شعر هاي تنهايي

[R A H A]

من از این فاصله ها-فاصله ها دلگیرم

بی تو این جا چه غریبانه شبی می میرم

دل من با همه ی آدمکانی که به دنبال تواند

قهر می گردد و من با خود خود درگیرم

دیرسالیست که می خواهم از این جا بروم

ولی انگار که با قلب زمین زنجیرم

مثل این است که من با همه ی هق هق خود

روی سجاده ی احساس تو جان می گیرم

ساعت گریه و غم هیچ نمی خوابد و من

در الفبای زمان خسته ی این تقدیرم

[R A H A]

تا کدوم ستاره دنبال تو باشم

تا کجا بی خبر از حال تو باشم
مگه میشه از تو دل برید و دل کند
بگو می خوام تا ابد مال تو باشم
از کسی نیس که نشونی تو نگیرم
به تو روزی میرسم من که بمیرم
هنوزم جای دو دستات خالی مونده
تا قیامت توی دستای حقیرم
خاک هر جاده نشسته روی دوشم
کی میاد روزی که با تو روبرو شم
من که از اول قصه گفته بودم
غیر تو با سایه م نمی جوشم

[R A H A]

آهنگ ها تنهایی را تسکين می دهند؛

اما تسکين تنهایی تسکين درد نيست...
ديگر نگاه هیچ کس بخار پنجره ات را پاک نخواهد کرد...

چشمان تو چه دارد که به شب بگويد؟
شب از من خاليست ...
شب از من، و تصوير پروانه خالی ست...

[R A H A]

همیشه سبز می خشکد همیشه ساده می بازد
همیشه لشکر اندوه به قلب ساده می تازد
من آن سبزم که رستن را تو آخر بردی از یادم
چه ساده هستی خود را به باد سادگی دادم
به پاس سادگی در عشق درون خود شکستم زود
دریغا سهم من از عشق قفس با حجم کوچک بود
درونم ملتهب از عشق برونم چهره ای دم سرد
ولی از عشق باختن را غرور من مرمت کرد
به غیر از دوستت دارم به لب حرفی نشد جاری
ولی غافل که تو خنجر درون آستین داری
طلوع اولین دیدار غروب شام آخر بود
سرانجام تو و عشقت حدیث پشت و خنجر بود

[R A H A]

دلا شبها نمی نالی به زاری
سر راحت به بالین می گذاری
تو صاحب درد بودی ، ناله سر کن
خبر از درد بی دردی نداری
بنال ای دل که رنجت شادمانیست
بمیر ای دل که مرگت زندگانیست
دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد
مباد آن دم که چنگ نغمه سازت
ز دردی بر نیانگیزد نوایی
مباد آن دم که عود تار و پودت
نسوزد در هوای آشنایی

[R A H A]

در ساحل امن عقل بودم که جنون

یکدفعه مرا بهداخل آب انداخت

فریاد زدم کمک! که یک مرتبه عشق

چونماهی کوچکم به قلاب انداخت

عقلم نرسید و زود نفرین کردم

برآنکه در آب و آنکه قلاب انداخت ...

[R A H A]

چه سخته احساس تنهائی.

چه سخته وقتی احساس کنی بود و نبودت برای هيچ کس مهم نيست.

چه سخته وقتی می بينی از همه جدائی.

وقتی می بينی ديواری که دورت کشيدی اونقدر سخت شده که

خودتم نمی تونی خرابش کنی...

چه سخته وقتی با منطق خودشون برای خودت نخوانت.

وقتی برای امتحان وجود خودت از همه کنار می کشی

و آب از آب تکون نمی خوره....

چه سخته وقتی اشکاتو فقط خودت می بينی و خدا.

وقتی دلت می گيره؛فقط خودتی و خودت.

حتی می ترسی با خدا دردودل کنی.شايد اونم يه روزی ازت خسته شد...

چه سخته وقتی پاييز فصل تازگيت باشه و تو بارون گريه کنی که کسی نبيندت...

چه سخته زندگی.چه سخته اين همه نقش بازی کردن.

چه سخته وقتی تو دلت پر از غصه باشه و بخندی.

وقتی همه فکر می کنن چقدر خوشی

وقتی بخوای يکی از اون فريادهای تو دلتو بزنی و آه هم از از لبات بيرون نياد....



چه سخته من بودن......

[R A H A]

يك روز بلند آفتابیدر آبی بی كران دریا

امواج ترا به من رساندند امواج ترانه بار تنها



چشمان تو رنگ آب بودند آندم كه ترا در آب دیدم

در غربت آن جهان بی شكل گوئی كه ترا به خواب دیدم



از تو تا من سكوت و حیرت از من تا تو نگاه و تردید

ما را می خواند مرغی از دورمی خواند بباغ سبز خورشید



در ما تب تند بوسه می سوخت ما تشنة خون شور بودیم

در زورق آب های لرزان بازیچة عطر و نور بودیم



می زد, می زد, درون دریا از دلهرة فرو كشیدن

امواج, امواج ناشكیبا در طغیان بهم رسیدن



دستانت را دراز كردی چون جریان های بی سرانجام

لب هایت با سلام بوسه ویران گشتند روی لب هام



یك لحظه تمام آسمان را در هاله ئی از بلور دیدم

خود را و ترا و زندگی را در دایره های نور دیدم



گونی كه نسیم داغ دوزخ پیچید میان گیسوانم

چون قطره ئی از طلای سوزان عشق تو چكید بر لبانم



آنگاه ز دوردست دریا امواج بسوی ما خزیدند

بی آنكه مرا بخویش آرند آرام ترا فرو كشیدند



پنداشتم آن زمان كه عطری باز از گل خواب ها تراوید

یا دست خیال من تنت را از مرمر آب ها تراشید



پنداشتم آن زمان كه رازیست در زاری و هایهای دریا

شاید كه مرا بخویش می خواند در غربت خود, خدای دریا

[R A H A]

شبگرد شب و كوچه و آواز منم من
اون در به در عاشق پرواز منم من


در سينه من ابر هزار گريه نهان است
با اين همه اندوه تو دمساز منم من

افسوس كه در حسرت ديدار
مونديم و تموم شد آشنايي

در بغض گلويم پر آواز
اما من و اين سينه خسته

از شوق تو خوندن پر فرياد
اما چه كنم با لب بسته

افسوس كه در حسرت ديدار
مونديم و تموم شد آشنايي

افسوس كه در طلوع يك عشق
مونديم و اومد شب جدايي

[R A H A]

در این شبهای دلتنگی که غم با من هم آغوشه


به جز اندوه و تنهایی کسی با من نمی جوشه

کسی حالم نمی پرسه کسی دردم نمی دونه

نه هم درد و هم آوایی با من یک دل نمی خونه

از این سرگشتگی بیزارم و بیزار

ولی راه فراری نیست از این دیوار

برای این لب تشنه دریغا قطره آبی بود

برای خسته چشم من دریغا جای خوابی بود

در این سرداب ظلمت نور راهی بود

در این اندوه غربت سرپناهی بود

شب پر درد و من از غصّه ها دلسرد

کجا پیدا کنم دلسوخته ای هم درد

اسیر صد بیابان وَهم و اندوهم

مرا پا در دل و سنگین تر از کوهم