تصویر

خانه خالی تنهایی
مثل اینه بی تصویر
در شب تنگ شکیبایی
عکسی آویخته بر دیوار
مثل یادی سبز
مانده در ذهن شب پاییز
دختری
گردن افراشته با بارش گیسوی بلند
پسری
در نگاهش غم خاموش پدر
و زنی رعنا اما دور
در شب تنگ شکیبایی مردی تنها
مثل اینه بی تصویر
خالی خانه تنهایی
سایه ی خاموش
در شب اینه می گرید
آه هرگز صد عکس
پر نخواهد کرد
جای یک زمزمه سکت پا را بر فرش
این که همراه تو می گرید ایینهست
تو همین چهره تنهایی