اين يعني بررسي ريشه يك ترس.اين ترس از احساس " بي ارزش بودن" و احساس " به اندازه ي كافي خوب و دوستداشتني نبودن" منشا گرفته.
در واقع اون فكر مي كنه فقط وقتي با ارزشه ، كه توسط ديگران مورد دوست داشتن و پذيرش قرار بگيره. اون خودش رو دوست نداره به همين دليل حتي نمي تونه قانون بخشايش رو در باره ي خودش انجام بده.
در واقع اون صفت"خوب نبودن" رو كه در نيمه تاريكش قايم كرده، نمي تونه بپذيره و نمي تونه خودش رو به خاطر داشتن اون صفت ببخشه!
خوب! حالا به نظرتون اون بايد چه طوري با اين ترس " از دست دادن" مقابله كنه؟ درسته! براي اين كار، حتي هزار بار گفتن و تكرار اين كه " من شجاعم و من نمي ترسم! " واقعا" بي فايده است!
اون بايد با اين ترس برخورد ريشه اي بكنه. يعني چي؟
يعني اگه اون خودش رو بپذيره و احساس با ارزش بودن پيدا كنه ، ديگه فكر نمي كنه كه فقط وقتي مورد تاييد ديگران قرار بگيره ، باارزشه. اول بايد بار احساسي اي رو كه به اين صفت داره از دست بده و خودش رو كامل بپذيره
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)