متن های زیبا

[Sada]

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست

این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست

این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق

دیگر دلی برای سفر رو به راه نیست

راندند مردم از دل پر کینه، عشق را

گفتند: جای مست در این خانقاه نیست

دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی‌ست

شطرنج مسخره‌ست زمانی که شاه نیست

زن یک پرنده است که در عصر احتمال

گاهی میان پنجره‌ها هست و گاه نیست

افسرده می‌شوی اگر ای دوست حس کنی

جز میله‌های سرد قفس تکیه گاه نیست

در عشق آن که یکسره دل باخت، برده است

در این قمار صحبتی از اشتباه نیست

فردا که گسترند ترازوی داد را،

آن‌جا که کوه بیشتر از پرّ کاه نیست،

سودابه روسپید و سیاووش روسفید

در رستخیز عشق کسی روسیاه نیست

علیرضا بدیع

[Sada]

یاری کنید یاران ، اینجا دلــــــــی شکسته
درمانده ام رفیقــــــان ، بال و پرم شکسته
درهای غصه را من ، بستم یکایک هر شب
غافل که مانده راهی ، روزن نمانده بسته
از من دگر نخــواهید ،‌ شادی کنم عزیزان
غم گشته میهمانم ، در اندرون نشسته
هر در زدم که شاید ، راهی بجویم اما
درها نشد گشوده ، بر این اسیر خسته
پنهان نوشتم ای دوست ، هشدار گر بیایی
مهمان مانــــدگارم ، اینجا کمین نشسته
از من دعـــــا که هرگز ، در کار خود نمانید
دیگر شما و همت ، پیوند این گسسته


امیرحسین امیریان

[Sada]

از عاشقان سرودم ، بیش از دو صد ترانه
شور غزل تو بودی ، ابیـــــــــات آن بهانه
در هر غزل به نامی ، کردم به تو سلامی
شاید تو هم بجویی ، از عاشق ات نشانه
با خود مرا کشاندی ، بر زورقــــی نشاندی
قایق شکسته ماندم ، دور از تو و کرانه
گفتم به دل که بگذر ، از راه دیگری رو
پنهان ز دیدگانم ، شد در پی ات روانه
هر کس به یاد یاری ، می گوید از نگاری
جز من که می سرایم ، از سوز دل شبانه
ماندم سر دو راهی ، از دل نشان گرفتم
انگشت جمله مردم ، سوی تو شد نشانه
از کـــــوی من گذاری ، گر افتدت زمانی
سیلاب ژاله بینی ، غــرقم در آن میانه
نفرین من چو تیری ، بر چله کمان است
ترسم فرستم آنرا ، قلبت کند کـــمانه


امیرحسین امیریان

[R A H A]

همیشه دوست داشتم ابر باشم.چون ابر انقدر شهامت داره که هر وقت دلش میگیره جلوی همه گریه کنه

[R A H A]

با تو زندانم ! با تو آزادم ! با تو قفسم ! با تو انبوهی از تضادم ! سرخ و سبز ، صورتی و آبی ... زمزمه می کنم هر لحظه هرز ، ترا ... بیهوده از بهشت سخن می رانیم ... تنها یک روز پریدن به آنطرف دیوار بهشت موعود است ... پرواز کن قناری و نترس ... آسمان برای تو بی انتهاست

[Sada]

کاش در این قفس بسته تنگ

گل آزادی من می خندید

آن کبوتر که لب بام نشست

کاش احساس مرا می فهمید

به هواخواهی گیسوی نسیم

کاش یک لحظه نمی آسودم

کاش در آن افق نیلی رنگ

شور یک فوج کبوتر بودم

مرغ در دام گرفتارم آه

به دل سوخته ام چنگ مزن

پروبالم شده خونبار و کبود

اینهمه جور مکن سنگ مزن

بازکن بازکن آن پنجره را

سوی آن وسعت خالی زملال

زندگی تلخترین خواب من است

خسته ام خسته ازین خواب و خیال

کوله بار من دلخسته کجاست

دلم آرام ندارد نفسی

آه می خواهم ازاینجا بروم

باز از دور مرا خواند کسی

بندیان خانه سیمرغ کجاست

سوی آن با من پرواز کنید

آه باید بروم تا اشراق بال احساس مرا باز کنید.

[Sada]

دوست دارم سنگ باشم

بی صدا و بی ترانه

تا بگویم راز خود را

در سکوتی عاشقانه

دوست دارم موج باشم

در دل دریا خروشان

سر به روی ساحل غم

در پی دیدار باران

دوست دارم ابر باشم

در دل شبها ببارم

بر کویر قلب دنیا

بوته ی عشقی بکارم

دوست دارم باد باشم

در هیاهوی رسیدن

قاصد شهری خیالی

سوی فردا پر کشیدن

دوست دارم عشق باشم

هر کجا خواهم بتازم

روی دلهای پر از غم

قصری از رویا بسازم

اینک اما من نه عشقم

من نه باد و موج و آبم

آرزوهای خیالی

از دیار سرد خوابم

[Sada]

گل من! قلبت را به خداوند سپار...
آن همه تلخی و غم،این همه شادی و ایمانت را...
گاهی از عشق گذر کن و دلت را بسپار به خداوندی که
خوب می داند گل من! سهم تو از دل چیست....

گاه دلتنگ شوی،گاه بی حوصله و سخت و غریب
و زمانی را هم،غرق شادی و پر از خنده و عشق...
همه را ای گل ناز،به خداوند سپار...
خاطرت جمع عزیز! که عدالت،خصلت مطلق اوست...

گل نازم! این بار چشم دل را وا کن!
دست رد بر دل هر غصه بزن...حرفهایت را
گرم و آرام و بلند،به خداوند بگو...
عشق را تجربه کن!

حرف نو را این بار،از لب شاد چکاوک بشنو!
قطره آبی بچکان بر کویر دل و بر بایر این عاطفه ها...!
گل من! در این سال که پر از روز و شب است
و پر از خاطره هایی تازه!

چشم دل را نو کن
و شبیه شب و شبنم غرق موسیقی باش!
لحظه ها میگذرندـتند و بی فاصله از هم...
مثل آن روز که انگار،گلم! هرگز از راه نرسید...!

آری ای خوب قشنگ!
زندگی آمدن و رفتن نیست....
خاطره ها هستند،گاه شیرین و گهی تلخ و غریب!
بهتر آن است که در روز جدید
فکر را نو بکنیم،عشق را سر بکشیم
و دل تار غمین را بنشانیم سر سفره نور
خانه اش را بتکانیم و سپس
هر در و پنجره را،سوی چشمان خدا وا بکنیم...

روز نو آمده است! و بهار هم امسال
مثل هر سال از آغوش خدا می روید!
کاش این بار گلم!
با دل گرم زمین عهد ببندیم،دگر
قدر بودنها را، خوبتر می دانیم...
و خدا را هر روز،از نگاه همگان می خوانیم...!

فاصله بسیار است بین خوبی و بدی...می دانم!!!
ولی ای ماه قشنگ!
آنچه در ما جاری است،این همه فاصله نیست!
چشمه گرم وصال است و عبور...
زندگی...میگذرد،تند و آسان و سبک...!
عاشق هم باشیم،عاشق بودن هم-
عاشق ماندن هم،عاشق شادی و هر غصه هم...

روز نو،هر روز است!
فکر را نو بکنیم...!
عشق را سر بکشیم...!
زندگی، میگذرد....!تند،آسان و سبک!!!

مهین رضوانی فرد

[Sada]

و در آن شب که وسیع ِ دل ِ من می گیرد
تو مرا می خوانی
دل شوریده ی من
به غزلخوانی تو می میرد
و در آن شب که غزلت رنگ وداع بر تن داشت
گفتمت طاقت دوری هرگز !
جان ِ من همره ِ تو بار سفر می بندد.
تو به من می خندی .........
خنده ای تلخ و حزین
یادم امد که در آن شب باران
زیر گوشم می گفت
بوسه ای ، عطر و گلی بدرقه ی راهش کن
ای دریغا باران.........
این وداع مرگ من است
رفتنش هیچ ندارد سویی
دیگر اینجا ندارد نوری
من دگر هیچ ندارم شعری
او به من شعر عطا کرد و خودش لالم کرد
من دگر شاعرِ مردابم و مرگ
شاعر مرده ی این بیت منم
غزلم خشکیده
طبع شعرم مرده
پیکرم افسرده
من فقط زنده به امید هستم ......

[R A H A]