مهدي سهيلي

[R A H A]

میهمان گل!


در فصل گل چو بلبل مستم، به جان گل
لبخند ميزنم چو بيابم نشان گل
*
در جشن باغ، خنده ي گل را عزيزدار
شادي گزين که دير نپايد زمان گل
*
در بستري ز عطر بخوابانَدَت به ناز
يک شب اگر به باغ شوي ميهمان گل
*
گل را مچين ز شاخه که گريان شود بهار
با گل وفا کنيد شما را به جان گل!
*
آغوش خويش بستر بلبل کند ز مهر
اي جان من فداي دل مهربان گل
*
وقتي تگرگ مي شکند جام لاله را
از داغ او به گريه فتد باغبان گل
*
گويد که: عمر ميگذرد با شتابِ باد
بشنو حديث رفتن خود از زبان گل
*
گويند که: عمر ميگذرد با شتابِ باد
بشنو حديث رفتن خود از زبان گل
*
گر عاشقي بيا و ببين لطف عشق را
شبنم چه نرم بوسه زند بر دهان گل!
*
الماسِ دانه دانه ي شبنم به گل نگر
بس ديدنيست چهره ي گوهر نشان گل
*
دست بهار، گوهر باران صبح را
همچون نگين نشانده چه زيبا ميان گل!
*
به به چه دلرباست که ماهي در آفتاب
زلف بلند خويش کند سايبان گل!
*
کو شهرزاد غنچه لبم در شب بهار؟
تا بشنوم به بوسه از او داستان گل!


13 فروردین 1366

[R A H A]

نقش بی نگار!

به بستان ها نسيم نوبهارم
به جنگل ها سرود آبشارم
*
به هر صحرا پيام فرودينم
به هر گلشن نواي جويبارم
*
به چشم مهوشان الماس اشکم
به گوش نازنينان، گوشوارم
*
ز عهد کودکي درس محبّت
چه خوش تعليم داد آموزگارم
*
منم نقاش و با اشکي چوشنگرف
زنم بر چهره، نقشي بي نگارم!
*
گلنداما! به گيسوي تو سوگند
که بي چشمان مستت در خمارم
*
اگر يارم شوي، منّت پذيرم
وگر خوارم کني، خدمتگزارم
*
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت که از جان شرمسارم
*
من آن يعقوب غمگينم که عمريست
ز هجران دويوسف! اشکبارم
*
زمانه، ديدن من برنتابد
که چون خاري به چشم روزگارم
*
بدر بردم ز ميدان گوي معني
که در دشت بلاغت تکسوارم
*
به جمع دوستان صفرم ز تسليم
وگر دشمن برآيد صد هزارم!
*
غلام آن حريفانم که دانند
به مُلک لفظ و معني شهريارم
*
رسد روزي که دشمن هم زخجلت
گلِ اشکي فشاند بر مزارم!

دی ماه 1365

[R A H A]

پروانه باز!

تو از عشق حقيقي بي نيازي
دورنگي، کهنه کاري، صحنه سازي
تو يار ما نيي، عاشق تراشي!
تو شمع ما نيي (پروانه بازي!)

[R A H A]

فرهاد یکّه تاز!

در سوختن دليرم، در نغمه يکّه تازم
چنگم که مي خروشم، شمعم که مي گدازم
*
با بال نغمه هر صبح، بر آسمان شوقم
با چنگ زهره هر شب در عرش اهتزازم
*
پروانه مي گريزد از آتش درونم
شمعست و اشک حسرت هنگام سوز و سازم
*
خوش دولتيست آن دم، کز عشق و شور و مستي
در حالت دعايم، در خلوت نيازم
*
کِي ميرود زيادم، آن جذبه ها که گاهي
با نُدبه در سکوتم، با گريه در نمازم؟
*
تاري ز زلف ياري يکشب به چنگم آمد
گفتم که چيستي؟ گفت: من قصّه يي درازم!
*
چشمان او به مستي گفتا که: دلفريبم
نازِ نگاه گرمش گفتا که: دلنوازم
*
من نغمه ام، سرودم، نايم، نواي عودم
با ناله در عراقم، با مويه در حجازم
*
سلطان وقت خويشم در زير قصر گردون
با يار همزبانم، وز خواجه بي نيازم
*
ديوانه ي زمانم، در عشق جانفشانم
مجنون کوچه گردم، فرهاد يکّه تازم!

مهرماه 1365

[R A H A]

همه جا پائيز است

من درختي بودم
پاي تا سر همه سبز
همه سر سبز اميد
همه سرمست بهار
كه به9 هر شاخه ي من نغمه ي فروردين بود
و به امداد سبكپويه نسيمي ناگاه ـــ
برگ برگم همه را مشگر صحرا بودند
بزم ما رنگين بود
***
در شبان مهتاب
در دل حجله ي دشت ـــ
بوسه ميزد بلبم دختر ماه
مست ميكرد مرا نغمه ي رود
موج ميزد بدلم شوق گناه
***
دختر پاك نسيم
پاي تا سر همه لطف
با تني عطر آگين ـــ
بود هنگام سحر گرم هماغوشي من
ميشد از لذت آن كام، سرا پاي وجودم فرياد
بند بندم همه شوق ـــ
برگ برگم همه شاد.
***
واي،اندوه اندوه
آن درختم امروز
كه بصحراي وجود
دست يغماگر طوفان زمان
جامه ي سبز مرا غارت كرد
وآنچه مانده است براي تن من عريانيست
منم و تف زده دشتي كه كوير است كوير
نه در آن نغمه روديست نه آبادانيست
***
آن درختم،اما ــ
نيستم مست بهار
يا كه سر سبز اميد
ديگر اي دامن دشت
برگ برگ تن من،قاصد فروردين نيست
بزم مارنگين نيست
***
ديرگاهيست كه روشن نكند دختر ماه ــ
دشت تاريك مرا
همه جا خاموشي است
واي تاريكي و تنهائي،دردانگيز است
چه شد آن شور بهار؟
چه شد آن گرمي عشق؟
همه جا پائيز است
كوه تا كوه به گرد سر من اندوه است
دشت تا دشت به پيش نگهم نوميديست
سينه ام از غم بي عشقي و ي همنفسي لبريز است.
***
دختر پاك نسيمي كه هما غوشم بود
در دل دشت گريخت
برگهائي كه مرا برگ اميدي بودند ــ
دانه دانه همه ريخت
***
اينك اينك منم ودامن دشتي خاموش
اينك اينك منم و هيزم خشكي بي سود
شاخه هايم همه چون دست دعا سوي خداست
كاي خدا آتش سوزنده و ويرانگر تو
در همه دشت،كجاست؟

[R A H A]

ارزو

خواه که تو ای پاره ی دل ! زنده بمانی
چون ماه جهانتاب، در خشنده بمانی
تا بنده سهیل منی و شمع سرایم
خواهم ز خدا ، روشن و تابنده بمانی
امید من آن است که در گلشن هستی ـــ
چون غنچه گل با لب پر خنده بمانی
چون زهره به پیشانی عالم بدرخشی
تاجی شوی بر سر آینده بمانی
خواهم که پس از من چو یکی نخل برومند ـــ
تا زنده کنی نام پدر زنده بمانی
نام تو « سهیل » است و فروغ دل مائی
خوام که همه عمر ، فروزنده بمانی
ای نور دلم ! بندگی خلق روا نیست
خواهم که به درگاه خدا، بنده بمانی

[R A H A]

بر درِ خانه ی دشمن!


من چو آئينه ز دنياي صفا مي آيم
پيش جور تو به تسليم و رضا مي آيم
*
ساز نازکدلم و تار من از موي خيال
که ز آهنگ نسيمي به نوا مي آيم
*
ناله يي گر که برآري ز سرِ صدق و نياز
با دل خسته به دنبال صدا مي آيم
*
رهرو کعبه ي مهرم من و با گردِ سفر
تا دِر مروه ي دل ها ز صفا مي آيم
*
کينه ي کس به دلم راه ندارد هرگز
بر در خانه ي دشمن به دعا مي آيم
*
دشمنا! در به رخم گر که ببندي، همه شب
چون نسيم سحر از پنجره ها مي آيم
*
اي غريبان! همه شب با دل درد آلوده
همره اشک، به بالين شما مي آيم
*
خواجه ي زرطلب از کعبه چو مي آمد گفت:
از مِنا بار دگر سوي مُنا مي آيم
*
آسمانا! ز شب تيره به پرواز خيال
گريه آلود به ديدار سُها مي آيم


اسفند 1365

[R A H A]

سفر مکن

هر چه کنی بکن ولی
از بر من سفر مکن

یا که چو می روی مرا
وقت سفر خبر مکن

گر چه به غم ستاده ام
نیست توان دیدنم
شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن

روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد
وقت وداع کردنت
بر رخ من نظر مکن

دیده به در نهاده ام
تا شنوم صدای تو
حلقه به در بزن مرا
عاشق در به در مکن

من که ز پا نشسته ام
مرغک پر شکسته ام
زود بیا که خسته ام
زین همه خسته تر مکن

گر چه به دور زندگی
تن به قضا نهاده ام
آتشم این قدر مزن
رنجه ام این قدر مکن

یوسف عمر من بیا
تنگدلم برای تو
رنج فراق می کشد
خون به دل پدر مکن

هر چه که ناله می کنم
گوش به من نمیکنی
یا که مرا ز دل ببر
یا ز برم سفر مکن

[R A H A]

خواه كه تو اي پاره ي دل ! زنده بماني

چون ماه جهانتاب، در خشنده بماني



تا بنده سهيل مني و شمع سرايم

خواهم ز خدا ، روشن و تابنده بماني

ا

اميد من آن است كه در گلشن هستي ـــ

چون غنچه گل با لب پر خنده بماني



چون زهره به پيشاني عالم بدرخشي

تاجي شوي بر سر آينده بماني



خواهم كه پس از من چو يكي نخل برومند ـــ

تا زنده كني نام پدر زنده بماني



نام تو « سهيل » است و فروغ دل مائي

خوام كه همه عمر ، فروزنده بماني

اي نور دلم ! بندگي خلق روا نيست

خواهم كه به درگاه خدا، بنده بماني