۩►۩◄۩ خورشید به خون طپیده{ویژه نامه ضربت خوردن و شهادت حضرت علی علیه السلام ۩►۩◄۩

[R A H A]

خوف و رجاء

1- بهترين كارها اميد و ترس به خداوند را بحد اعتدال داشتن است‏» ⁽¹⁾ 2 - «از پروردگارت بترس ترسيدنى كه تو را از اميد به وى مشغول سازد و به وى اميد داشته باش اميد كسى كه تو را از بيمش اميد نباشد» ⁽²⁾

3 - «از خدا بترس ترسيدن كسى كه دلش را بفكر مشغول ساخته (و خاطر از جز خداى پرداخته است) زيرا كه ترس از خدا مركبى راهوار و ايمن و زندانى براى نفس است از (ارتكاب) گناهان‏» ⁽³⁾
4 - «بترس (از آخرت) تا ايمن باشى و ايمن نباش تا بترسى‏» ⁽⁴⁾
5 - «ترس از خدا براى كسيكه آنرا شعار و تن پوش خود قرار دهد ايمنى (از عذاب آخرت) مى‏آورد» ⁽⁵⁾
6 - «ترس از خدا شهپر ايمان است‏» ⁽⁶⁾
پى‏نوشتها:

(1)غررالحكم فصل 30 ح 18
(2)غررالحكم فصل 30 ح 19
(3)غررالحكم فصل 30 ح 21
(4)غررالحكم فصل 30 ح 17
(5)غررالحكم فصل 30 ح 55
(6)غررالحكم فصل 30 ح 54


ترجمه نهج البلاغه

دكتر سيد جعفر شهيدی

[R A H A]

زندگی ساده علی(ع)

على در خانه گلين در مقابل كاخ سبز شام قد علم مى‏كند.
على با سفره گرده نان و نمكش در برابر سفره‏هاى رنگين شام ارزش مى‏آفريند
و على با دو جامه خشن و كفش وصله دارش كه آن قدر به آن وصله زد
كه «خاصف النعل» لقب گرفت،
در برابر لباس‏هاى رنگارنگ فاخر و تقليدى از روم كه مقام‏هاى شام به آن مبتلا بودند
ارزش پديدار مى‏سازد.

زندگى شخصى على(ع) سراسر فرياد عليه كاخ نشينان دنيا و ستم پيشگانى كه جز
ارضاى غرايز خويش به چيز ديگر نمى‏انديشند، مى‏باشد.


على(ع) همانند بردگان غذا مى‏خورد و مى‏نشست.
وى دو جامع خريد، غلام خود را مخير كرد بهترين آن دو را برگزيند.
آجر و خشتى براى تهيه مسكن خويش روى هم ننهاد.
به مردم نان گندم و گوشت مى‏خوراند
و خود نان جو و نمك تناول مى‏نمود.
لباس‏هاى خشن و ساده مى‏پوشيد . ⁽¹⁾

[R A H A]

در دوران پنج سال حكومت حتى يك وجب زمين براى خود اختصاص نداد:
و لا حزت من ارضها شبرا ⁽²⁾

و اين درحالى است كه حكومت‏داران در اين فرصت‏ها قطايا و ذخاير فراوان به خود اختصاص مى‏دهند!
على خود را در سطح مردم عمومى و بلكه ضعيف‏ترين مردم جامعه قرار مى‏داد:

أقنع من نفسى بان يقال هذا امير المؤمنين ولا أشاركهم فى مكاره الدهر او اكون
اسوة لهم فى جشوبة العيش.
«چگونه من راضى مى‏شوم كه به من بگويند اميرمؤمنان است و با مؤمنان و مردم
شريك دشوارى‏هاى آنان نباشم و يا الگوى در تنگناهاى زندگى آنان نباشم!»

ان امامكم قد اكتفى من دنياه بطمريه و من طعمه بقرصيه.
«امام و راهبر شما از دنيايش به دو جامه كهنه و دو گرده نان اكتفا نموده است».


اين كه على در اين سخن خود را امام و زندگى ساده خود را معرفى مى‏نمايد،
به خاطر اين است كه رهبر و امام بايد اين گونه باشد.
و امام براى الگوگيرى ديگران گوشزد مى‏نمايد .

[R A H A]

على انبان بدوش شبانه به در خانه يتيمان مراجعه مى‏نمود،
زندگى آنان را تأمين نموده و با آنان هم سخن مى‏شد.
كدام رهبرى در كجاى دنيا اين ارزش‏ها را آفريده است ؟!
اين زندگى فردى است كه صرف نظر از اين كه بيت ‏المال مسلمانان
در اختيار وى است از اموال شخصى خويش هزار بنده آزاد كرد و شكم‏هاى فروانى را سير؛ و برهنگان فراوان را پوشاند .

پى‏ نوشتها:

1)بحار، ج 41 ص 102 و 131 و 147 و 148 و .154
2)نهج البلاغه صبحى الصالح، نامه 45، ص .417


امام على الگوى زندگى ص 137

حبيب الله احمدى

[R A H A]

ـ ابن ابى الحديد گويد: او عابدترين مردم بود و بيش از همه نماز و روزه مى‏گزارد
و مردم نماز شب و ملازمت و آداب وردخوانى و خواندن نافله‏ ها را از او آموختند.
چه پندارى درباره مردى كه كار مراقبت از ذكر و اوراد خود به جايى رسيد كه در آن شب
بسيار سرد در جنگ صفين زيراندازى برايش گستردند
و در حالى كه تيرها در برابرش به زمين می‏نشست و از راست و چپ بر بيخ گوش او
مى‏گذشت به نماز مشغول شد و هراسى به خود راه نمى‏داد
و برنخاست تا از كار عبادت آسوده گشت؟!
و چه پندارى درباره مردى كه پيشانى مباركش از سجده‏
هاى دراز مانند زانوى شتر پينه بسته بود؟!
و هرگاه در دعاها و مناجاتهاى او ژرف بنگرى و بر مضامين آن مبنى بر تعظيم
و بزرگداشت خداى سبحان و خضوع در برابر هيبت او و خشوع در برابر عزت او
و تواضع و فروتنى و رام بودن در برابر خداوند آگاه شوى
ميزان اخلاص حضرتش را خواهى شناخت و مى‏فهمى كه اين دعاها و راز و نيازها
از كدامين دل برخاسته و بر كدامين زبان روان گشته است.

به امام على بن الحسين(ع) كه نهايت عبادت را داشت گفتند:
عبادت شما را با عبادت جدتان چه قياس است؟
فرمود:
عبادت من در برابر عبادت جدم مانند عبادت جدم در برابر عبادت رسول خدا(ص) است. ⁽¹⁾

[R A H A]

2ـ علامه مجلسى (ره) از حبه عرنى روايت كرده كه گفت:
در اين بين كه من و نوف در حياط قصر حكومتى خوابيده بوديم ناگاه متوجه شديم كه
امير مؤمنان(ع) در آخر شب بيرون آمده،
مانند شيدازدگان دست بر ديوار نهاده و اين آيات را مى‏خواند:
ان فى خلق السموات و الأرض ...، ⁽²⁾
اين آيات را زمزمه مى‏كرد و مانند كسى كه عقل از سرش پريده راه مى‏رفت،
و به من فرمود : اى حبه، خوابى يا بيدار؟
گفتم: بيدارم، شما كه چنين كنيد پس ما بايد چه كنيم؟
حضرت ديده فرو بست و گريست، سپس فرمود:
اى حبه، خدا را جايگاهى است و ما را نيز در پيشگاه خدا جايگاهى،
چيزى از اعمال ما بر او پوشيده نيست.
اى حبه، خداوند به من و تو از رگ گردن نزديكتر است.
اى حبه هيچ چيز من و تو را از خدا پوشيده نمى‏دارد.


سپس فرمود: اى نوف، خوابى يا بيدار؟
گفتم: نه اى اميرمؤمنان، خواب نيستم، شما امشب مرا بسيار گرياندى!
فرمود: اى نوف، اگر امشب از خوف خداى متعال بسى گريستى،
فرادى قيامت در پيشگاه خداوند ديده‏ات روشن خواهد بود.
اى نوف، قطره اشكى از چشم مردى از خوف خدا نريزد جز آنكه درياهايى
از آتش دوزخ را خاموش مى‏سازد،
اى نوف، هيچ مردى نزد خداوند بزرگتر نيست از مردى كه از بيم خدا بگريد
و در راه خدا دوستى و دشمنى كند.
اى نوف، هركس در راه خدا دوستى كند و چيزى را بر دوستى او ترجيح ندهد،
و هر كه در راه خدا دشمنى كند و منفعتى از اين راه براى خود نجويد اينجاست
كه اگر چنين باشيد حقايق ايمان را به كمال دريافته ‏ايد.

[R A H A]

آن گاه آن دو را پند و اندرز داد و در پايان فرمود:
از خدا پروا داشته باشيد كه من شما را هشدار دادم.
سپس به راه افتاد و در راه مى‏گفت:
«كاش مى‏دانستم كه آيا در هنگام غفلت من نگاه لطف از من بر مى‏دارى يا به من مى‏نگرى؟
كاش مى‏دانستم كه حال من در خوابهاى دراز و اندكى سپاس از نعمت‏هايت چگونه است»؟
به خدا سوگند در همين حال بود تا سپيده صبح دميد... ⁽³⁾



3ـ نوف در وصف حضرتش به معاويه گفت: در هيچ شبى بسترى براى او نگستردند، و هرگز در كاسه بزرگ (يا در وقت نيمروز) غذا نخورد. ⁽⁴⁾
پى ‏نوشت‏ها:

1) شرح نهج البلاغه 1/ .27
2) سوره آل عمران /190 به بعد.
3) بحار الانوار 41/ .22
4) همان / .23


اميرالمؤمنين على بن ابى‏طالب(ع)ص 751

احمد رحمانى همدانى

[R A H A]

«چشمان منتظر یتیمان را چه کردی؟»




چرا آیینه خورشید تیره ا
ست مگر از قصه‏ای دارد حکایت

چرا خونابه می‏بارد ز گردون
مگر از غصه‏ای دارد شکایت

جهان بی‏جان ز قتل جان جانان
فغان زین جور و آه از این جنایت

ز خون، محراب لاله ‏گون است
امیرالمؤمنین غرقاب خون است

آسوده‏ خاطر و راحت از یک عمر خون دل، بر کنگره
عرش، مقام کردی؛

ولی چشمان منتظر یتیمان را چه کرده‏ ای؟
دستان دراز شده محرومان و بی ‏پناهان را در دستانِ که گذاشتی؟

چه کردی با کودکانی که با کاسه‏ های شیر، به امید شفای تو،
کنار خانه ‏ات ازدحام کرده بودند و در چشمان مردّد خویش،
بهبودی تو را تلقین می‏کردند؟

از این پس، دوباره سکوتی بهت ‏آور و غریب، شب‏های نخلستان
را فرا خواهد گرفت و دل چاه، تنها به خاطرات
دردِ دل‏های غریبت، بسنده خواهد کرد

«شبروان مست ولای تو علی
جان عالم به فدای تو علی»

[R A H A]

من و این کاسه شیر




اینک این کاسه شیر من است که نیمه شب سراغ تو آمده است؛
درست مثل مهربانی تو که همیشه نیمه شبان به سراغمان می آمد.

اینجا پشت در خانه ات، دستان لرزان زیادی، میزبان کاسه های
شیری است که دیگر ناامیدانه دارند به سختی زمین هجرت می کنند.

تا طلوع صبح چقدر راه مانده، نمی دانم؛
من که همیشه آمدن صبح را از طنین گام های تو تخمین می زدم
اما حالا که دو روز است مهمان نیمه شب بیغوله دل ما نشدی
حساب و کتاب زمان از دستم خارج شده، مثل رمق تو از بدنت.

ما را به خانه ات راه نمی دهند، می گویند مولا توان دیدار
کسی را ندارد؛ می دانم که تو این را نخواسته ای.

من خودم مدام کسانی را می بینم که به خانه ات آمد
و شد می کنند؛ کسانی که مثل چراغ خانه همسایه، نورانی
و روشن اند، ولی چهره هایی غمگین و گرفته دارند.

من که باورم نمی شود تو با یک ضربت شمشیر این گونه بیمار شده باشی.
بارها از مادربزرگم قصه جنگ خیبر و در قلعه را شنیده ام، همین طور
جریان نبرد تو را با عمربن عبدود در جنگ خندق، ولی مادربزرگم می گوید
تو دیگر آن علی نیستی خصوصاً بعد از رفتن رسول خدا(ص) و دخترش.

مادربزرگم آن روزها در مدینه تو را دیده است که چگونه از غم دختر
رسول خدا(ص)، توان راه رفتن نداشته ای.
مادرم همیشه از تو بد می گفت.

هر وقت یاد پدرم می افتاد و یواشکی گریه می کرد، می گفت این ها
زیر سر علی است، اما حالا که جریان را فهمیده، مدام گریه می کند و از
خدا و تو می خواهد که او را ببخشید. من هم از تو می خواهم که او را به
خاطر من و خواهر کوچکم که او را بر پشتت سوار می کردی، ببخشی.

حالا من هم آمده ام اینجا پشت در خانه تو و این کاسه شیر را
هم از همسایه برای تو قرض گرفته ام. من اینجا تنها نیستم، این
پیرمرد نابینا هم با آن دستان لرزانش، سر به دیوار خانه گذاشته

می نالد و مدام تو را صدا می زند و آن زن سال خورده ای
که بُهت از نگاهش با قطره های اشک پایین می آید و آن کودک یتیم
و آن مرد جذامی و آن دیگری... .

پس من آن قدر به انتظارت می ایستم تا خود بیایی و این کاسه شیر
را از دستم بستانی و بنوشی.

من اینجا منتظر ایستاده ام تا بیایی؛
درست همین جا.






سیدحسین ذاکرزاده

[R A H A]

پریشان میکند امشب مرا چشمان آهوها


درون آشیان کِز کرده اند امشب پرستوها


نگاه آسمان کعبه می گردد به دنبالت


تو ماه کعبه ای مولای بی همتای هوهو ها


تو را پس کوچه های شهر، هر شب انتظاری هست


که بنشانی یتیمان را به روی عرش زانوها


تو رفتی و زمین تنهایی اش را در خودش پیچید


به چاه آسمانها چنگ زد این سو و آن سوها


ستبر ذوالفقارت تا ابد هنگامه ی عدل است


توازن از تو میگیرند تعدیل ترازوها


متون دفتر تاریخ لبریز از رثای توست


کلامت عطر میپاشد جهان را تا فراسوها


اگرچه نیستی... هستی میان هستی ممتد


تو را می بویم امشب لا به لای خواب شب بوها




اکرم بهرامچی