•``::``•ويژه نامه ولادت فرخنده اسوه وفا ، ادب وايثار،حضرت اباالفضل(ع)•``::``•

[R A H A]

آسمان مدینه، در دست‏ افشانی نور و آینه غرق است.

ستاره‏ها در حوالی خانه مولا علی علیه ‏السلام ، گرد آمده ‏اند
تا از رخسار فروزان ماهِ بنی‏ هاشم، قدح ‏های نور بردارند.


اینک، زمان تولد کهکشان حماسه است و پنجره بی ‏تاب قلب‏ها،
همه بر دستان نوگل علی علیه ‏السلام دخیل بسته ‏اند.


امشب، در بوستانِ دامانِ ام ‏البنین علیهاالسلام ،
کانون تمام خوبی‏ها و مردانگی‏ ها، گل داده است
تا عالمیان، شیدا و مدهوش نسیم خوش جانبازی ‏اش شوند.


امشب، مدحِ مرامِ آسمانی عباس علیه‏ السلام ،
محفلِ شبانه قدسیان را برکت می‏دهد.


امشب، هدیه خدایِ مهربان به پسران فاطمه علیهاالسلام ،
برادری است از جنس وفای اباالفضل

برادری که شجاعت و غیرتِ علی علیه ‏السلام در چشمانش جاری است
و ارادت و محبت فرزندان زهرا علیهاالسلام ، در سینه پاکش فوران می‏کند.

[R A H A]

امشب است آن شب كه شادى بر در دربارعشق
حلقه مى‌كوبد كه عقل آمد پى دیدار عشق

ساقیا لبریز كن امشب ز مى پیمانه را
تا به مستى پرده بردارم من از اسرار عشق

سینه زن‌ها، سینه چاكان، سینه سرخان را بگو
دست افشانى كنید آمد سپه‌سالار عشق

تا كه سازد پرچم خودكامگى را سرنگون
زد قدم در ملك عالم میر و پرچمدار عشق

نقطه پرگار هستى گر حسین بن على است
آمد از ره پاسدار نقطه پرگار عشق

تا دهد سرمشق جانبازى به جانبازى ما
آمد آن جانبازى قطعه قطعه پیكار عشق

آن كه با تیغ كجش شد قامت اسلام راست
آمد از ره تا ببوسد سنگر ایثار عشق

تشنه لب رفت و برون شد تشنه و لب تشنه كرد
جان شیرین را نثار مقدم دلدار عشق

بر سر پیمان نشست و با عدو پیمان نبست
داد سر با سرفرازى تا كه شد سردار عشق

دست داد و دست از فرزند زهرا برنداشت
كز مقام و مرتبت شد جعفر طیار عشق

چشم داد و چشم بر خوان ستمكاران ندوخت
تا كه شد سیراب از سرچشمه سرشار عشق

می‌شود مستور زیر ابر تا روز معاد
ماه بیند روى ماهش تا كه نگردد خار عشق

از على باید چنین فرزند تا روز مصاف
همچو گل پرپر شود تا كه نگردد خار عشق

شیر حق را شرزه شیرى داد حق، كز هیبتش
روبهان را مى‌كند در دهر تار و مار عشق

اى بنازم بر چنین آزاد مردى كزشرف
گوى سبقت برده در ایثار با اقرار عشق

آفرین بر همت مردانه‌اش كز یك نگه
چون على وا مى‌كند صدها گره از كار عشق

رحمت حق باد بر شیر تو اى ام البنین
این چنین شیرى نمودى هدیه بر دادار عشق

تا كه او باب الحوائج هست دست حاجتى
شاعر ژولیده را نبود بر اغیار عشق

[R A H A]

[R A H A]

نمی دانم جهان این خوشبختی شگرف را مدیون کدام دعای
مستجاب بود که خدا، نام متبرک تو را به پیشانی زمین نوشت
و سرنوشت آب ها را به سخاوت دستانت سپرد؟

ثانیه های مبارک، مژده آمدنت را بی تاب شدند
و هیجان، در بستر تمام رودها شتاب گرفت.

از همان لحظه نخستین میلادت، پروانه ها مسیر نگاه
لاهوتی ات را تا دورترین شعاع شیفتگی به رقص آمدند و
تمام ستاره ها، زیارت خوان چشم هایت شدند.

تو آمدی تا خیمه های جوانمردی و غیرت را ستون شوی.
انگار خدا کلید تمام قفل های بسته را به کرامت دستان تو سپرده
است که به محض شکفتن نامت، عقده ها باز می شود!

چهره آسمانی ات، چقدر با روشنان ماه نسبت داشت آن
گاه که ماه، بر مدار چهاردهم متوقف می شد!

لبخندت، رایحه گل های بهشت را می پراکند در شامه خاک.
آیین تو مردانگی است و شیوه ات جان بازی.

آقا! لب های فرات، برای بوسیدن لب هایت ترک برداشته است.
اگر زمزمه تمام آب های جهان را یک جا جمع کنی، مدح تشنگی سقایی
است که عطش لب هایش تمام آب ها را، حسرت به دل گذاشته.

تو آمدی و بر پیشانی محرم، نامت روشن و تابناک، طلوع
خواهد کرد و از هیبت نگاه حیدری ات، زهره کوه ها آب خواهد شد.

تو از دامان شجاعت برخاستی و در آغوش مردانگی بالیدی.
کودکان حرم، آمدنت را به شوق ایستاده اند.

بی تابی تیرها را جز نگاه شیفته چشمان تو پاسخی خواهد بود؟!
باب الحوائج!

تمام جاده های وصال، از حوالی نامت می گذرند.
تمام درهای بسته به یک سخاوت نگاهت باز می شود.

«شیرین تر از عسل گام برمی داری و باشکوه ترین
سرودها، به شرمساری پس می نشینند.

شیرین تر از عسل شمشیر می زنی و بلندترین حماسه ها
به احترامت زانو می زنند.

شیرین تر از عسل می میری و زیباترین
مرگ ها، در آرزوی تو آه می کشند».






خدیجه پنجی

[R A H A]

ماه کوچه های بنی هاشم





تا پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود.
هوا از نفس های تو جریان می یابد.

ابرهای همه عالم به سوی تو می آیند
تا غربتشان را مشتاقانه سر بر شانه ات بگریند.

تمام کاینات، می خواهد در دست های کوچک تو آرام بخوابد.
ماه، پشت تمام پنجره ها سرک می کشد و از سقف همه ایوان ها
آویزان می شود تا شاید یک بار برایش دستی تکان دهی.

تو ماه کوچه های دلتنگ بنی هاشمی؛ ماهی که تمام
شب ها می تابد تا هیچ سقفی، بی چراغ به خواب نرود، ماهی که دست هایش
را به آب ها می دهد تا ماهی ها در نوازش سرانگشتانش، آرام آرام لالایی بخوانند.

من حاضرم سوگند بخورم که تمام شب هایی که تو را
دیده اند، مثل همه این ستاره ها و ابرها و درخت ها و آسمان و...
روز قیامت، نام بلندت را بر زبان خواهند آورد؛

روزی که دست های آب آور تو، همه تشنگان شفاعت
را سیراب خواهد کرد. شاید هیچ کس امروز باور نکند که فرداهایی
نه چندان دور، با همین دست های کوچک، بزرگ ترین گره ها را خواهی گشود.

هیچ کس در خواب هم نمی دید که فرداهایی زودتر از این
فرداها، دست های تو، پشت همه سقاخانه ها، چه دردها را که شفا نخواهد داد.

هیچ کس باور نخواهد کرد که این همه ستاره
از آخرین لبخند تو بر آسمان ریخته است.

تمام کوه ها، پیش پایت سر فرود خواهند آورد و هر چه
رود خروشان، سر به زیرترین آبشارها خواهد شد.

با تو، پرنده ها در جنگل ها پر خواهند زد، درخت ها
پرنده خواهند داد و آهوان، زیباتر خواهند شد.

خاک، امروز میزبان قدم های مهربان و استوار تو خواهد
بود و باد، در آغوش کوچک تو آرام خواهد گرفت و
توفان، پلک های تو به آخر خواهند رسید.

امروز، تمام آب ها به تو سلام خواهند کرد و باران ها به
خیر مقدمت خواهند آمد و همه درخت ها، پرنده هایشان
را برای تو به پرواز درخواهند آورد.

برای اولین بار که پلک می گشایی، زندگی آغاز می شود
و هوا در نفس های همیشه معطر تو جریان می یابد
و تمام رودها از شوق آمدنت گریه می کنند.







عباس محمدی

[R A H A]

عباس یعنی...

بالاترین معانی آب، به ظهور رسیده است.
از اول چنین رقم خورده بود که مردی بیاید که همان
روشنایی مصور و همان زلالیت مجسم باشد.

امروز، دامان ام البنین، پر از درخشندگی نگاهی است
که خدا را زمزمه می کند. امروز، ام البنین، نهایتی
از فتوت را تقدیم مولا علیه السلام می کند.

عباس، یعنی معرفی غیرتی که بی نظیر است با پشتوانه ای از
قدرت ذوالفقار. لشکرشکنی می آید که شکافنده صف جماعت شب آلودگان است.

عباس، یعنی بهترین یاور کربلا، با رایت تقوا و
ولایت پذیری. دلاورمرد عرصه پیکار می آید تا
تزلزلی به ارکان یلان پوشالی و طبل های توخالی بیفکند.

مولود ام البنین است و جهان، تشنه پیام تازه اش؛
پیامی که با حروف سپید حمایت و وفا آغاز می شود
و با خونی سرخ، به امضا می رسد.

عباس، یعنی خط بطلان بر اندیشه های تیره ای
که امان نامه تعارفش کردند. هر که با مضامین معطر پیامش
مأنوس شود، روشن محض است و می تواند دلش را ابوالفضلی بداند.






محمدکاظم بدرالدین

[R A H A]

باب الحوایج

بشارت دهید ام البنین را به ماه بنی هاشم!
بشارت دهید علی علیه السلام را به ساقی کربلا!

بشارت دهید حسین علیه السلام را به علم دار عشق!
بشارت دهید حاجتمندان را که باب الحوایج، با آمدن ابوالفضل، گشوده شد.

امروز، آسمان آبی تر است؛ ام البنین، لبخند می زند،
علی علیه السلام بوسه می زند دو بازوی عباس علیه السلام را.

می بوسد ماه پیشانی ابوالفضل را و می گرید و حسین (ع)
و زینب علیهاالسلام می بینند و می دانند؛ می دانند و سکوت می کنند.

خوش آمدی، ای آسمان به نام تو روشن!
خوش آمدی، ای زمین به یادت گریان!
خوش آمدی، ای ماه!

خوش آمدی، عباس علی، یاور حسین، تشنه
شهید عشق بر ساحل رود؛ خوش آمدی برادر.

کربلا منتظر ماست. دنیا، وام دار همه کربلایی هاست.
عشق، بر قطره قطره خون تو بوسه می زند.

اگر تو نمی آمدی، صحنه غرورآفرین رشادت کامل نمی شد.
اگر تو نمی آمدی، آن واقعه عظیم، چیزی کم داشت.

اگر تو نمی آمدی، گل ایثار، به بار نمی نشست.
ای سرور و سالار ایثارگران و جانبازان، الگوی رشادت
و شهامت، ای دلباخته، جانباز، ای ساقی لب تشنه و ای سوار مشک به دندان!
جانم به فدای تو؛ خوش آمدی!

چه روزی زیباتر از آن روز که تو آمدی و آسمان را کامل کردی.
تو آمدی و روی ماه، از خجالت روی تو گلگون شد.

تو آمدی و پرچم کاروان عطش را به دست گرفتی؟!
السلام علیک یا باب الحوایج!


نغمه مستشار نظامی

[R A H A]

چهارم شعبان، یادآورِ خاطره ای شاد و به یادماندنی از تولد نوزادی با چهره ای زیبا و شأنی والاست؛

روزی که خانه کوچک علی علیه السلام بار دیگر ستاره باران شد و تحفه ای دیگر از سوی پروردگار بزرگ به ایشان ارزانی گشت.

روز درخششِ ماهِ بنی هاشم، پسر امّ البنین علیهاالسلام بانوی فداکار علی علیه السلام روزِ شادمانی شهر مدینه و فرزندانِ علی بن ابی طالب علیه السلام .

[R A H A]

عباس می آید...

عباس آمد تا حسین علیه السلام تنها نباشد. آمد تا درس جوان مردی به جهانیان بیاموزد. آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد، شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.

عباس آمد تا یاد و خاطره پدر را برای همیشه در اذهان مردم زنده نگه دارد؛ دلاوری علی و حمایت او را از دین، سال ها بعد از پدر احیا کند.

عباس آمد تا یار و همراهِ حسین علیه السلام گردد و در کنار او بماند. عباس یعنی عشق، فداکاری، برادری و برادر یعنی عبّاس.

[R A H A]

بالاترین مثلث شخصیتی

به گفته بسیاری از دانشمندان علم روان شناسی، سه موضوع وراثت، تربیت و محیط در پیدایش شخصیّت انسان نقش به سزایی دارد این سه عامل درباره شخصیّت حضرت عباس علیه السلام در بالاترین و بهترین حدّ خود وجود داشت؛

زیرا ایشان عالی ترین ارزش ها را از پدر ارج مند و مادر پرفضیلتش به ارث برد و در محضر این دو بزرگوار تربیت یافت و در خانه علی علیه السلام درکنار فرزندان حضرت زهرا علیهاالسلام ، از عالی ترین برنامه های تربیتی برخوردار بود.

در مورد عامل محیط نیز، عباس علیه السلام در محیطی رشد یافت که فرزندان حضرت زهرا علیهاالسلام به وجود آورنده آن بودند؛

محیطی که سراسر نور و صفا و اسلام ناب بود و در آن محیط، جز اخلاق نیک اسلامی و شیوه های ارج مند و ارزش های والای انسانی، چیز دیگری مطرح نبود.