مدير باز نشسته
مهدی سهیلی شاعر و نویسنده ایرانی درهفتم تیر ماه سال ۱۳۰۳ در تهران متولد شد. نیای مادرش« اصفهانی» و نیای پدرش «تهرانی» بود.وی پنج فرزند به نام های سروش، سهیلا، سها، سامان و سهیل دارد. در ۱۹۵۷ چند اثر از وی را در در« شوروی_مسکو) به چاپ رساندند. او سال ها در رادیو ایران برنامه اجرا کرد. او در زمینه نمایش نامه نویسی نیز فعالیت داشته است.وی در ۱۸ مرداد ۱۳۶۶ در سن ۶۳ سالگی در گذشت .
[SIGPIC][/SIGPIC]
آرزو هایم را به باد میدهم ... مثل قاصدک ... شاید از کنارت عبور کنند ... عطرت را بگیرند و مثل یک جادو تبدیل به یک رویا شوند...
مدير باز نشسته
اشعار زیر از مجموعه کتاب اولین غم و آخرین نگاه سروده های شاعر گرانقدر مهدی سهیلی است.امیدوارم خوشتون بیاد.
در خلوت
دوش در خلوت به يادت عالمي غم داشتم
بي تو تا برق سپيده ام ماتم داشتم
نغمه ي جانسوز من در گوش شب ره مي گشود
ناله ي پي د پي و آه دمادم داشتم
از سر مژگان من هر لحظه اشکي مي چکيد
اي بسا گوهر که در دامان فراهم داشتم
غصه بود و اشک بود و آه بود و ناله بود تا کنم جان را به قربانت تو را کم داشتم
[SIGPIC][/SIGPIC]
آرزو هایم را به باد میدهم ... مثل قاصدک ... شاید از کنارت عبور کنند ... عطرت را بگیرند و مثل یک جادو تبدیل به یک رویا شوند...
مدير باز نشسته
گل انتظار
گل انتظار
ز رهرسيدي و با خود بهار آوردي
چراغ روشن شبها ي تار آوردي
به عطر سوسن ده رنگ چون نسيم اميد
ز در در آمدي و صد بهار آوردي
نسيم وار وزيدي به روح خسته من
ز دشت سوخته ام گل به بار آوردي
به پاي تو گل سوسن ز بام و در مي ريخت
چو عطر خويش به هر رهگذار آوردي
تو آمدي و به نيروي چشم شير افکن
نگاه نافذ آهو شکار آوردي
پرند زلف فرو ريختي به شانه ي من
براي جلگه ي تن آبشار آوردي
دلم ز نرمي گلهاي بوسه صيد تو شد
لب حريري پروانه وار آوردي
چو زلف تو دل سرگشته را قرار نبود
ز بوسه ها به دل من قرار آوردي
به انتظار نشستم کزان گلي بدمد تو در زدي و گل انتظار آوردي
[SIGPIC][/SIGPIC]
آرزو هایم را به باد میدهم ... مثل قاصدک ... شاید از کنارت عبور کنند ... عطرت را بگیرند و مثل یک جادو تبدیل به یک رویا شوند...
مدير باز نشسته
درياچه ي فيروزه نما
درياچه ي فيروزه نما
من به هر پرده ي گل نقش خدا مي نگرم
آشکارست که او را همه جا مي نگرم
آفرينش همه جا جلوه گه شاهد ماست
ژس آن ماه در اين آينه ها مي نگرم
بلبل از باغ کند نغمه ي توحيد بلند
شاخه ها را همه چون دست دعا مي نگرم
زهره و شمس و قمر آينه گردان تو اند
من در اين آينه ها روي تو رامي نگرم
قصر صد رنگ فلک چشم مرا حيران کرد
که به هر پرده ي آن نقش خدا مي نگرم
شوق پرواز به گلزار تو دارم که مدام
حسرت آلوده به مرغان هوا مي نگرم
دست تدبير بر آرم به تمناي وصال
ليک پيوسته به تقدير فضا مي نگرم
اي نکويان
که گلزار خدا آمده ايد
باغبان را به گل روي شما مي نگرم
اشک در آبي چشمت چو بينم گويي
که به درياچه ي فيروزه نما مي نگرم
ابر غم گر بدلم خيمه زند بهر نشاظ تا دل شب به سهيل و به سها مي نگرم
[SIGPIC][/SIGPIC]
آرزو هایم را به باد میدهم ... مثل قاصدک ... شاید از کنارت عبور کنند ... عطرت را بگیرند و مثل یک جادو تبدیل به یک رویا شوند...
ناظم ارشد انجمن
خواه كه تو اي پاره ي دل ! زنده بمانيچون ماه جهانتاب، در خشنده بمانيتا بنده سهيل مني و شمع سرايمخواهم ز خدا ، روشن و تابنده بمانيااميد من آن است كه در گلشن هستي ـــچون غنچه گل با لب پر خنده بمانيچون زهره به پيشاني عالم بدرخشيتاجي شوي بر سر آينده بمانيخواهم كه پس از من چو يكي نخل برومند ـــتا زنده كني نام پدر زنده بمانينام تو « سهيل » است و فروغ دل مائيخوام كه همه عمر ، فروزنده بمانياي نور دلم ! بندگي خلق روا نيستخواهم كه به درگاه خدا، بنده بماني
ناظم ارشد انجمن
آي ... انسان!اي سوار سركش مغرور!اي شتابان رهرو گمراه!اي بغفلت مانده ي خود خواه!هان..!عنان بركش سمند باد پايت رانيك بنگر گوشه اي از بيكران ملك خدايت رالحظه اي با چشم بينش كهكشان ها را تماشا كنچشم سر بربند-چشم دل بگشايروشنان بيشمار آسمان ها را تماشا كنهر چه بالاتر پري اين آسمان را انتهايي نيستبيكران آفرينش رابجز جان آفرين فرمانروايي نيستجاده هاي كهكشان تابي نشان جزرد پايي نيستزير سقف آفرينش-صد هزاران جرم رخشان است كز چشم تو پنهان استاينهمه نقش عجب را نقشبندي هست بيمانندكوردل آنكس كه پندارد خدايي نيستآي... انسان!اي سوار سركش مغرور!گر بزير پا در آري «ماه» و «مريخ» و «ثريا» راكي توان با جسم خاكي رفت تا عرش خداوندي؟بارگاه حقتعالا را بجز يكتا پرستي رهنمايي نيست***هر ستاره در دل شب ميزند فرياد:اين جهان آفرينش را خدايي هستدر پس اين قدرت بي انتها قدرت نمايي هستبال خاكي بشكن و بال خدايي ساز كن اي رهرو گمراهتا به پيمايي فضاي بيكران كبريايي راديو شهوت را بكش،پاي هوس بربندبنده شو اي سركش خودخواهتا بمرغ جان تو بخشند پرواز خدايي راخويش را گر نيك بشناسي-ميزني بر كهكشانها خيمه گاه پادشايي را***آي... انسان!اينكه پنداري به اقبال طلا جاويد خواهي ماندگوش دل بر خاك نه تا بشنوي فرياد قارون راآن نگونبختي كه پردكرد از طلا صحرا وهامون رااينك اينك ميزند فرياد:جاي زر،صندوق چشمم خانه مار استسينه ام از خاك گورستان گرانبار است***اي بغفلت مانده ي خودخواه!آيد آنروزي كه بيني بار و برگت نيستچاره جز تسليم در چنگال مرگت نيستآن زمان فرياد برداري:كاين طلاها غارتي از رنگ زرد دردمندانستاينهمه ياقوت آتش رنگ-آيتي از خون دلهاي پريشانستتوده ي سيمين مرواريد-يادگار صد هزاران چشم گريانست***آي... انسان!اي طلاها را خدا خوانده!اي بزر دلبسته،وز راه خدا مانده!-روزگاري ميرسد كز خاك بر خيزياز ره درماندگي خاك قيامت را بسر ريزيتا كه چشمت بر عذاب جاودان افتد-چون گراز زخم خورده،مضطرب هر سوي بگريزي***بنگري چون پيش چشمت راست،صحراي قيامت را-بركشي از بيم كيفر،تلخ فرياد ندامت را:كاي خدا راه رهايي كو؟از چنين سوزنده آتش ها-سايبان از رحمت و لطف خدايي كو؟ناگهان آيد سروش از غيب:اي سيه روز سيه كردار!زرپرستان و ستمكاران بد آئين وبدخو را-دربساط عدل ما آسوده جاني نيستكيفر غولان مردم خوار-جز عذاب جاوداني نيست.آي... انسان!اي بسا شب مست خفتي در كنار كيسه هاي زرليك دانستي ندانم يا ندانستي-سفره ي همسايه ي بيمار،بي نان بودجاي نان در پيش چشم كودكاني خرد-ناله بود و دردبودو چشم گريان بود***آي... انسان! سركشي بس كنعقربكهايزمان در صد هزاران سالبر شمرده تك نفسهاي بسي فرعون و قارون راچشم ماه و ديده ي خورشيد-ديده بيرون از شماره،بازي گردنده گردون را***ميبرد شط زمان مارامهلت ديدار بيش از پنجروزي نيستدل منه بر شوكت دنيااين عروس دلربا غير از عجوزي نيستاين طلايي را كه تو معبود ميخواني-جز بلاي خانه سوزي نيست***روزو شب شط زمان جاريستآنچه ميماند از اين شط خروشان نيك كرداريستخاطري را شاد بايد كردجاي سيم و زر دلي بايد بدست آوردآزمندي ها زبيماريستزر پرستي آتش اندوزيسترستگاري در سبكباريست
ناظم ارشد انجمن
هر جا كسي با خاطري خرم نشسته استدر خنده هايش، پرده غم نشسته استاندوه هم در دل نماند جاودانهزيرا « غم و شادي » كنار هم نشسته استشايد نپايد، زانكه شادي چون چراغيدر رهگذار صر صر ماتم نشسته استهر جا كه ديدم ـ در كنار « شادماني »« اندوه » در جان بني آدم نشسته است
ناظم ارشد انجمن
اي خدا! اي رازدار بندگان شرمگينت
اي توانائي كه بر جان و جهان فرمانروايي
اي خدا! اي همنواي ناله ي پروردگانت
زين جهان، تنها تو با سوز دل من آشنايي
***
اشك، ميغلتد بمژگانم ز شرم روسياهي
اي پناه بي پناهان! مو سپيد روسياه
بر در بخشايشت اشك پشيماني فشانم
تا بشويم شايد از اشك پشيماني گناهم
***
واي بر من، با جهاني شرمساري كي توانم
تا بدرگاهت بر آرم نيمه شب دست نيازي؟
با چنين شرمندگيها، كي زدست من بر آيد
تا بجويم چاره ي درد دلي از چاره سازي؟
***
اي بسا شب، خواب نوشين، گرم ميغلتد بچشمم
خواب ميبينم چو مرغي ميپرم در آسمانها
پيكر آلوده ام را خواب شيرين ميربايد
روح من در جستجوي ميپرد تا بيكرانها
***
بر تن آلوده منگر، روح پاكم را نظر كن
دوست دارم تا كنم در پيشگاهت بندگيها
من بتو رو كرده ام، بر آستانت سر نهادم
دوست دارم بندگي را با همه شرمندگيها
***
مهربانا! با دلي بشكسته، رو سوي تو كردم
رو كجا آرم اگر از درگهت گوئي جوابم؟
بيكسم، در سايه ي مهر تو ميجويم پناهي
از كجا يابم خدائي گر بكويت ره نيابم؟
***
اي خدا! اي راز دار بندگان شرمگينت
اي توانائي كه بر جان و جهان فرمانروايي
اي خدا! اي همنواي ناله ي پروردگانت
زين جهان، تنها تو با سوز دل من آشنايي
ناظم ارشد انجمن
تو اي گمكرده راه زندگانينداده فرق، پيري از جواني« تو پنداري جهاني غير از اين نيست ؟»« زمين و آسماني غير از اين نيست ؟»« چنان كرمي كه در سيبي نهان است »« زمين و آسمان او همانست »گمان داري جهان هست و خدا نيست ؟در اين كشتي اثر از ناخدا نيسترهت روشن، ولي چشم تو تاريكتو در بيراهه، اما راه، نزديكمن و تو، قطره درياي جوديممن و تو، رهرو شط وجوديم .رسيم آنجا كه در آغاز بوديم .به نعمت بر سرير ناز بوديم***ز دريا روزگاري ابر برخاستمن ابرش گويم اما عين درياست .شتابان شد بهر سو چون سوارانبهر جا قطره قطره ريخت بارانولي اين قطره ها چون درهم آميختاز اين پيوستگي رودي بر انگيختمن و تو قطره اي در چنگ روديمگهي بالا و گاهي در فروديمگهي بيني كه ره بر رود، تنگستبهر گامش بسي خارا و سنگ است .ولي اين رنج ره، پايان پذير استتو را دستي توانا، دستگير است .بدنبال سفرها منزلي هستزراعت هاي ما را حاصلي هستتو پنداري همين صحرا و دشتست ؟و اين رود دمان بي سر گذشتست ؟تو بيني رود را بر لب فغانهاستنداني كاين فغان از هجر درياست .چو بر دريا رسد آرام گيردچو عاشق كز نگارش كام گيرداگر در رنج و گر در پيچ و تابيمدوباره سوي دريا ميشتابيم .
ناظم ارشد انجمن
باز آمدم بپرسش حال تو اي اميداي مادري كه هر نفسم گفتگوي تستباز آمدم كه بوسه زنم برمزار تواي مادري كه هر نفسم گفتگوي تست***باز آمدم كه شكوه كنم از غم فراقوز بانگ ناله، روح ترا با خبر كنممادر! غم تو همنفسم شد بجاي توبا اين غم بزرگ ، چه خاكي بسر كنم؟***جان پسر فداي تو، اي مادر عزيزكي داني از فراق ، چها بر پسر گذشت؟هر لحظه اي كه در غم مرگت ز ره رسيدهبا سوز آه آمد و با چشم تر گذشت***غمخانه است سينه ي من در فراق توآنكس كه هست از غم من باخبر، خداستآگه نبودم از غم بي مادري، ولي ـــمرگت پيام داد كه: بي مادري بلاست***وقتي ز دست ما و نماند از براي ماغير از غمي ، شكسته ودلي، جان خسته ايتو مرغ جاودان بهشتي شدي ولي ـــداند خدا كه پشت پسر را شكسته اي***مادر! بخواب خوش ، كه زيادم نميرويجانم فداي تو ، منزل مباركتمادر بخواب ، كعبه ي من خاك كوي تستقربان خاك كوي تو ، منزل مباركت.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)