در برابر بي كراني ساكنجنبش كوچك گلبرگبه پروانه ئي ماننده بودزمان با گام شتا بناك بر خواستو در سرگردانييله شد.در باغستان خشكمعجزه وصلبهاري كرد.سراب عطشانبركه ئي صافي شد.و گنجشكان دست آموز بوسهشادي رادر خشكسار باغبه رقص در آوردند.(2)اينك چشمي بي دريغكه فانوس را اشكششور بختي مردمي را كه تنها بودم وتاريكلبخند مي زند.آنك منم كه سرگرداني هايم را همهتا بدين قله جل جتاپيموده ام.آنك منمميخ صليب از كف دستان به دندان بركنده.آنك منمپا بر صليب باژگون نهادهبا قامتي به بلندي فرياد.(3)در سرزمين حسرت معجزهاي فرود آ مد[ واين خود معجزه ئي ديگر گونه بود].فرياد كردم،:«- اي مسافر!با من از زنجيريان بخت كه چنان سهمناك دوست مي داشتماين مايه ستيزه چرا رفت؟با ايشان چه مي بايد كرد؟»«-بر ايشان مگير!»چنين گفت و چنين كردم.لايه تيره فرو نشستآبگير كدرصافي شدو سنگريزه هاي زمزمهدر ژرفاي زلالدرخشيد.دندانهاي خشمبه لبخنديزيبا شد.رنج ديرينههمه كينه هايش راخنديد.پاي آبله در چمنزار آفتابفرود آمدبي آنكه از شب نا آشتيداغ سياهي بر جگر نهاده باشم.(4)نه!هرگز شب را باور نكردمچرا كهدر فراسوهاي دهليزشبه اميد دريچه ئيدل بسته بودم.(5)شكوهي در جانم تنوره مي كشدگوئي از پاك ترين هواي كوهستانلبالبقدحي در كشيده ام.در فرصت ميان ستاره هاشلنگ اندازرقصي ميكنم-ديوانهبه تماشاي من بيا!احمدشاملو
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)