نوشته های من و تو

[Mohamad]

آمدى جانم به قربانت ولى حالا چـــــــرا

بى‏وفا حالا كه من افتاده‏ام از پا چـــــــرا

نوشدارویى و بعد از مرگ سهراب آمـدى

سنگ‏دل این‏زودتر مى‏خواستى،حالاچرا

عمر ما را مهلت امروز و فرداى تو نیست

من كه یك امروز مهمان توام فردا چــــرا

در خزان هجر گل اى بلبل طبع حزیـــــن

خامشى شرط وفادارى بود غوغا چـــرا

شهریارا بى‏حبیب خود نمى‏كردى سفر

این سفر راه قیامت مى‏روى تنها چـــرا



شهريار

[Mohamad]

حيف از دلم

حيف از دلم كه وقف نبود تو مي شود

با گونه هاي من كه كبود تو مي شود

حيف از نگاه پنجره من كه تا سحر

علاف لحظه هاي ورود تو مي شود

دارد به روي زخم زبان هاي اين و آن

مردي خراب گفت و شنود تو مي شود

امشب كنار پنجره از دست مي رود

=تنها=دلي كه صرف نبود تو مي شود



تنها

[Mohamad]

تاریک شد این خانه و دیدن نتوانیم
وین پرده به فریاد دریدن نتوانیم


وقتی که قدمها همه آلودة یأسند
پیداست به مقصود رسیدن نتوانیم


وحشت‌زدگانیم و چه کابوس شگفتی!
لبریز گریزیم و دویدن نتوانیم


هرچند بهار آمده، محرومیِ ما بین
این باغ پُر از میوه و چیدن نتوانیم


در حنجره‌ها خورد گره حرف دل ما
فریاد که فریاد کشیدن نتوانیم


این آینه‌ها نیز به‌ما راست نگفتند
صد آه که از خویش رمیدن نتوانیم.



تنها

[Mohamad]

وقتی دلم خیلی می گیره و اشک با من همراه میشه این شعر را زمزمه میکنم.

می رسد روزی که بی من روزها را سر کنی

می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی

می رسد روزی که تنها در کنار عکس من

نامه های کهنه ام را مو به مو از بر کنی

[Mohamad]

شبها که سکوت است وسکوت است وسياهی

آوای تو می خواندم از لا يتناهی

آوای تو می آردم از شوق به پرواز

شبها که سکوت است و سکوت است وسياهی

امواج نوای تو به من می رسد از دور

دريايی و من تشنه مهر تو چو ماهی

وين شعله که با هر نفسم می جهد از جان

خوش ميدهد از گرمی اين شوق گواهی

ديدار تو گر صبح ازل هم دهدم دست

من سرخوشم از لذت اين چشم به راهی

ای عشق تو را دارم و دارای جهانم

همواره تويی هر چه تو گويی وتو خواهی

[Mohamad]

نازنينم!

امروز پشت آن پنجره كه نقش تو افتاد در آن ، دور

از هرچه در اين دنيا هست ، در همان نقطه بكري كه

به من جان دادي ، با دوصد ناز وغرور ، زتو يادي كردم

چه صفايي كردم ، تو زمن پرسيدي ، كه مگر سنك هم

از ثانيه دركي دارد ؟!

و من انداز غم خنديدم و به خود باليدم ، كه دل سنگم

واحساس ترا مي فهمم ، مي شنوم !

[Mohamad]

عاشق عاشق تر

نبود در تار و پودش دیدی گفت عاشقه عاشق
@@@@@@@ نبودش @@@@@@@@@
امشب همه جا حرف از آسمون و مهتابه ، تموم خونه دیدار این خونه
فقط خوابه ، تو که رفتی هوای خونه تب داره ، داره از درو دیوارش غم
عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ، بیا بر گرد تا ازعشقت
نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش
حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و گنجشک کلاغای
سیاه پوشن ، چراغ خونه خوابیده توی دنیای خاموشی ، دیگه ساعت رو
طاقچه شده کارش فراموشی ، شده کارش فراموشی ، دیگه بارون نمی
باره اگر چه ابر سیاه ، تو که نیستی توی این خونه ، دیگه آشفته
بازاریست ، تموم گل ها خشکیدن مثل خار بیابون ها ، دیگه از
رنگ و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت
گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم
گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو
به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری
گفتم که تو می دونی،سرخاک
تو می میرم ، ولی
تا لحظه مردن
نمی گیرم
دل از
تو

[Mohamad]

نه صداي پا مي ياد نه زنگ در نه تلفن
صبرمن تموم شده دير نشده كاري بكن
دل اين كلون در ميزنه اما بيصدا
دلهره يه عالمه نفس يه آهه بي هوا
دم به دم يه حرفي باز مياد ميشينه تو گلوم
همه جمع ميشه واسه وقتي نشستي روبروم
نمي شه رو تو حساب كرد مثل آفتاب زمستون
ميري بي خبر نگفته مي شي باز دوباره مهمون
نميشه حتي كمت كرد از تو جمع دلخوشي ها
تو نباشي ديگه از ما چي ميمونه جز يه تنها
نه هواي جاده ها نه كوچه و خيابونا
نه غم پياده رو نه گريه هاي ناودونا
نه سكوت سرد پاك نه سقف دلگير خونه
تو كه نيستي به دلم حتي غمم نمي مونه
باشه هرچي تو بخواي هرجوري كه تو راحتي
تو پري قصه ها نميشي يار پاپتي
نمي شه رو تو حساب كرد مثل آفتاب زمستون
ميري بي خبر نگفته مي شي باز دوباره مهمون
نميشه حتي كمت كرد از تو جمع دلخوشي ها
تو نباشي ديگه از ما چي ميمونه جز يه تنها

[Mohamad]

تو از دردی كه افتادست بر جانم چه می دانی؟
دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مانی
تمام سعی تو كتمان عشقت بود در حالی
كه از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی
فقط يك لحظه آری با نگاهی اتفاق افتاد
چرا عاقل كند كاری كه بازآرد پشيمانی؟

[Mohamad]

آمدي وه كه چه مشتاق و پريشان بودم
تا برفتي ز برم صورت بي جان بودم
نه فراموشيم از ذكر تو خاموشي بود
كه در انديشه اوصاف تو حيران بودم
بي تو در دامن گلزار نخفتم يك شب
كه نه در باديه ی خارمغيلان بودم
زنده مي كرد مرا دم به دم اميد وصال
ورنه دور از نظرت كشته هجران بودم
به تولاي تو در آتش محنت چو خليل
گوييا در چمن لاله و ريحان بودم
تا مگر يك نفسم بوي تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحر خوان بودم
سعدي از جور فراقت همه روز اين مي گفت
عهد بشكستي و من بر سر پيمان بودم