نوشته های من و تو

[Mohamad]

پاكي دستانت را سپاس ميگويم كه چه صادقانه به سويم آمدند.


نجابت چشمانت را به تماشا مي نشينم كه چه معصومانه امتداد نگاهم را


ياري مي كنندو صداي دل انگيزت را دوست مي دارم كه چه غريبانه بر دل مي نشيند.


بدان . اي مهربان كه عظمت بارگاه نگاهت مرا لرزاند و گرمي حضورت سردي دستانم را به فراموشي

سپردو فصلي ديگر در دفتر زندگي ام متولد شد .و من تمام اين ها را بخاطر خواهم سپرد و عمرم

را با يادشان خواهم گذراند.


فرهاد

[Mohamad]

من گذشتم زخود وبی خود وتنها گشتم

درسراپرده ی شب محو تماشا گشتم

آدم ساده دلی بودم و حالم خوش بود

ناگهان دیدمت و عاشق لیلا گشتم

آتش عشق تو در خرمن جانم افتاد

همچو شمع سوختم وهمدم گرما گشتم

بعدازآن مثل اسیری شده ام درقفست

از غم دوری تو یکه و تنها گشتم

روزها درنظرم بود سیاه و تاریک

مهربان چشم تورا دیدم وبینا گشتم

باده ی عشق تو را از دو لبت نوشیدم

بین حوران جهان مست توزیبا گشتم

دین ودل باختم و گوشه نشین تو شدم

بهر دیدار رخت غرق تمنا گشتم

تو نسیبه دل من گشتی ومن عاشق تو

تو شد ی ماه منو من شه دنیا گشتم

[Mohamad]

وقت باران لحظه های هق هق ابر
دفتر من خالی از هرطاقت و صبر
مست اغوش قلم
بار برمی دارد از شب قصه های هر شبم
خلق شعری دیگر و
پرورش در دامن این دفتر و
دفترم بار دگر شد مادرو
باز هم از پا نمی افتد شب تب دار من
عشق بازی می کند با دفترم خودکار من

[Mohamad]

بگو با من چرا تا کی نمی بینم تو را ای ماه
بگو تا کی اسیرم من اسیر درد ورنج و آه
نمی دانم چه خواهد شدحدیث عشق و دل دادن
چه پایان دارد این قصه نبرد غصه ها با من
به پاهایم توانی نیست شدم خسته ازاین تکرار
از این دور تسلسل ها میان گنبد دوار
درونم شعله ای سرکش برونم رو به خاموشی
به قلبم خاطراتی تلخ پر از حس فراموشی
زمن پرسند بهر چه چنین بی تاب و حیرانی
بیا ای آسمان بشنو دلیل این پریشانی
که اکنون مدتی باشد ندیدم دلبر خود را
ندیدم روی خندانش و آن چشمان زیبا را

[Mohamad]

بمان

طعم باران .در بهار من !...بمان

تا هميشه در كنار من . بمان

مثل خورشيد شبي . من مشتري

در همين وضع و مدار من .بمان

نرگس شيراز و عطر حافظي

هر چه هستي باش . ياد من بمان

تا رسيدن چند گاهي مانده است

موسم چيدن .انار من بمان

اطلسي. سوسن اقاقي . نسترن

ها . تويي دار و ندار من بمان

التهاب سرخ نبض بودني

در تپش ها . نو بهار من بمان


اين همه نالم كه تنهاي من

روز ها و ماه ها حتي سال ها.تنها بمان




تنها

[Mohamad]

نه به ابر نه به باد نه به این ابی ارام بلند که تو را میبرد اینگو نه به ژرفای


خیال من به این جمله نمی اندیشم ای سرا پا همه خوبی تکو تنها به تو می اندیشم

[Mohamad]

کاش در با غچه ی سبز دلم می ماندی

کاش شعر غــــــــــــــــــــــــ ـــــم من را

زافق ها ی غریب نگهم مــــی خواندی

کاش گلهای فراق تو گهی می پژمـرد

کــــــــــــــــــــــــ ـــــاش گنجشک دلت

در غم من مــــــــــــــــــــــــ ـــی ازرد

وجدایی می مــــــــــــــــــــــــ ـــــــرد

[Mohamad]

شقايق گفت : با خنـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــده

نه بيمارم، نه تبـــــــــــــــــــــــ ـــــــدارم

اگر سرخم چنان آتـــــــــــــــــــــــ ــــــش

-
حديث ديـــــــــــــــــــــــ ـــــــگري دارم

گلي بودم به صحرايــــــــــــــــــــ ــــي

نه با اين رنگ و زيبايــــــــــــــــــي

نبودم آن زمان هرگــــــــــــــــــــــ ـز

نشان عشق و شيدايــــــــــــــــــــ ـي

يکي از روزهايي کـــــــــــــــــــــه،

زمين تبدار و سوزان بــــــــــــــود

و صحرا در عطش مي ســـــوخت

تمام غنچه ها تشنــــــــــــــــــــــ ـــه

ومن بي تاب و خشکــــــــــــــــيده

تنم در آتشي مي ســـــــــــــــــــوخت

ز ره آمد يکي خستــــــــــــــــــــــ ـــه

به پايش خار بنشستــــــــــــــــــــ ـه

و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود

ز آنچه زير لب مــــــــــــــي گفت

شنيدم سخت شيدا بــــــــــــــــــود

نمي دانم چه بيمـــــــــــــــــــاري

به جان دلـــــــــــــــــــــــ ــــبرش

افتاده بــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــود

امّــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــا

طبيبان گفته بودنـــــــــــــــــدش

اگر يک شاخه گـــــــــــــل آرد

ازآن نوعي که من بـــــــــــودم

بگيرند ريشه اش را و بسوزانند

شود مرهم براي دلبرش آندم

شفا يابــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــد

چنانچه با خودش مــــــي گفت

بسي کوه و بيابــــــــــــــان را

بسي صحراي ســــــــوزان را

به دنبال گلش بــــــــــــــــــــوده

ويک دم هم نياســــــــــــــــوده

که افتاد چشم او ناگـــــــــــــــه

به روي مــــــــــــــــــــــــ ـــــن

بدون لحظه اي ترديـــــــــــــــــــد

شتابان شد به سوي مــــــــــــن

به آساني مــــــــــــــــــــــــ ـــــرا

با ريشه از خاکم جداکـــــــــرد

و به ره افتــــــــــــــــــــــ ــــاد

واو مــــــــــــــــــــــــ ـــي رفت و

من در دست او بـــــــــــــــــودم

واو هرلحظه ســـــــــــــــــــر را

رو بــــــــــــــــــــــــ ـــــــه بالاها

تشکّر از خدا مي کــــــــــــــــرد

پس از چــــــــــــــــــــــــ ـــــــــندي

هوا چون کــــــــــــــــــــــور ۀ آتش

زمين مي ســــــــــــــــــــــــ ـوخت

و ديــــــــــــــــــگر داشت در دستش

تمام ريشه ام مي ســــــــــــوخت

به لب هايي که تـــــــــــــاول داشت

گفت:اما چه بايد کــــــــــــــــــــرد؟

در اين صحرا که آبـــــــــــي نيست

به جانم هيچ تابــــــــــــــــــــــ ي نيست

اگر گل ريشه اش ســــــــــــــــــــوزد

که واي مــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــن

براي دلبرم هرگز دوايــــي نيست

واز اين گل که جايــــــــــي نيست

خودش هم تشنه بــــــــــــــود اما!!

نمي فهميد حــــــــــــــــــــــال ش را

چنان مــــــــــــــــــــــــ ـــــي رفت و

من در دست اوبــــــــــــــــــــــ ـودم

وحالامـــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــن

تمام هست اوبــــــــــــــــــــــ ــــودم

دلم مــــــــــــــــــــــــ ـــــــي سوخت

اما راه پايان کــــــــــــــــــــــــ ــو ؟

نه حتـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــي آب

نسيمي در بيابان کــــــــــــــو ؟

و ديـــــــــــــگر داشت در دستش

تمام جان مـــــــــــــن مي سوخت

که ناگــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــه

روي زانوهاي خود خم شـــــــــد

دگر از صبر اوکم شــــــــــــــــــد

دلش لبريز ماتم شـــــــــــــــــــــد

کمي انديشه کــــــــــــــــــــــــ ـــرد

آنگــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــه

مرادر گوشه اي از آن بيابان کاشت

نشست و سينــــــــــــــــــــــ ـــــه را

با سنگ خارايــــــــــــــــــــ ــــــــي

زهـــــــــــــــــــــــ ــــــــــم بشکافت

زهـــــــــــــــــــــــ ـــــــــم بشکافت

امـــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــا ! آه ! !

صداي قلب او گويـــــــــــــــــــي

جهان را زيرو رو مـــــــــي کرد


زمين و آسمــــــــــــــــــــــ ــــان را

پشت و رو مي کـــــــــــــــــــرد


و هر چيزي که هرجا بــــــــــــود

با غم رو به رو مي کـــــــــــــرد

نمي دانم چه مي گــــــــــــــــويم ؟!

به جاي آب خونش رابه من مي دادو

بر لب هاي او فــــــــــــــــــــــــ ــرياد

بمان اي گــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــل

که تو تاج سرم هستــــــــــــــــــــــ ـي

دواي دلبرم هستــــــــــــــــــــــ ـــــي

بمـــــــــــــــــــــــ ــــــــــــان اي گل

ومن مانــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــدم

نشان عشق وشيدايــــــــــــــــــي

و با اين رنگ وزيبــــــــــــــايي

ونام من شقايق شـــــــــــــــــــــــد

گل هميشه عاشق شـــــــــــــــــد


تنها

[Mohamad]

ای خدا غصه نخور ! از تو فراری نشـــدم

بعد از ان حادثه در کفر تو جاری نشـــــدم

با وجودیکه به حکم تو دلم زخمی شـــــــد

شاکی از اینکه مرا دوست نداری نشـــــدم

ابر را چوب همین سادگی اش ویران کــرد

منکه ویران تر از این ابر بهاری نشــــــدم

قسمتم بود اگر رفت و منو تنها کــــــــرد

بعد از او غرق شکایت زتو اری نشــــــدم

ای خدا غصه نخور باز همین می مانــــــم

من زمین خورده ی این ضربه ی کاری نشدم !

[Mohamad]

باز امشب اى ستاره تابان نیامــــــــــدى

باز اى سپیده شب هجران نیامـــــــــدى

شمعم شكفته بود كه خندد به روى تو

افسوس اى شكوفه خندان نیامدى...

دیوان حافظى تو و دیوانه تــــو مــــن

اما پرى به دیدن دیوان نیامـــــــدى...

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق

زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامــــــدى



شهريار