4. تنها بودن با خویشتن




هر از چند گاهى فرد باید بتواند با فراموش کردن مشکلات و دشوارى هاى ناشى از زندگى اجتماعى، به خلوت با خویشتن بپردازد و رنج و درد برخاسته از ازدحام جمعیت هاى متراکم و هیاهوى زندگى ماشینى و صنعتى را در کنج خلوت انس با خویشتن، از یاد ببرد. برخى گفته اند که هر شب پس از اتمام فعالیت هاى روزانه و ارتباط با جهان اطراف و اشتغالات مختلف و متعدد در طول روز، دقایقى را به این امر اختصاص دهید و تنهایى و خلوت با خویشتن را تجربه کنید. این کار، علاوه بر تأثیر اخلاقى، تمرینى براى تمرکز فکر است.
لازم به ذکر است که در ابتدا، خلوت با خویشتن، با مقاومت درونى فرد مواجه مى شود و براى رسیدن به مرحله اى که وى با اراده نیرومندى بتواند بر موانع غلبه کند، نیازمند تلاش بیشترى است؛ ولى اگر مقاومت کند، به مرور زمان، قادر به دست یابى به هدف مورد نظر خواهد شد.