گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت

شب ها بر ِ گاهواری من
بیدار نشست و خفتن آموخت

دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت

یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت

لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
( ایرج میرزا)
ایرج میرزای قرن 21
گوینــــــــد مرا چـــو زاد مـادر
روی کاناپه، لمــــیدن آموخت

شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح
بنشست و کلیـپ دیدن آموخت

برچهـــره، سبوس و ماست مالید
تا شیوه ی خوشگلیـدن آموخت

بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش
تا رســم کمان کشـیدن آموخت

هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح
آیین ِ چروک چیـــــدن آموخت

دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار
همـــــواره طلا خریدن آموخت

با قوم خودش ، همیــــــشه پیوند
از قوم شــــوهر، بریدن آموخت

آســــــوده نشست و با اس ام اس
جک های خفن، چتیدن آموخت

چون سوخت غذای ما شب وروز
از پیک، مدد رسیــــدن آموخت

پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم
گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت

بابــــــام چــــو آمد از سر کـــار
بیماری و قد خمیـــــدن آموخت