نوشته های من و تو

[Mohamad]

باز شب شد چقدر تنهايم گفته بودي كه شبي مي آيم

باز شب شد و از پنجره ام همچنان راه تو را مي پايم

كنج اين پنجره ها شب همه شب منم و گريه و هاي و هايم

پشت اين پنجره ها تا به سحر پنجه بر پيكر شب مي سايم

نكند بيهوده عمر خود را پشت اين پنجره مي فرسايم

نكند بيهوده تكرار شود قصه ي چشم به راهي هايم

باز چون ديشب و شب هاي دگر مي روم پنجره را بگشايم

باز شب شد شب و از پنجره ام همچنان راه تو را مي پايم...

[Mohamad]

تو گفتي مي توان با حسرتي خفت
به دل آتش زد و خود را بر آشفت

تو گفتي مي توان دل را رها کرد
دل طوفانزده اما چه ها کرد؟

تو گفتي مي توان در گريه اي مرد
حقيقت را به جايي تيره تر برد

تو گفتي چشم ها را مي شود بست
به ديدار خزان هم مي توان رفت

تو گفتي خاطره را مي توان شست
دوباره حرف هاي تازه تر گفت

تو گفتي دست ها را مي توان بست
هميشه ماند در يک راه بن بست

تو گفتي مي توان بيگانگي کرد
تمام عمر را ديوانگي کرد

تو گفتي آرزو را مي شود کشت
و عشق را ضربه زد تنها به يک مشت

تو گفتي من ولي کردم نگاهت
که ديدم اشک چشم و بغض و آهت

نهادم سر به روي هر دو پايت
کمي آهسته تر دادم جوابت

تو گفتي من ولي باور نکردم
گل عشق تو را پرپر نکردم

[Mohamad]

امروز تو آهنگ صدات
یه عشق کهنه ریشه داشت
امروز صدای خنده هات
حال و هوای دیگه داشت
اگه بگم تو عاشقی
نخند به این حکایتم
چرا که قلبت امروز
حال و هوای دیگه داشت

[Mohamad]

با تب تنهایی جانکاه خویش

زیر باران می سپارم راه خویش

سیل غم در سینه غوغا می کند

قطره ی دل میل دریا می کند

قطره ی تنها کجا , دریا کجا

دور ماندم از رفیقان تا کجا

[Mohamad]

دستم را دراز می کنم و تکه ای از ابر بی باران امید را به زیر می آورم
و در آسمان خیال رها می کنم .
تا شاید دوباره بر کویر خشکیده احساس ببارد و
گل های عشق دوباره شکوفا شوند...
هر روز با این رویا دل خوشم .
اما...اما...
می ترسم تند باد سرنوشت ابرهای رویای مرا با خود ببرند
و کویر احساسم همیشه کویر بماند!!!

[Mohamad]

خودت را از کسی پس نگیر

شاید این تنها چیزی باشه که او دارد ...

وقتی که می گی دوستت دارم

اول روی این جمله فکر کن

شاید نوری را روشن کنی که....

خاموش کردن آن به خاموش شدن او ختم شود ....

[Mohamad]

تنهایی های من پایانی ندارد
از دیروز تا فردا بر بوم دل تنهایی را نقش زده ام
تنهایی را ستوده ام
تنهایی را بوییده ام
تنها یی را در کنج دل نهاده ام
و اکنون از تنهاییهای دل می نگارم

[Mohamad]

نرو

تنها ترینم تنهایم نگذار

من به بوی تنت همیشه محتاجم

گرما بخش زندگی منجمدم نرو

برایم بمان و شعر دوبار ماندن بخوان

من به جرم نفسهای کبریاییت محتاجم

بمان تا در کوچه های سرد زندگی ام

به امید رسیدن به خانه گرم آغوشت

از کور روزنه های گرما بخش چشم بر کنم

بمان . . .

زندگی کن وزندگی ببخش

که هر آنجا که تو هستی

زندگی جاریست

[Mohamad]

امشب دریا با مشت های خود گونه ساحل را نوازش می کند

گویی باز هم می خواهد دق دلی اش

را سر ساحل بیچاره در آورد

ساحل هم سال هاست که بر لبانش مهر سکوت زده

و شانه هایش را پناهگاه دلتنگی های دریا قرار داده

اما دریا رسم وفاداری را در میان موج هایش جا گذاشته است

فقطمی غرد و می برد و می شکند . . .

اما ساحل باز هم دریا را به آغوش می کشد

[Mohamad]

شومی غم
چه سپید پوش
فریاد را در لبخندی
خاموش میکند
فریادی که به مانند
زوزه گرگی در دشت میماند

*
صبر کهنسال میهمان گشته،
در بیشه های خاموش درون
چشمان تیز غم را میبیند،
آآآه . . .
چه ناشی عمل میکند!
چرا که در وحشت خنده میمیرد . . . !