد و از او درباره عملي پرسيد كه وي را به بهشت نزديك و از دوزخ دورش سازد.پيامبرگرامي در پاسخ فرمود: راه دور شدن از دوزخ و نزديك شدن به بهشت اين است كه سخن به منطق عدل گويي و مازاد دارايي خود را انفاق كني.مرد گفت: به خدا سوگند! من توانايي آن را ندارم كه هميشه به منطق عدل سخن بگويم و نمي توانم مازاد مال خود را ببخشم. پيامبراعظم(ص) فرمود: پس به نيازمندان اطعام كن و به مردمان آشكارا سلام گوي. گفت: اين اعمال نيز دشوار است. حضرت فرمود: آيا شتراني داري؟ او گفت: آري. فرمود: پس شتري از شترانت را با مشكي درنظر بگير، آن گاه آهنگ خانواده اي كن كه جز به ندرت آب نمي نوشد، و ايشان را سيراب ساز كه (اگر چنين كني) اميد است پيش از مردن شتر و پاره شدن مشك، بهشت بر تو واجب شود.(1)رحم و ياري رساني در سبك ترين تكاليف و ساده ترين و سهل ترين صورت هايش تمام آلودگي ها و وزر وبال را از دامان انسان مي شويد و بارهاي گران را از دوش او برمي دارد.1- پيامبر رحمت، ص27

[sorna]

اموال عمومي

پيامبر اعظم(ص) غلامي به نام «مدعم» داشت كه در يكي از جنگ ها درحال فرود آوردن بار سفر پيامبر، هدف تير دشمن قرارگرفت و جان سپرد. دراين هنگام، اصحاب پيامبر براي عرض تسليت نزد آن سرور آمدند و گفتند: اي رسول خدا! گواراي او باد؛ زيرا او به حقيقت شهيد شد. رسول خدا درپاسخ ايشان فرمود: كلا ان الشمله التي اخذها من غنائم الخيبر لتشتعل عليه ناراً؛ حاشا! زيرا حله اي را كه او از غنايم جنگ خيبر برگرفت. هم اكنون بر پيكرش شعله ور است. سبحان الله! اينك مردي در راه خدمت به پيغمبر (ص) كشته مي شود، ولي كشته شدنش، آلودگي گناه ربودن حله اي را كه بيش از چند درهم ارزش ندارد، از او نمي زدايد، زيرا آن كار، گناهي عظيم و كمرشكن است.
***** به حقوق و دستبرد به اموال امت (و حق الناس) است. آري اين حله ارزش ندارد ولي تقديس حدود حفظ حرمت حق و عدل و امانت درنظر محمد(ص) تفاوتي نمي شناسد

[sorna]

حرمت خون مسلمان
به رسول گرامي اسلام خبر رسيد كه يك نفر مسلمان كشته شده و جسدش در محل «جهينه» افتاده است. حضرت حركت كرد و مردمي كه از اين واقعه باخبر شدند نيز آمدند تا به كشته رسيدند.
حضرت فرمود: قاتل او كيست؟ عرض كردند: اي رسول خدا! ما نمي دانيم.آن حضرت از روي شگفتي فرمود: كشته اي در بين مسلمانان افتاده باشد و قاتلش پيدا نباشد؟ سوگند به خدايي كه مرا به پيامبري برگزيده،اگر اهل آسمانها و زمين در خون يك نفر مسلمان شركت كنند و به آن راضي باشند، به درستي كه خداوند همه آنها را عذاب خواهد فرمود و به آتش جهنم خواهد انداخت.

گناهان كبيره، ج1، ص116

[sorna]

گذشت حق خدا

از پيامبر اعظم(ص) نقل شده است: مردي كه كارش داد و ستد با مردمان بود، در همه عمر، عمل خيري نكرد و چون مامور خود را براي وصول طلب ها مي فرستاد، مي گفت: آنچه را به آساني مي تواني بستاني، بستان و آنچه را كه بايد به دشواري به دست آوري، واگذار و درگذر تا مگر خدا از ما درگذرد. چون بمرد، خدايش گفت: آيا هيچ كار خيري كرده اي؟ گفت نه... اما غلامي داشتم كه چون او را به دريافت مطالبات خود مي فرستادم، به او مي گفتم آنچه را كه به آساني مي تواني بستاني، بستان و آنچه را كه بايد به دشواري به دست آوري، واگذار و درگذر تا مگر خدا از ما درگذرد. خداوند گفت: اينك من از تو درگذشتم...1
ـــــــــــــــــــــــــ ـــــ ــ
1- صدر بلاغي، پيامبر رحمت، ص 32

[sorna]

یكی از فرزندان شيخ رجبعلي خیاط نقل می‌کند: روزی مرحوم مرشد چلویی معروف، خدمت جناب شیخ رسید و از كسادی بازارش گله كرد و گفت: داداش! این چه وضعی است كه ما گرفتار آن شدیم؟
دیر زمانی وضع ما خیلی خوب بود روزی سه چهار دیگ چلو می‎فروختیم و مشتری‌ها فراوان بودند، اما یك‌باره اوضاع زیر و رو شده، مشتری‌ها یكی یكی پس رفتند، كارها از سكه افتاده، و اكنون روزی یك دیگ هم مصرف نمی‌شود ...؟
شیخ تأملی كرد و فرمود:
«تقصیر خودت است كه مشتری‌ها را رد می‌كنی»!
مرشد گفت: من كسی را رد نكردم، حتی از بچه‌ها هم پذیرایی می‎كنم و نصف كباب به آنها می‌دهم.
شیخ فرمود:
«آن سید چه كسی بود كه سه روز غذای نسیه خورده بود؛ بار آخر او را هل دادی و از در مغازه بیرون كردی؟!»
مرشد سراسیمه از نزد شیخ بیرون آمد و شتابان در پی آن سید راه افتاد، او را یافت و از او پوزش خواست، و پس از آن تابلویی بر در مغازه‌اش نصب كرد و روی آن نوشت:
« نسیه داده می‌شود، حتی به شما، وجه دستی به اندازه وسعمان پرداخت می‌شود!!»

منبع:
کتاب کیمیای محبت، محمد محمدی ری شهری

[sorna]

هديه پيامبر(ص) به فاطمه (س)
امام علي روايت كرده است كه فاطمه (س) به خانه پيامبر اعظم (ص) آمد و از آنچه بر اثر دستاس كردن در دستانش ايجاد شده بود شكايت كرد و پيش عايشه اظهار داشت كه كنيزي آمده و بهره او نشده است. چون پيامبر اعظم (ص) به خانه آمدند، عايشه ايشان را از اين امر آگاه كرد.
امام علي (ع) فرمود: پس از آن، پيامبر گرامي(ص) به سوي ما آمدند. مادر حال استراحت بوديم. خواستيم از جاي برخيزيم كه اشاره فرمود: درجاي خود باشيد.
آنگاه نزديك آمدند و بر زمين نشستند؛ به طوري كه سردي پـاهايشان را حس مي كردم.
بعد فرمودند: «آيا مايليد شما را به بهترين چيزي كه خواسته ايد، رهنمون باشم؟
هنگامي كه درحال استراحت هستيد يا به بستر مي رويد، خداوند را سي و سه بار تسبيح و سي و سه بار حمد و سي و چهار بار تكبير گوييد. آن براي شما ازخادم بهتر است.» (1)
1- خاندان وحي در احاديث اهل سنت، ص65

[sorna]

حجة الاسلام ممدوحی نقل می‌كند: مرحوم علامه طباطبائی جلساتی داشتند كه گاهی در منزل خودشان و گاهی در خانه بعضی شاگردانشان تشكیل می‌‌شد. یك بار كه در اواخر عمرشان قرار بود برای حضور در یكی از جلسات، شبانه از كوچه پس كوچه‌های تاریك شهر قم عبور كنند، با وجود ارتعاشی كه در بدن داشتند و راه ناهموارِ منزلی كه آن شب قرار بود آنجا بروند و تاریكی كوچه‌ها، سبب شد كه یكی از اطرافیان عرض كرد: «احتمال دارد ـ خدا نكرده ـ با این وضع، به زمین بخورید. می‌شود جلسه این هفته را مثلاً در خانه خود حضرتعالی بر پا كرد تا اذیت نشوید.»
حضرت علامه فرمودند: مگر ما در روز به وسیله نور خورشید خود را نگه می‌داریم و مگر نور خورشید باعث می‌شود زمین نخوریم ؟! قُلْ مَنْ یَكْلَؤُكُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ ... (انبیا/42) ؛ بگو: چه كسی شما را در شب و روز از (هر آسیب) خدای رحمان حفظ می‌كند؟!

[sorna]

علامه طباظبايي حجة الاسلام محمد فاضل (تبریزی) نقل می‌كند: جناب آقای شربیانی، روزی علامه را به خانه خود (در تبریز) دعوت كرد و چند نفر را هم برای زیارت و استفاده از سفره معارف ایشان به منزل خود فراخواند؛ از جمله بنده .
آن شب علامه به من فرمود: «بنده سی سال پیش، استخر شاگلی (محلی با صفا و خرم در تبریز) را دیده‌ام.» سپس با ملاطفت و مزاح ادامه داد: اگر مزاحم خواب آقایان نباشم، می‌خواهم فردا بین‌الطلوعین به آنجا بروم. عرض كردم: صبح خدمتتان خواهم بود.
فردای آن شب، با اتومبیلم ایشان را به استخر شاگُلی می‌بردم كه دیدم ایشان در ماشین، قرآنی از جیبِ خود درآورده و به بنده فرمود: من عهد دارم كه هر روز یك جزء از قرآن را بخوانم و الآن چهل سال است كه این كار را انجام می‌دهم. دیشب شما علما مزاحم شدید، نتوانستم بخوانم و اكنون قضا می‌كنم! هر ماه یك ختم قرآن تمام می‌شود و باز از ابتدای آن شروع می‌كنم و هر بار می‌بینم كه انگار اصلاً این قرآن، آن قرآن پیشین نیست! از بس مطالب تازه‌ای از آن می‌فهمم! از خدا می‌خواهم به بنده عمر بسیاری دهد تا بسیار قرآن بخوانم و از لطایف آن بهره ببرم . نمی‌دانید من چه اندازه از قرآن لذت می‌برم و استفاده می‌كنم!