مروری برتاریخ کره(گوگوریو)

[sorna]

پادشاه چادائه (۱۶۵-۱۴۶ میلادی)، هفتمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.
سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، او جوانترین برادر پادشاه سابق، تائجو بزرگ بود. گفته شده، او شجاع و ظالم بوده است.

در طول حکومت برادرش، چادائه به طور موفقیت آمیزی حمله سلسله هان چین را دفع کرد و در دربار گوگوریو، صاحب قدرت شد. او سرانجام پس از حذف مخالفان خود، شامل "U BO" و "Go Bok-jang"، تاج وتخت را از تائجو، که احتمالاً" مجبور به کناره گیری شده بود، دریافت کرد.


حکومت


چادائه، حتی پس از رسیدن به حکومت به تثبیت قدرت خود ادامه داد. در سومین سال حکومتش، به دستور او دو پسر تائجو کشته شدند. او یکی از برادرانش را مجبور به خودکشی کرد و جوانترین برادرش، Baekgo(پادشاه سیندائه)، را اذیت و آزار می‌کرد .

بر اساس کتاب سامگوک ساگی، پیروی چندین حادثه طبیعی و ناآرامی عمومی، او توسط وزیرش "Myeongnim Dap-bu" کشته شد. مطابق سامگوک یوسا، فرمانروای بعدی، پادشاه سیندائه، تائجو و چادائه را به قتل رساند.

[sorna]

پادشاه سیندائه (۱۷۹-۱۶۵ میلادی)، هشتمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. بر طبق نوشته‌های سامگوک ساگی، سیندائه برادر ناتنی ششمین فرمانروا، پادشاه تائجو، و هفتمین فرمانروا، پادشاه چادائه، بود. سایر نوشته‌ها، او را پسر تائجو یا چادائه معرفی کرده‌اند.

او در دوران خشن چادائه، گوشه انزوا در کوهستان را اختیار کرد و آرام ماند. بعد از قتل چادائه بدست "Myeongnim Dap-bu"، صاحب منصبان دربار از سیندائه دعوت کردند تا بر تخت سلطنت بنشیند. در آن هنگام او ۷۷ ساله بود. سامگوک یوسا بیان می‌کند که او شخصاً تائجو و چادائه را به قتل رساند تا پادشاه شد.

او سعی کرد با وارد کردن پسر چادائه و سایر مخالفانش به حکومت، دربار را تثبیت کند. او برای قدرتمند کردن خانواده سلطنتی، پست وزیر اعظم را ایجاد کرد و "Myeongnim Dap-bu" را به این مقام، منصوب کرد.

در سال ۱۶۹ و ۱۷۲ میلادی، گوگوریو مورد حمله چینیها قرار گرفت، اما به صورت موفقیت آمیزی در برابر آنها مقاومت کردند. گوگوریو به "Xianbei«پیوست و به نواحی»Yuju«و»Byeongju«از سلسله هان چین، حمله کرد، اما اتحاد آنها پیروزی بزرگی را به ارمغان نیاورد. هان در ۱۱ امین ماه از سال ۱۷۲ میلادی به گوگوریو حمله کرد، اما توسط ارتش»Myeongnim Dap-bu«در»Jwa-Won" شکست خورد.

در سال ۱۷۶ میلادی، او دومین پسرش(پادشاه گگوکچئون)را به عنوان ولیعهد معرفی کرد. سیندائه در دوازدهمین ماه از سال ۱۷۹ میلادی در سن ۹۱ سالگی درگذشت.

[sorna]

گگوکچئون، دومین پسر هشتمین پادشاه گوگوریو، سیندائه بود. با وجود اینکه برادر بزرگتر او، "(Go Balgi(고발기"، ولیعهد اصلی بود، صاحب منصبان دربار از گگوکچئون حمایت کردند، اودر سال 176 میلادی ولیعهد شد.

در سال 180 میلادی، گگوکچئون با بانو "U"، دختر "U So" از "Jena-bu"، جهت نیرومندتر کردن قدرت مرکزی، ازدواج کرد. بانو "U" بعد از مرگ همسرش، با برادر گگوکچئون، پادشاه سانسانگ، ازدواج کرد و ملکه باقی ماند.در مدت سلطنت او، پنج قبیله قدرتمند منطقه که "بو" نامیده می‌شدند، به بخشهایی از امپراطوری مرکزی تبدیل شدند و یاغیان نیز توسط حکومت اشرافی سرکوب گردیدند.

در سال 182 میلادی، گگوکچئون، پرنس “Gye-Su” را برای مقابله با نیروهای مهاجم چینی سلسله هان، که از طرف فرماندار “Liaodong” اعزام شده بودند، فرستاد. با وجود اینکه پرنس “Gye-Su” توانسته بود، جلوی ارتش دشمن را بگیرد، پادشاه گگوکچئون در سال 184 میلادی، رهبری ارتش را مستقیما" برای مقابله با تهاجم نیروهای هان بر عهده گرفت. در سال 191 میلادی، پادشاه گگوکچئون سیستم “meritocratic” را برای انتخاب صاحب منصبان دولت، پیاده کرد. در نتیجه این تصمیم او، تعداد زیادی از افراد با استعداد در سرتاسر گوگوریو کشف شدند، که مشهورترین آنها "Eul Pa-So " بود. او توانست به مقام وزیر اعظم دست پیدا کند.

بر اساس متون کهن سامگوک ساگی گفته شده است که، روزی در سال 194 میلادی، گگوکچئون به شکار رفت و با یک روستای قحطی زده روبرو شد. او مقداری از لباسها و غذاشو به یکی از روستاییها داد، و احساس کرد که او مسئول درد و محنت آن مردم می‌باشد. گگوکچئون، برای اصلاح و بهیود زندگی کشاورزان و روستائیان در امپراطوری، اقدام کرد.
Jindaebup

Jindaebup، یک سیسنم قرض کردن حبوبات می‌باشد که توسط گگوکچئون، در سال 194 میلادی وضع گردید. بر اساس این سیتم مردم می‌توانستند که از ماه مارچ تا جولای، حبوبات قرض بگیرند و در ماه اکتبر قرض خود را پرداخت کنند.این سیستم در طول سلسله جوسون “Hwangok” ادامه پیدا کرد.
مرک و جانشین

هرچند مخالفتها با تغییر جانشینی از پدر_فرزند به برادر به خاطر ارشدیت افزایش پیدا کرد. اما او بواسطه برادرش، سانسانگ، موفق به انجام این کار شد. نام پس از مرگ او ، گگوکچئون وون، برگفته از محل دفن او می‌باشد.

[sorna]

پادشاه سانسانگ (۲۲۷-۱۹۷ میلادی)، دهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او سومین پسر هشتمین فرمانروا، پادشاه سیندائه، و برادر کوچکتر نهمین فرمانروا، پادشاه گگوکچئون، که بدون وارث فوت کرد، بود.
سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

به محض مرگ گگوکچئون، ملکه او، بانو "U"، از ادعای سانسانگ برای رسیدن به پادشاهی حمایت کرد و او را بر تخت نشاند. پس از آن، او ملکه سانسانگ شد. این موضوع نمایان ساخت که سنت ازدواج مرد، با زن برادر متوفای خود در گوگوریو هنوز صورت می‌پذیرفت، اما گذشته از این، قدرت بانو"U" را در دربار سلطنتی نشان داد.

بالگی، برادر بزرگتر سانسانگ، نیروهای شورشی را رهبری کرد و به پایتخت حمله کرد. سانسانگ، برادر کوچکتر خود، "Gyesu"، را برای مقابله با نیروهای شورشی فرستاد، و بالگی مجبور شد خود کشی کند. پس از آن، سانسانگ به سلسله هان چین به دلیل همدستی آنها در این شورش حمله کرد. گفته شده است که او، در سال ۲۰۹ میلادی، پایتخت را به "Jain" منتقل کرد. گرچه بعضی از محققین در تاریخ آن تردید دارند. در سال ۲۱۷ میلادی، او به هزاران خانواده از منطقه "Liaodong" پناهندگی داد و آنها را پذیرفت.


جانشین


در یازدهمین ماه از سال ۲۰۸ میلادی، پادشاه در هنگام شکار، گرازنری را تعقیب کرد تا اینکه به روستایی در منطقه "Jutongchon" رسید، او در آن مکان با زن جوانی ملاقات کرد و یک روز را با او گذراند. ملکه در مورد این موضوع شنید و سعی کرد تا او را بکشد، ولی موفق نشد. آن زن، پسری به دنیا آورد، و ملکه دوم شد. آن پسر در سال ۲۱۳ میلادی ولیعهد شد و بعدا" پادشاه دانگچئون گردید.

سانسانگ، پس از ۳۱ سال فرمانروایی در سال ۲۲۷ میلادی فوت کرد، او را در محلی به نام "Sansang-neung" دفن کردند.

[sorna]

پادشاه دانگچئون (248-227 میلادی)، یازدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.


او نوه هشتمین فرمانروای گوگوریو، پادشاه سیندائه، و پسر دهمین فرمانروای گوگوریو، پادشاه سانسانگ، بود. مادر او ملکه دوم امپراطور سانسانگ بود. او در سال 213 میلادی ولیعهد شد، و پس از مرگ سانسانگ به سلطنت رسید.


حکومت


دانگچئون، در میان رقابت قدرتهای بزرگ چین "Gongsun yuan" و "Wu" شرقی و "Cao Wei"، بازیی را آغاز کرد. در سال 234 میلادی، دانگچئون، یک نماینده به "Wei" برای برقراری صلح فرستاد. در سال 236 میلادی، یک سفیر به نام "Hao Wei"، از "Wu" برای در خواست صلح به گوگوریو رسید. دانگچئون، آن سفیر را برای ماهها نگهداشت و عاقبت سر او را برای "Wei"، قرستاد.

در سال 238 میلادی، دانگچئون توانست با "Wei"، برای نابودی خانواده "Gongsun" و از بین بردن نفوذ آنها بر شبه جزیره "Liaodong" و سایر نواحی مرزی گوگوریو هم پیمان شود. دانگچئون در سال 242 میلادی، یک ارتش برای حمله به قلعه یودانگ فرستاد و خاک گوگوریو را با موفقیت گسترش داد.

جنگ علیه "Gongsun" با موفقیت همراه بود، اما متحد گوگوریو، "Wei"، سرانجام به یک تهدید جدید تبدیل شد، و دانگچئون دستور حمله به "Wei" را صادر کرد. "Wei" یک نیروی 10,000 نفری را برای حمله به گوگوریو فرستاد و پایتخت آن، "Hwando"، را تصرف کرد، و دانگچئون مجبور شد تا پایتخت را به صورت موقت در سال 247 میلادی به "Pyongyang" منتقل کند. از "Pyongyang"، دانگچئون به مقابله با نیروهای "Wei" پرداخت و توانست سرزمینهای اشغال شده را پس بگیرد.

درآن هنگام، یک ژنرال گوگوریو، به نام "유유,紐由)"Yu Yu)، به اردوگاه "Wei" رفت و فرمانده نادان "Wei" تصور کرد که گوگوریو تصمیم به تسلیم شدن گرفته است. "Yu Yu" از فرصت بدست آمده استفاده کرد و فرمانده را به قتل رساند و سپس خودکشی کرد، که سبب اختلاف و آشفتگی بزرگی در میان ارتش "Wei" شد. وقتی که خبر مرگ "Yu Yu" بهپادشاه دانگچئون رسید، او دستور داد که یک بنای یادبود برای "Yu Yu" بسازند. سپس او ارتش را رهبری کرد و به نیروهای "Wei"، حمله کرد و به آنها فشار آورد تا از خاک گوگوریو خارج شوند. ژنرال (Mil U (밀우, 密友 و (Yu Okgu (유옥구,劉屋句، نیروهای "Wei" را مجبور به عقب نشینی کردند. نیروهای گوگوریو در این جنگ پیروز شدند و توانستند تمام سرزمینهایی اشغالی را باز پس بگیرند.

در سال 247 میلادی، پادشاه دانگچئون، پسرش "Yeonbul" را به عنوان ولیعهد و جانشین خود معرفی کرد. او در سال 245 میلادی به سیلا، یکی دیگر از سه امپراطوری کره در جنوب، حمله کرد، اما در سال 248 میلادی با سیلا صلح کرد.


مرگ و جانشین


دانگچئون در سال 248 میلادی، پس از 22 سال حکومت در اثر بیماری در گذشت. گفته شده که قبر او در جنوب استان “Pyongan”، نزدیک "Pyongyang"، واقع در کره شمالی می‌باشد. آمده است که دانگچئون بسیار محبوب بوده، بطوریکه تعداد زیادی از مردم در مراسم تدفین او شرکت کردند. ولیعهد "Yeon-Bul"، بلافاصله پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید و پادشاه جونگچئون، گردید.

[sorna]

پادشاه جونگچئون (۲۷۰-۲۴۸ میلادی)، دوازدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.


سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

جونگچئون، پسر پادشاه دانگچئون بود و در ۱۷ امین سال حکومت پدرش به عنوان وارث تاج و تخت او معرفی گردید. جونگچئون، در سال ۲۴۸ میلادی پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید.


حکومت
مرگ و میر در خانواده سلطنتی


در 11 امین ماه همان سال، برادران کوچکترش، "Go Ye-mul" و "Go-Sa-gu" و سایر افرادی که هویت آنها کشف شد، به او خیانت کردند، اما دستگیر و سپس اعدام شدند.

او با بانو "Yeon"، که احتمالا" از منطقه "Yeonna-bu" بود، ازدواج کرد. در سال 251 میلادی ملکه به دلیل حسادت، همسر مورد علاقه پادشاه، بانو "Gwanna" را در دریای زرد غرق کرد. در سال 255 میلادی، جونگچئون پسرش (پادشاه سئوچئو) را به عنوان وارث تاج وتخت خود معرفی نمود.
جنگ با "Wei"

در سال 259 میلادی ژنرال "Wei Chijie" از کشور "Cao Wei" با ارتش تحت فرمانش به گوگوریو حمله کرد.پادشاه جونگچئون، 5000 سواره نظام را برای مقابله با آنها به منطقه "Yangmaek" اعزام نمود. نیروهای "Wei" شکست خوردند و در حدود 8000 نفر از آنها نیز کشته شدند.


مرگ


پادشاه جونگچئون در سال 270 میلادی و در سن 46 سالگی درگذشت. او در "Jungcheonji-won" به خاک سپرده شد.

[sorna]

پادشاه سئوچئو (۲۹۲-۲۷۰ میلادی)، سیزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او دومین پسر امپراطور جونگچئون بود، سئوچئو در سال ۲۵۵ میلادی به عنوان ولیعهد معرفی گردید. او در سال ۲۷۰ میلادی پس از فوت پدرش به سلطنت رسید. دراولین ماه سال ۲۷۱ میلادی، او "Usu"، دختر "Daesaja" از منطقه "Seo-bo" را به عنوان ملکه خود انتخاب کرد.

در سال ۲۸۰ میلادی، قوم Sushen، حمله کردند و پادشاه سئوچئو برادر کوچکتر خود، "Go Dal-ga"، را برای مقابله با آنها فرستاد. Dal-ga، سرزمین Dallo-seong را تصرف کرد و فرمانروای آن را کشت، او حدود 600 خانوار Sushen را به جنوب بویو منتقل کرد. پادشاه سئوچئو، به Dal-ga عنوان پرنس صلح(Anguk-gun) را اعطا کرد و به او کنترل ارتش و قبایل Sushen و Yangmaek را سپرد.

در سال ۲۸۶ میلادی، برادرهای کوچکتر سئوچئو، "Go Il-u" و "Go So-bal" طغیان کردند، اما شورشیان شکست خوردند و کشته شدند.

پادشاه سئوچئو، در سال ۲۹۲ میلادی، بعد از ۲۳ سال حکومت درگذشت. او در سئوچئو وو، دفن گردید. از اینرو نام معبد سئوچئو را دریافت نمود.

[sorna]

پادشاه بنگسانگ (۳۰۰-۲۹۲ میلادی)، چهاردهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.

گفته شده‌است، که او از دوران جوانی آدم بسیار متکبر و فاسدی بوده، به دیگران اطمینان نداشته و بسیار حسود بوده‌است. به محض رسیدن به سلطنت، بنگسانگ عموی معروفش، «Go Dal-ga» (پرنس An-guk)، را متهم به خیانت کرد و او را کشت. بر طبق کتاب سامگوک ساگی، خشونت او مردم را آشفته و ناراحت کرد.

در هشتمین ماه از سال 293 میلادی، قبیله "Xianbei"، به رهبری "Murong Hui" به گوگوریو حمله کرد و بنگسانگ به کوههای Sinseong فرار کرد. از شمال Sohyeong، شخصی به نام "Go No-ja" با هدایت 500 سواره نظام به ملاقات پادشاه رفت، و سپس برای مقابله با نیروهای "Xianbei" رهسپار شد. پادشاه به "Go No-ja" لقب "daehyeong" را اعطا کرد، پنجمین رتبه در دربار، و "Gongnim" را به عنوان پاداش به او بخشید.

در پیروی همان ماه، پادشاه از ترس اینکه برادر کوچکترش،" Go Dol-go"، نقشه خیانتی علیه او طرح ریزی کرده باشد، او را مجبور به خود کشی کرد. پسر Go Dol-go، فرمانروای بعدی، پادشاه میچئون، فرار کرد و زندگی خود را نجات داد. در هشتمین ماه از سال 296 میلادی، Murong Hui یک بار دیگر به گوگوریو حمله کرد، اما حمله او دفع گردید.

پیروی همان ماه، یخبندان شدید و فر ریختن تگرگ سبب شد تا محصولات کشاورزی نابود گردد، اما پادشاه به بازسازی و تجدید بنای قصر ادامه داد، بطوریکه مردم به صورت بزرگ و عمده اعتراض کردند. پادشاه بنگسانگ، به توصیه وزیرانش گوش نداد، و به مردم توجه نکرد.

در پایان، در طی کودتایی که وزیرانش در هشتمین ماه از سال 300 انجام دادند، بنگسانگ و دو پسرش مجبور به خودکشی شدند. او در در "بنگسانگ-وون" دفن گردید.

وزیرانش، پرنس فراری را پیدا کردند، و او را به عنوان پادشاه میچئون به سلطنت رساندند.

[sorna]

پادشاه میچئون (۳۳۱-۳۰۰ میلادی)، پانزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود.



سابقه و بدست آوردن تخت پادشاهی

او نوه سیزدهمین پادشاه گوگوریو، پادشاه سئوچئو، و پسر "gochuga Go Dol-go" بود، که توسط برادرش چهاردهمین فرمانروا، پادشاه بنگسانگ، کشته شد.

میچئون درخفا مدتی، به عنوان یک خدمتکار و بازرگان نمک زندگی کرد، اما بعد از بنگسانگ که توسط صاحب منصبان دربار برکنار شد، به پادشاهی رسید. داستان زندگی میچئون در دورانی که مخفی شده بود و قبل از اینکه به پادشاهی برسد در کتاب سامگوک ساگی ثبت شده است. گفته شده است که او به عنوان خدمتکار یک فرماندار محلی مجبور بوده است که در طول شب به تالابی سنگ پرتاب کند تا قورباغه‌ها ساکت بمانند، سپس او فرار کرد و با یک بازرگان نمک ملاقات کرد، و در هنگام سفر برای فروش نمک با سختیهای بسیار بیشتری روبرو شد.

در این بین، نفرت از پادشاه بنگسانگ افزایش پیدا کرد، و صاحب منصبان دربار با هدایت وزیر اعظم "Chang Jo-Ri"، کودتا کردند و پادشاه بنگسانگ را از قدرت برکنار کرده و پادشاه میچئون، را به سلطنت رساندند.
حکومت

میچئون به تدریج ارتش گوگوریو را گسترش داد و به یک نیروی قدرتمند تبدیل کرد. در طی تجزیه سلسله jin چین، او مرزهای گوگوریو را تا شبه جزیره "Liaodong" و فرمانداریهای چین، گسترش داد.

اولین لشکرکشی او در سال ۳۰۲ میلادی، بر ضد فرمانداری "Xuantu" صورت گرفت. او فرمانداری " Lelang" را در سال ۳۱۳ و فرمانداری "Daifang" را در سال ۳۱۴ میلادی بعد از حمله به Seoanpyeong در Liaodong ضمیمه خاک گوگوریو کرد.

در دوران حکومت او، گوگوریو با افزایش نفوذ Xianbei در غرب، علی الخصوص حملات Murong Bu به Liaodong، مواجه شد. میچئون با سایر قبایل Xianbei در برابر Murong Bu متحد شد، اما موفقیت آمیز نبود. در سال ۳۱۹ میلادی، یکی از ژنرالهای گوگوریو به نام Yeo Noja توسط نیروهای Murong Bu دستگیر شد. در تمام این مدت، گوگوریو و Murong Bu به مواضع یکدیگر حمله کردند، اما هیچکدام پیروزی با دوام و پایایی بدست نیاوردند. شاه میچئون بارها به بکجای امپراطوری جنوبی کره حمله کرد.در طی این جنگها با 11 دهمین پادشاه باکجه شاه بیرو توانست بیش از سی هزار سرباز او را نابود کند شاه میچئون بیش از 72 بار با مهاجمین xianbi و باکجه جنگید و در اغلب انها پیروز شد او در ان زمان بسیار محبوب بود و مردم به او به عنوان نماد ملی نگاه میکردند.


مرگ و عواقب آن


پادشاه میچئون در سال ۳۳۱ میلادی درگذشت و در میچئون وون دفن گردید. ۱۲ سال بعد در دوران حکومت پادشاه پادشاه گگوگوون، بقایای جسد او توسط مهاجمان "Former Yan" از قبر بیرون آورده و به عنوان خون بها نزد آنها نگه داشته شد.

[sorna]

پادشاه گگوگوون (۳۷۱-۳۳۱ میلادی)، شانزدهمین امپراطور گوگوریو، شمالی‌ترین در میان سه امپراطوری کره، بود. او پسر پادشاه میچئون و بانو Ju بود. گگوگوون در سال ۳۱۴ میلادی ولیعهد شد و پس از مرگ پدرش به سلطنت رسید. در متون تاریخی چینی Suishu از او با نام امپراطور (Soyeol (Soyeol-je, 소열제, 昭烈帝 یاد شده است. اما مشخص شد که این یک اشتباه نسخه برداری از کتاب قدیمی Weishu بوده، برای اینکه در همان زمان، Tuoba Yihuai، امپراطور lie از Dai State بود.

او در زمانی به سلطنت رسید که امپراطوری بسیار ضعیف شده بود، و حکومت سستی داشت. او به یکی از ایالتهای Xianbei به نام Former Yan باج داد، بعد از اینکه آنها در سال ۳۴۲ میلادی به پایتخت حمله کردند و ملکه وصیغه‌های سلطنتی را به اسارت بردند، و برای اینکه جسد پادشاه میچئون را بازگرداند.

پایتخت به طور موقت به پیونگ یانگ، که در حال حاضر پایتخت کره شمالی است، منتقل گردید. در واکنش به گسترش امپراطوری جنوبی کره، باکجی، گگوگوون یک حمله ناموفق را در سال ۳۶۹ میلادی رهبری کرد. پادشاه باکجه،Geunchogo ، در سال ۳۷۱ میلادی به گوگوریو حمله کرد و پسرGeungusu ،Geunchogo گگوگوون را در میدان جنگ و در قلعه پیونگ یانگ کشت. او در گگوگوون دفن شده است.