متن های زیبا

[mehraboOon]

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست
يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست
خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست
من در فضای خلوت تو خيمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست

[mehraboOon]

باراني ام , باراني ام , باراني از آتش
يك روح بي پروا و سرگرداني از آتش
.
اين كوچه ها , ديوارها , اصلاً تمام شهر
سوزان و من محبوس در زنداني از آتش
.
اهل غزل بودم ، خدا يكجا جوابم كرد
با واژه اي ممنوع ، با انساني از آتش
.
بي شك سرم از توي لاكم در نمي آمد
بر پا نمي كردي اگر طو فاني از آتش
.
تا آمدي ، آتشفشاني سالها خاموش
بغضش شكست و بعد شد طغياني از آتش
.
كاري كه از دست شما هم بر نمي آمد
من بودم و در پيش رويم خواني ازآتش
.
اين روزها محكوم ِ اعدامم به جرم عشق
در انتظارم بشنوم ، فرماني از آتش

[mehraboOon]

به روی گونه تابیدی و رفتی
مرا با عشق سنجیدی و رفتی
تمام هستی ام نیلوفری بود
تو هستی مرا چیدی و رفتی
کنار اتظارت تا سحر گاه
شبی همپای پیچک ها نشستم
تو از راه آمدی با ناز و آن وقت تمنای مرا دیدی و رفتی
شبی از عشق تو با پونه گفتم
دل او هم برای قصه ام سوخت
غم انگیزست توشیدای یم را
به چشم خویش فهمیدی و رفتی
چه باید کرد این هم سرنوشتی ست
ولی دل رابه چشمت هدیه کردم
سر راهت که می رفتی تو آن را به یک پروانه بخشیدی و رفتی
صدایت کردم از ژرفای یک یاس

به لحن نم نم زیبای باران
نمی دانم شنیدی برنگشتی
و یا این بار نشنیدی و رفتی
نسیم از جاده های دور آمد
نگاهش کردم و چیزی به من گفت
توو هم در انتظار یک بهانه
از این رفتار رنجیدی و رفتی
عجب دریای غمناکی ست این عشق
ببین با سرنوشت من چها کرد
تو هم این رنجش خکستری را
میان یاد پیچیدی و رفتی
تمام غصه هایم مقل باران
فضای خاطرم را شستشو داد
و تو به احترام این تلاطم
فقط یک لحظه باریدی و رفتی
دلم پرسید از پروانه یک شب
چرا عاشق شدی سر عجیبی ست
و یادم هست تو یک بار این را
ز یک دیوانه پرسیدی و رفتی
تو را به جان گل سوگند دادم

فقط یک شب نیازم را ببینی
ولی در پاسخ این خواهش من
تو مثل غنچه خندید و رفتی
دلم گلدان شب بو های رویا ست
پر است از اطلسی های نگاهت
تو مثل یک گل سرخ وفادار
کنار خانه روییدی و رفتی تمام بغض هایم مثل یک رنج
شکست و قصه ام در کوچه پیچید
ولی تو از صدای این شکستن
به جای غصه ترسیدی و رفتی
غروب کوچه های بی قراری
حضور روشنی را از تو می خواست
تو یک آن آمدی این روشنی را
بروی کوچه پاشیدی و رفتی
کنار من نشتی تا سپیده
ولی چشمان تو جای دگر بود پریشان کردی و شیدا نمودی
تمام جاده های شعر من را
رها کردی شکستی خرد گشتم
تو پایان مرا دیدی و رفتی

[mehraboOon]

آدمی‌زاده نمودی زسرا پرده‌ی اسرار حق است
نیمی از عاطفه و عشق و طرب
نیمی از حسرت و داغ و غم و درد
وصل و هجران، عشق و نفرت
غم و شادی تار و پودی تنیده به هم‌اند
هر که انسان بوَد این تجربه را خواهد کرد
ناگزیر است و
این تجربه را باید کرد...
زندگی فرصت محدودی است
مثل یک پلک زدن
روزها از پی هم می‌گذرند
همچو رعدی به شتاب
چو حبابی بر آب
وچه غافل هستیم
لحظه‌ها را دریاب
و ندانیم آیا
که زمان منتظر هیچ‌کسی خواهد ماند؟!!
فرصت از دست مده
گوی سبقت به نکویی بِربای
زندگی سخت بگیرد بر تو
تو اگر فلسفه‌اش نشناسی
مرگ دشوار بود گر تو شوی غافل از او
زندگی با من و تو
مهربانانه از آن است که تو فکر ‌کنی
گر فشاری دست او را به صداقت، دوستی
« بد بیاری » لفظ بی‌مفهومی است
و جهان محور پندار تو خواهد چرخید
باور من این است:
تلخی عمر بشر حاصل دلبستگی است
***
چون پرستوی سبکبال
اگر دنیا را
باغ و نزهتگه فصلی گذران دریابی
و سپیده دمِ هر حادثه آماده‌ی کوچی باشی
فارغ از هر کس و هر چیز نه دلبسته ی رویی باشی
آن زمان با تو تکاپوی زمان همراه است
زندگی زیبا هست...
***
هست دنیا همچو دریا،
متلاطم، پُرموج
و در این بحر خروشان عمیق
عشق تنها گهر گشته نهان در صدف زندگی است
همچو غواص شنا باید کرد
عشق را باید یافت
و چو درّی
گردن آویز دل خویشتن باید ساخت
عشق را گر زسطور زندگی حذف کنی
غصّه و درد به جا می‌ماند
شادی اندکی هم باشد اگر
پایداری نخواهد داشتن..***
کاروانی ا‌ست زمان راه ابد می سپرد،
ما، در این وادی سرگردانی
رهگذاریم که باید با هم
هیزم گرم محبت آریم
آتشِ عشق فروزان داریم
گرچه ما نیز چو آتش گذرانیم ولی
خوب یا بد دیر یا زود اندکی بعد از ما
تل خاکستری از خاطره‌ها می‌ماند

[mehraboOon]

باز در چهره خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسه هستی سوزت
باز من ماندم و یك مشت هوس
باز من ماندم و یك مشت امید
یاد آن پرتو سوزنده عشق
كه ز چشمت به دل من تابید
باز در خلوت من دست خیال
صورت شاد ترا نقش نمودبر لبانت هوس مستی ریخت
در نگاهت عطش طوفان بود
یاد آن شب كه ترا دیدم و گفت
دل من با دلت افسانه عشق
چشم من دید در آن چشم سیاه
نگهی تشنه و دیوانه عشق
یاد آن بوسه كه هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
یاد آن خنده بیرنگ و خموش
كه سراپای وجودم را سوخت
رفتی و در دل من ماند به جای
عشقی آلوده به نومیدی و درد
نگهی گمشده در پرده اشك
حسرتی یخ زده در خنده سرد
آه اگر باز بسویم آیی
دیگر از كف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق
آخر آتش فكند بر جانت

[mehraboOon]

به خدا حافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد

****/***/***/***/*****
لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

***/***/***/***/******

با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر

هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

****/****/****/*****/******

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

*****/****/*****/*****/****

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند:نشد!

*****/*****/****/****/******

[mehraboOon]

« خانه دوست کجاست؟ » در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:
نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است.
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر بدر می آرد،
پس به سمت گل تنهایی می پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی:
« :
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لایه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست.
********رفته بودم سر حوض
تا ببینم شاید، عکس تنهایی خود را در آب
آب در حوض نبود …
باد می رفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا می رفتم .

[mehraboOon]

هنوز اسم تو جا مانده کنج حنجره ام

هنوز مثل نخستین نگاه عاشق تو

در انحصار غم عشق در محاصره ام

به عشق اینکه ببینم دوباره میآیی

هنوز روی سکوی کنار پنجره ام

شب از بکارت روحم عبور کرد ولی

قسم به ماه نگاهت هنوز باکره ام

تو را به آینه سوگند میدهم ....؟

مرا به پنجره فولاد شب نزن گره ام

به چشم من غم عشق تو مثل دایره ایست

که من چو عقرب عاشق درون دایره ام

چقدر غم زده در سینه میتپد قلبم

همیشه بی تو من اینقدر غرق دلهره ام

تو مثل طعم غزل های من خوش آهنگی

و من شبیه تو یک واژه در محاوره ام

و لمس برف تنت حسرتی است در روحم

به خشکسالی محض کویر پیکره ام

[mehraboOon]

بی تو طوفان زده دشت جنونم

صید افتاده به خونم

تو چه سان میگذری ز اندوه درونم

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

قطره ای اشک فرو ریخت به چشمان سیاهم

تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم تو ندیدی

نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتم

چون در خانه ببستم دگر از پای نشستم

گوییا زلزله آمد

گوییا خانه فرو ریخت سرم

بی نو من در همه شهر غریبم

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی

بر نخیزد دگر از مرغک پر بسته صدایی

تو همه بود و نبودی..... تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز بر من......که ز کویت نگریزم

گر بمیرم ز غم دل ...... به تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدایی نتوانم نتوانم

بی تو من زنده نمانم

[mehraboOon]

چه گریزیت ز من ؟
چه شتابیت به راه ؟
به چه خواهی بردن
در شبی این همه تاریک پناه ؟
مرمرین پله آن غرفه عاج
ای دریغا که زما بس دور است
لحظه ها را دریاب
چشم فردا کور است
نه چراغیست در آن پایان
هر چه از دور نمایانست
شاید آن نقطه نورانی
چشم گرگان بیابانست
می فرومانده به جام
سر به سجاده نهادن تا کی ؟
او در اینجاست نهان
می درخشد در می
گر بهم آویزیم
ما دو سرگشته تنها چون موج
به پناهی که تو می جویی خواهیم رسید
اندر آن لحظه جادویی اوج !