محققان معتقدند عشق در نگاه اول کاملا ممکن است، چرا که بعد از دیدن شخصی که به نظر مورد پسند ماست، مواد شیمیایی با سرعت در مغز انسان ترشح می شوند.
نتایج تحقیقات در دانشگاه سیراکوس در نیویورک نشان داد، در زمان عاشق شدن 12 قسمت مختلف از مغز تحریک شده و شروع به ترشح مواد شیمیایی خاصی می کند که احساس خوبی به انسان دست می دهد. از جمله این مواد شیمیایی می توان به دوپامین، اکسیتوسین، آدرنالین و واسپوپرسین اشاره کرد.
تقریبا همین مقدار از مواد شیمیایی در اثر مصرف کوکائین در مغز انسان ترشح می شوند. این بدان معناست که عاشق شدن اثری مانند مواد مخدر روی مغز انسان دارد.
پروفسور استفانی ارتیگ که این تحقیقات را انجام داده است در این باره گفت: این تحقیقات نشان می دهد عشق دارای یک پایه علمی است. اما نکته ای که در این جا توجه همه را به خود جلب می کند این است که آیا عشق قلبی است یا از مغز انسان سرچشمه می گیرد؟

برای پاسخ به این سوال باید گفت که عشق در اصل از مغز انسان سرچشمه می گیرد، اما قلب انسان نیز در این میان بی تاثیر نیست. در حقیقت می توان گفت عشق یک جریان بالا به پایین و در عین حال پایین به بالاست که از مغز به سمت قلب و از قلب به سمت مغز در جریان است.
این مطالعات هم چنین نشان داد نمونه های مختلفی از عشق قسمت هایی مختلفی از مغز را درگیر می کند. عشق های غیر شرطی که معمولا بین مادر و فرزند وجود دارد توسط قسمت های میانی مغز به وجود می آیند.
اما عشق های بین همسران توسط قسمت های پاداش مغز به وجود می آیند و علاوه بر آن قسمت های ادراکی مغز را نیز درگیر خود می کنند.
پروفسور ارتیگ در این باره گفت: انجام این مطالعات بسیار لازم است. عشق اثرات عصبی و روحی بسیار مهمی روی سلامت ذهنی انسان می گذارد و افرادی که در عشق خود به نتیجه نرسیده اند ممکن است دچار افسردگی های و اضطراب های روحی بسیار عمیقی شوند.
اما اگر ما بتوانیم چگونگی فرآیند عشق را بررسی کنیم و متوجه شویم شکست عاطفی و عشقی چه اثراتی روی زندگی انسان ها دارند می توانیم روش های درمانی بهتری برای بهبود زندگی انسان ها پیدا کنیم. اگر ما بتوانیم به طور دقیق مشخص کنیم که چه قسمت هایی از مغز انسان ها درگیر عشق می شوند، می توان افرادی را که به این دلیل دچار افسردگی شده اند به سادگی شناسایی کرد و برای درمان آن ها اقدامات بهتری انجام داد.
علاوه بر آن عشق باعث فعال شدن همان قسمت هایی از مغز می شود که در هنگام مصرف داروهای مسکن تحریک شده و به کاهش احساس درد منجر می شود. زمانی که شما در مورد فرد مورد علاقه خود صحبت می کنید همان قسمت هایی از مغز شما فعال می شوند که در زمانی که شما یک جایزه بزرگ را می برید و یا مواد مخدر مصرف می کنید شروع به کار می کنند.
به همین دلیل است که انسان های تنها و افسرده معمولا آستانه تحمل درد پایینی دارند و با کوچک ترین ناملایمات روحیه خود را می بازند و یا در مقابل مشکلات مقاومت پایینی از خود نشان می دهند.
مطالعات قبلی نیز نشان داده بود عشق و علاقه در انسان اعتیاد آور است. دانشمندان معتقدند دلیل اصلی دشوار بودن جدایی و شکست عشقی نیز همین عامل است. تحقیقات نشان می دهد افرادی که دچار این حالت می شوند مشابه با اشخاصی هستند که برای ترک اعتیاد تلاش می کنند.
دکتر هلن فیشر از دانشگاه راتگرز که این تحقیقات را انجام داده است در این باره گفت: عشق مانند اعتیاد است. احساس علاقه می تواند مانند یک اعتیاد قدرتمند در بدن انسان شکل بگیرد و به این ترتیب جدایی تاثیرات بسیار مخربی روی ذهن و روان انسان ها دارد.