دیوان حافظ(غزلیات)

[afsanah82]

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت---------آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت------------------جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع---------------دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است------------چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد--------------------خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست------------همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم-------------خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی---------------که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت