استاد شهریار قنبری

[mozhgan]

دوستت دارم ها


دوستم داشته باش، بادها دلتنگ اند
دست ها بیهوده، چشم ها بی رنگ اند
دوستم داشته باش، شهرها می لرزند
برگ ها می سوزند، یادها می گندند
باز شو تا پرواز، سبز باش از آواز
آشتی کن با رنگ، عشق بازی با ساز
دوستم داشته باش، سیب ها خشکیده
یاس ها پوسیده، شیر هم ترسیده

دوستم داشته باش، عطرها در راهند
دوستت دارم ها، آه چه کوتاه اند

دوستت خواهم داشت بیشتر از باران
گرم تر از لبخند، داغ چون تابستان
دوستت خواهم داشت، شادتر خواهم شد
باب تر، روشن تر، بارور خواهم شد
دوستم داشته باش، برگ را باور کن
آفتابی تر شو، باغ را از بر کن

دوستم داشته باش، عطرها در راهند
دوستت دارم ها، آه چه کوتاه اند

خواب دیدم در خواب، آب آبی تر بود
روز پر سوز نبود، زخم شرم آور بود
خواب دیدم در تو، رود از تب می سوخت
نور گیسو می بافت، باغچه گل می دوخت

دوستم داشته باش، عطرها در راهند
دوستت دارم ها، آه چه کوتاه اند

[mozhgan]

مرد تنها

با صدای بی صدا، مثل یک کوه بلند
مثل یه خواب کوتاه؛ یه مرد بود، یه مرد
با دستای فقیر، با چشمای محروم
با پاهای خسته، یه مرد بود، یه مرد
شب با تابوت سیاه نشست توی چشماش
خاموش شد ستاره، افتاد روی خاک
سایـَش هم نمی موند هرگز پشت سرش
غمگین بود و خسته، تنهای تنها
با لبهای تشنه به عکس یه چشمه
نرسید تا ببینه، قطره، قطره،قطره ی آب، قطره ی آب
در شبِ بی تپش، این طرف، اون طرف
تا بشنفه، صدا، صدا، صدای پا، صدای پا

دوست، یه سکه ی نایاب، گلدونِ عتیقه
یه شعر نگفته رو لبِ بسته
سوار موج نور با حافظه ای سرد
بی گذشته بی درد، تنهای تنها
در کنجِ یه قفس، بی نفس، بی هیچ کس
با حسرتِ یه سحر، هوا، هوا، هوای پاک، هوای پاک
در شبِ بی خوابی از چشم ستاره
قطره قطره می چکه، رویا، رویا، بر سرِ ما، بر سرِ ما

[mozhgan]

جمعه ي غمگين

توي قاب خيس اين پنجره ها
عكسي از جمعه ي غمگين مي بينم
چه سياه به تنش رخت عزا
تو چشاش ابراي سنگين مي بينم
داره از ابر سياه خون مي چكه
جمعه ها خون جاي بارون مي چكه
نفسم در نمي آد
جمعه ها سر نمي آد
كاش مي بستم چشامو
اين ازم بر نمي آد
عصر جمعه به هزار سال مي رسه
جمعه ها غم ديگه بيداد مي كنه
آدم از دست خودش خسته مي شه
با لب هاي بسته فرياد مي كنه
داره از ابر سياه خون مي چكه
جمعه ها خون جاي بارون مي چكه
جمعه وقت رفتنه
موسم دل كندنه
خنجر از پشت مي زنه
اون كه همراه منه
داره از ابر سياه خون مي چكه
جمعه ها خون جاي بارون مي چكه
تهران، 1350
1971
***
در یک عصر جمعه ترانه ی جمعه را در خانه ی اسفندیار نوشتم. روبه روی سازمان سینمایی پیام.
ترانه را به امیر نادری وفیلم خداحافظ رفیق اش، دوستانه پیش کش کردیم.
روی جلد صفحه ی چهل و پنج دور، سه تصویر سپید و سیاه از جوانی ی ما. پشت جلد.دستانی چروکیده . پیر. سیاه. گرسنه. پای این تصویر نوشتم:
- نازنین، هدیه یی برای تو که هر روزت جمعه است.
ترانه ی جمعه، پیروزی ترانه ی نوین بود