دانش > نجوم - دانشمندان توانستند لحظه‌ای را که دو ستاره در یکدیگر آمیخته می‌شوند ثبت کنند. ستاره‌شناسان مدت‌های طولانی بود که معتقد بودند برخورد دو ستاره به یکدیگر امکان‌پذیر است.
ابوالفضل کریمی: مدت‌ها بود که دانشمندان معتقد بودند رویداد برخورد دو ستاره به یکدیگر ممکن است. اکنون بعد از سال‌ها جستجو، آن‌ها سرانجام لحظه‌ای برخورد دو ستاره را که در فاصله بسیار نزدیکی به یکدیگر می‌چرخیدند پیدا کردند.
به گزارش دیلی‌میل، در یک مطالعه که توسط راموالد تیلندا از مرکز ستاره شناسی نیکولاس کوپرنیک در تران لهستان انجام شد، او یک جفت ستاره به نام v1309 Scorpii را مشاهده کرد.
گروه v1309 اولین بار در سال 2008 / 1387و زمانی که با شراره‌های خورشیدی فوران کرد شناسایی شد. چندین مطالعه انجام شد، اما در هیچ کدام از آن‌ها دانشمندان نتوانستند توضیحی برای آن‌چه که اتفاق افتاده بود پیدا کنند.
اگرچه بعد از آن آقای تیلندا متوجه شد یک رصدخانه در ورشو پایتخت لهستان به طور تصادفی سال‌هاست که لنز دوربین خود را به سمت آن ناحیه نگاه داشته است. به این ترتیب او ساعت‌ها وقت صرف جستجوی تصاویری کرد که از سال 2002 توسط رصدخانه گرفته شده بود. به این ترتیب آقای تیلندا و همکارانش تغییرات نوری را پیدا کردند که نشان می‌داد v1309 در اصل حاصل برخورد یک ستاره برخورد دوگانه (contact binary star) بوده است.
article 1368495 0B46824400000578 317 468x466
ستاره برخورد دوگانه یک جفت ستاره هستند در فاصله بسیار نزدیک و در دوره بسیار کوتاه که در این مورد 1.4 روز بوده است به دور یکدیگر می‌چرخند. هرچه زمان بیش‌تری سپری می‌شود، لایه‌های بیرونی ستاره‌ها صدها بار به دور یکدیگر می‌چرخند و شروع به تشکیل یک ستاره واحد را می‌دهند. در این بین زمانی که طول می‌کشد تا ستاره‌ها به دور یکدیگر بچرخند نیز کاهش پیدا می‌کند.
آقای تیلندا و تیم همراهش متوجه شدند، زمانی که این اتفاق افتاد نور حاصل از این ستاره‌ها ظرف مدت فقط 10 روز با توان 300 افزایش پیدا کرد.
آخرین انفجار V1309 در آگوست سال 2008 / مرداد 1387 اتفاق افتاد که هسته‌های این ستاره‌ها در نهایت یکی شدند و روشنایی آن به سرعت افزایش پیدا کرد. ظرف مدت کوتاهی انرژی خارج شده از مرکز این ستاره به شدت افزایش پیدا کرد و به همین دلیل نور آن بیش از 30000 بار از خورشید بیش‌تر شد، اما چند ماه بعد نور V1309 به حالت اولیه خود بازگشت.
توضیح این وقایع در نشریه ستاره‌شناسی و اخترفیزیک به چاپ رسیده است.