بگذار تا شیطنت عشق چشمان تو را بر عریانی خویش بگشاید.
هرچند آن بجز معنی رنج و پریشانی نباشد.
اما کوری را هرگز بخاطر آرامش تحمل مکن
دكتر شريعتي
کاربر فعال
بگذار تا شیطنت عشق چشمان تو را بر عریانی خویش بگشاید.
هرچند آن بجز معنی رنج و پریشانی نباشد.
اما کوری را هرگز بخاطر آرامش تحمل مکن
دكتر شريعتي
کاربر فعال
دکترعلي شريعتي:<<ارزش هر انسان به حرفهایی است که برای نگفتن دارد>>
کاربر فعال
کاش در دنیا سه چیز وجود نداشت: .........غرور .........دروغ .........عشق انسان با غرور می تازد... با دروغ می بازد... با عشق می میرد
دکتر علي شريعتي
کاربر فعال
اولین روز بارانی را به خاطر داری؟
غافلگیر شدیم چتر نداشتیم خندیدیم دویدیم وبه شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم
دومین روز بارانی چطور؟پیش بینی اش را کرده بودی چتر آورده بودی و من غافلگیر شدم سعی می کردی من خیس نشوم و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود
و سومین روز چطور؟گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد. وچند روز پیش را چطور؟به خاطر داری؟که با یک چتر اضافه آمدی و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم...فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم تنها برو..
دکتر علی شریعتی
کاربر فعال
اگر دروغ رنگ داشت؛
هر روز شايد،
ده ها رنگين کمان، در دهان ما نطفه می بست،
و بيرنگی، کمياب ترين چيزها بود.
دکتر علی شريعتی
کاربر فعال
من درسرزمینی زندگی میکنم که مردم آن به زبان پارسی سخن میگویندولی به آن فارسی میگویندچون عربی (پ)ندارد.
دکترعلی شریعتی
کاربر فعال
زن عشق می كارد و كینه درو می كنددیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر ...می تواند تنها یك همسر داشته باشدو تو مختار به داشتن چهار همسرهستی ...برای ازدواجش در هر سنی اجازه ولی لازم استو تو هر زمانی بخواهی به لطف قانونگذار می توانی ازدواج كنی ...او كتك می خورد و تو محاكمه نمی شوی ...او می زاید و تو برای فرزندش نام انتخاب می كنی ...او درد می كشد و تو نگرانی كه كودك دختر نباشد ...او بی خوابی می كشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی ...او مادر می شود و همه جا می پرسند نام پدر ...و هر روز او متولد میشود؛ عاشق می شود؛مادر می شود؛ پیر می شود و میمیرد ...و قرن هاست كه او عشق می كارد و كینه درو می كندچرا كه در چین و شیارهای صورت مردشبه جای گذشت زمان جوانی بربادرفته اش را می بیندو در قدم های لرزان مردش، گام های شتابزده جوانی برای رفتنو درد های منقطع قلب مرد سینه ای را به یاد می آوردكه تهی از دل بوده و پیری مرد رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می كند ...و اینها همه كینه است كه كاشته می شود در قلب مالامال از درد ...و این، رنج است.» دکتر علی شریعتی «
کاربر فعال
تو هنوز با زبان دستها آشنا نیستی؟؟حیف! حیف! کاش می توانستم زبان دستها را به تو بیاموزم.
دستها حرفهای خاص خودشان را میزنند، حرفهایی را که زبان بلد نیست، نگاه بلد نیست، لبها هم بلد نیستند، قلم ها بلد نیستند، شعرها بلد نیستند، موسیقیها بلد نیستند، خیال هم بلد نیست، حرفهای دستها حرفهای دیگری است، بعضی حرف ها را فقط دست ها به هم می گویند، فقط دست ها، فقط دست ها، فقط دستها...
در یک لحظه ی خاصی که به گفتن نمی آید، نمی توان بیان کرد که چگونه لحظه ای است، نمی توان پیش بینی کرد که کی فرا میرسد، اما هر وقت آن لحظه ی خاص مرموز پر هیجان و محرم فرا رسید، دست ها خودشان می فهمند
ناگهان، بی هیچ مقدمه ای، بی هیچ تصمیمی، اراده ای، به سراغ هم می آیند و انگشت ها در آغوش هم میخزند و با هم گفتگو میکنند، با هم حرف می زنند، خیلی روشن، خیلی ظریف، خیلی نرم، خیلی خوب...
چه حرف هایی! چه حرفها!
گفتگویشان زمزمه ی خاموشی است که در فضا منتشر نمیشود، به بیرون سرایت نمیکند، مثل حرف های زبان توی هوا، توی فضای خارج نمی ریزد که باز از توی هوای خارج، از فضای نامحرم و آلوده و وقیح بیرون باز بریزد توی گوش و از راهرو پر پیچ و خم و تنگ و تاریک و دور و دراز و چرب و کثیف گوش بگذرند و راه دراز و صعب العبوری را طی کنند و بخورند به پرده ی گوش و پرده ی گوش حرف ها را تحویل بدهد به عصب و ...هو...یک خروار کارهای اداری و تشریفاتی و رسید و امضا.... ارسال و اعزام تا حرفی که از نوک زبان پریده، بیرون شنیده شود.
اما دستها اینجور حرف نمی زنند، حرف ها نمی روند بیرون که بعد بیایند تو، اصلا دست ها احتیاجی ندارند که حر ف هاشان را توی کوزه ی کلمات بریزند و به وسیله ی این ظرف های صدا دار بیگانه ی آلوده و مستعمل حمل کنند..
دستها سر پیش هم می آورند، مثل دو قمری، دو کبوتر، سر در پر هم می برند و با هم نجوا میکنند، چنانکه هوا نمی فهمد، فضا نمی شنود، کلمات خبر نمی شوند، گوش به کار نمی آید، این همه واسطه و وسیله در کار نیست.
سر پیش هم می آورند، سر در سینه ی هم فرو می برند و پنهان از همه ی دنیا، دور از چشم زبان و گوش و فضا و هوا و این و آن با هم حرف می زنند، حرف های خودشان را می زنند، زمزمه ی عاشقانه می کنند، گفتگو می کنند، درد دل می کنند، گله می کنند، با هم عشق می ورزند، با هم از هم سخن می گویند، با هم از آشنایی، از دوستی و از خویشاوندی می گویند، با هم سوگند می خورند، با هم پیمان می بندند، چه قشنگ پیمان می بندند! چه قشنگ! ندیده ای!؟ احساس نکرده ای!
نمی دانی که چه صمیمیتی است در دستها، چه مهر و خلوص و محرمیت پی عاطفه ای است در دست ها، چقدر دست ها می توانند هم را دوست بدارند، دست ها قهر نمی کنند، با هم قهر نمی کنند، زود همدیگر را می بخشند، اگر دستی از دست دیگر دلگیر شد تا به عذر خواهی آمد و سرش را روی سینه ی او گذاشت فوری او را می بخشد، فوری او را در آغوش می کشد، فوری همه چیزهای بد، خاطره های بد، تقصیرهای بد، کارهای بد را فراموش می کنند، چقدرها دستها مهربانند، زود همدیگر را می بخشند، زود..
معلم شهید، علی شریعتی...
کاربر فعال
ساعت ها را بگذارید بخوابند.
بیهوده زیستن را نیازی به شمردن نیست.
دکتر شریعتی
کاربر فعال
چه حقیرند مردمانی که نه جرات دوست داشتن دارند،نه ارادۀ دوست نداشتن،
نه لیاقت دوست داشته شدن،نه متانت دوست نداشته شدن،
با این حال مدام شعر عاشقانه می خوانند...!!
دکتر شریعتی
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)