دل نوشته های خودمونی

[emad176]

دلم گرفته آسمون نمیتونم گریه کنم

شکنجه میشم از خودم نمیتونم شکوه کنم

انگاری کوه غصه ها رو سینه من امده

آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم

تو روزگار بی کسی یه عمر که دربدرم

حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم

من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون یکم منو حوصله کن

نگو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن

منو به بازی میگیره عقربه های ساعتم

برگه تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم

آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن

نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن

از بابت شعر زیباتون تشکر می کنم ولی اگه ناراحت نمی شید یه تذکر بدم ( گریه و شکوه به لحاظ صنعت قافیه شعری ایراد دارند - گریه با هدیه , مویه و کلماتی ازین قبیل هم قافیه هسنتد ) هدفم زیر سوال بردن کار قشنگتون نیست فقط به عنوان کسی که نقد میکنه نقد کردم . امیدوارم این طبع زیباتون و احساس لطیفتون در کنار صنایع عروضی و شعری زیباتر از همیشه جلوه کنه )

[emad176]

اگرت یاد من خسته ترا آزرده است

ورقی آر و قلم در دستت

و شروع کن به حساب

جمع کن خاطره ها را با هم

ضرب در یادم کن

بر نفسهای من دلخسته از غم و هجرانت

خوب تقسیمش کن

عددی حاصل شد

کمتر از یک به نظر

این عدد ارزش من بود میان دل تو

حال گر خواسته افزون بکنی ارزش من

اندکی یاد مرا بالا بر

و بدان یاد تو هر گز نرود از یادم

اسفند 1373 لاهیجان

[poliyananilo]

سفری غریب داشتم توی چشمای قشنگت،
سفری که بر نگشتم غرق شدم توی نگاهت،
دل ساده ی ساده کوله بار سفرم بود،
چشم تو مثل یه سایه همجا همسفرم بود،
من همون لحظه اول آخر راهو میدیدم،
تپش عشق و تو رگهام عاشقانه می چشیدم

[tina]

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر، با آن پوستين سرد نمناكش
باغ بي برگي
روز و شب تنهاست
با سكوت پاك غمناكش
ساز او باران ، سرودش باد
جامه اش شولاي عرياني ست
ور جز اينش جامه اي بايد
بافته بس شعله ي زر تا پودش باد
گو برويد، يا نرويد، هر چه در هر كجا كه خواهد
يا نمي خواهد
باغبان و رهگذاري نيست
باغ نوميدان
چشم در راه بهاري نيست
گر ز چشمش پرتو گرمي نمي تابد
ور به رويش برگ لبخندي نمي رويد
باغ بي برگي كه مي گويد كه زيبا نيست ؟
داستان از ميوه هاي سر به گردونساي اينك خفته در تابوت
پست خاك مي گويد
باغ بي برگي
خنده اش خوني ست اشك آميز
جاودان بر اسب يال افشان زردش مي چمد در آن
پادشاه فصلها ، پاييز

مهدی اخوان ثالث

[tina]

فسانه

گويا دگر فسانه به پايان رسيده بود
ديگر نمانده بود برايم بهانه‌اي
جنبيد مشت مرگ و در آن خاك سرد گور
مي‌خواست پر كند
روح مرا، چو روزن تاريكخانه‌اي
اما بسان باز پسين پرسشي كه هيچ
ديگر نه پرسشي ست از آن پس نه پاسخي
چشمي كه خوشترين خبر سرنوشت بود
از آشيان ساده ي روحي فرشته وار
كز روشني چو پنجره اي از بهشت بود
خنديد با ملامت، با مهر، با غرور
با حالتي كه خوشتر از آن كس نديده است
كاي تخته سنگ پير
آيا دگر فسانه به پايان رسيده است؟
چشمم پريد ناگه و گوشم كشيد سوت
خون در رگم دويد
امشب صليب رسم كنيد، اي ستاره‌ها
برخاستم ز بستر تاريكي و سكوت
گويي شنيدم از نفس گرم اين پيام
عطر نوازشي كه دل از ياد برده بود
اما دريغ، كاين دل خوش‌باورم هنوز
باور نكرده بود
كآورده را به همره خود باد برده بود
گويي خيال بود، شبح بود، سايه بود
يا آن ستاره بود كه يك لمحع زاد و مرد
چشمك زد و فسرد
لشكر نداشت در پي ، تنها طلايه بود
اي آخرين دريچه ي زندان عمر من
اي واپسين خيال شبح وار سايه رنگ
از پشت پرده هاي بلورين اشك خويش
با ياد دلفريب تو بدرود مي كنم
روح تو را و هرزه درايان پست را
با اين وداع تلخ ملولانه ي نجيب
خشنود مي كنم
من لولي ملامتي و پير و مرده دل
تو كولي جوان و بي آرام و تيز دو
رنجور مي كند نفس پير من تو را
حق داشتي ، برو
احساس مي كنم ملولي ز صحبتم
آن پاكي و زلالي لبخند در تو نيست
و آن جلوه هاي قدسي ديگر نمي كني
مي‌بينمت ز دور و دلم مي تپد ز شوق
مي‌بينم برابر و سر بر نمي كني
اين رنج كاهدم كه تو نشناختي مرا
در من ريا نبود صفا بود هر چه بود
من روستاييم، نفسم پاك و راستين
باور نمي كنم كه تو باور نمي كني
اين سرگذشت ليلي و مجنون نبود - آه
شرم آيدم ز چهره ي معصوم دخترم
حتي نبود قصه ي يعقوب ديگري
اين صحبت دو روح جوان ، از دو مرد بود
يا الفت بهشتي كبك و كبوتري
اما چه نادرست در آمد حساب من
از ما دو تن يكي نه چنين بود، اي دريغ
غمز و فريبكاري مشتي حسود نيز
ما را چو دشمني به كمين بود، اي دريغ
مسموم كرد روح مرا بي صفاييت
بدرود، اي رفيق مي و يار مستي ام
من خردي تو ديدم و بخشايمت به مهر
ور نيز ديده اي تو، ببخشاي پستي ام
من ماندم و ملال و غمم، رفته اي تو شاد
با حالتي كه بدتر از آن كس نديده است
اي چشمه ي جوان
گويا دگر فسانه به پايان رسيده است

[emad176]

دیدنت خاطره ای شیرین بود

بی گمان تا ابد , این خاطره در ذهنم هست

رفتنت ! حادثه ای بیش نبود

که در آن حادثه من , ابدِ خاطره ام را دیدم .

==============================================

عمادالدین مشّائی

مرداد 1378

[Sara12]

وقتي دلتنگ شدي به ياد بيار کسي رو که خيلي دوست داره. .وقتي نااميد شدي به ياد بيار کسي رو که تنها اميدش تويي. وقتي پر از سکوت شدي به ياد بيار کسي رو که به صدات محتاجه. وقتي دلت خواست از غصه بشکنه به ياد بيار کسي رو که توي دلت يه کلبه ساخته. وقتي چشمات تهي از تصويرم شد به ياد بيار کسي رو که حتي توي عکسش بهت لبخند ميزنه. وقتي به انگشتات نگاه کردي به ياد بيار کسي رو که دستاي ظريفش لاي انگشتات گم ميشد. وقتي شونه هات خسته شد به ياد بيار کسي رو که هق هق گريش اونها رو مي لرزوند.

[Mohamad]

نابینا گفت:دوستت دارم




ماه گفت:تو که من رو نمی بینی



چطوری



دوستم داری؟



نابینا گفت:اگه می دیدمت عاشق



زیباییت می شدم اما الان که



نمی بینمت عاشق خودت هستم.

[Mohamad]

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم وقت پرپر شدنش، سوزو نوایی نکنیم
پر پروانه شکستن ، هنر انسان نیست گر شکستیم ز غفلت ، من و مایی نکنیم
یادمان باشد سر سجاده عشق جز برای دل محبوب، دعایی نکنیم
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند طلب عشق ز هر بی سرو پایی نکنیم



تا کجای قصه ها باید ز دلتنگی نوشت ؟

تا به کی بازیچه بودن در دو دست سرنوشت ؟

بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار ؟

خسته ام از زندگی با قصه های بیشمار.

[emad176]

شب تنهایی

شب تنهایی من طولانی است

همدمم نیست بجز وحشت و دریای سکوت

که در امواج بلندش غرقم

و به تکرار غم خاطره ها درگیرم

آه ازین شب که دگر رحم ندارد بر من

خواب هم برمن دلسوخته درمانی نیست

چاره ام چیست تو میدانی , تو

من نیازم شب چشمان تو است

که ز رخسارتوام مهتابی است

من نیازم همه تو

و تو اما دوری

کاش بین من و تو فاصله ای جز تو نبود

کاش با من بودی و پناه شب تنهایی من

کاش شبهای مرا بود تو رویا می کرد

کاش با من بودی

تا پریشانی غربت می رفت

کاش می دانستم که درین ثانیه ها به چه می اندیشی

و نمی دانستم

کاش این بغض غریبانه من گریان بود

تا سبکتر شوم از اینهمه بد اقبالی

ای نفسهای من از یاد توام سرشار است

تو کجایی که غمم سنگین است

و من از دوری تو سرگردان

شب تنهایی من طولانی است

و نیازم همه تو

و تو اما دوری. . .

عماد 1388
-----------------------------------------

با اینکه این شعرم رو به ثبت نرسوندم مثل بقیه شعرهام ولی در این سایت بدون نگرانی از اینکه کسی این اشعار رو به نام خودش ثبت بکنه در سایت قرار دادم . تصمیم گرفتم اگه دوستان موافق باشند شعرهایی رو که طی سالیان سرودم به عنوان یک پست جدا قرار بدم و از همه دوستان می خوام اگه در این مورد نظری دارند نظرشون رو به بنده ابلاغ بکنند . لازم به ذکر هر شعری رو که من با اسم عماد در پستها قرار می دم از سروده های خودمه .


شاد و پیروز باشید .