آتش سنگين پدافند عراق در نزديک مرز آغاز شد
هواپيماها ديگر به مرز رسيده بودند که پدافند زميني عراق شروع به شليک انوع و اقسام موشک ها و گلوله هاي ضد هوايي به سمت آنها نمود که البته فقط تهديد از جانب موشک ها بود. در همين موقع چندين موشک سام به سمت فانتوم ها شليک شد که با مهارت خلبان و کمک خلبان ها، همگي به خطا رفتند.
موشک هاي سام بسيار عظيم بودند. تعدادي از خلبانان تا به حال آن را از نزديک نديده بودند. شايد به بزرگي يک هواپيماي جنگنده اف 5 !
فانتوم ها با موفقيت مواضع دشمن را بمباران مي کنند ولي...
در همين زمان شهيد دوران اعلام مي کند:
- همگي آماده فروريختن بمب ها باشيد.
پنجاه دقيقه از شروع پرواز مي گذشت. به ترتيب ابتدا 4 فروند اول بمب هاي خود را رها کردند و سريعا به سمت ايران گردش کردند. سپس چهار فروند دوم نيز با فشار دادن کليد رها سازي بمب ها، هرکدام 6 بمب 3000 پوندي را بر سر صداميان فرو ريختند و شروع به گردش کردند که ناگهان...
صداي انفجار مهيبي شنيده مي شود. يک تير موشک سام با هواپيماي آخر دسته دوم برخورد کرد. موشک با برخورد به موتور سمت راست، آن را از بين برده بود. موتور سمت راست در آتش مي سوخت. هواپيما دچار تکان هاي شديدي شده بود. خلبان در يک لحظه متوجه مي شود که بر اثر انفجار کاناپي خلبان عقب (طلقي که بالاي سر خلبانان است) تکه تکه شده و از جا کنده شده است. تمامي چراغ هاي هشداردهنده هواپيما روشن شده بود و هواپيما تا لحظاتي قابل کنترل نبود. ولي بلافاصله خلبان هدايت هواپيما را که بسياري از سيستم هاي خود را از دست داده بود به عهده مي گيرد.
در اولين اقدام خلبان موتور سمت راست را که در آتش مي سوخت خاموش مي کند و شير بنزين آن را مي بندد تا آتش به نقاط ديگر هواپيما سرايت نکند. بعد از چند لحظه خوشبختانه چراغ اخطار آتش گرفتن موتور سمت راست در کابين خلبان خاموش مي شود.
کمک خلبان دستش را به علامت پيروزي بالا برد
در اين هنگام خلبان از آيينه به کابين عقب نگاه مي کند و با تعجب مي بيند که کمک در هواپيما نيست. احساس غريبي مي کند و پيش خود فکر مي کند که چه شده است؟ آيا او زنده است يا شهيد شده است ؟
در همين اصناف به ياد حرفي که کمک خلبان قبل از پرواز به او زده بود مي افتد:
- من تحت هيچ شرايطي هواپيما را ترک نمي کنم چون دوست ندارم بدست عراقي ها اسير شوم و تا آخرين لحظه در داخل هواپيما باقي مي مانم.
خلبانان بايد مطمئن مي شد که دوست خلبانش در کابين هست يا نه؟ اما چطور بايد اين کار را انجام مي داد؟
به علت ارتفاع زياد و شکسته شدن کاناپي خلبان عقب، فشار هوا در داخل کابين از دست رفته بود. به طوري که به علت نداشتن فشار، خلبان قادر به سخن گفتن نبود. ولي با زحمت زياد خلبان شروع به صدا زدن کمکش مي کند. بعد از چند لحظه با شگفتي تمام دست همکارش را که به علامت پيروزي بالا گرفته بود، مشاهده مي کند.
به دليل سرماي بيش از حد و باد شديد، کمک خلبان سرش را زير کابين برده بود تا از گزند سرما در امان بماند. خلبان خوشحال از اين قضيه به او مي گويد که نگران نباشد سعي مي کند هواپيما را به پايگاه برساند.
خلبان که خوشحال از زنده بودن دوستش است، با سرعت سعي مي کند ارتفاع را کم کند.
هواپيماي ديگر عمق خسارت وارده را تشريح مي کند
همزمان با ليدر دسته نيز تماس مي گيرد و اعلام مي کند که مورد اصابت قرار گرفته است. فرمانده هم به يکي از هواپيما ها دستور مي دهد تا در کنار هواپيماي آسيب ديده تا پايگاه پرواز کند.
هواپيماي فانتوم ديگر چند لحظه بعد در کنار فانتوم آسيب ديده قرار مي گيرد و وضعيت هواپيما را براي خلبان تشريح مي کند و به او خاطرنشان مي کند حجم آسيب ديدگي بالاست. قسمتي از دم هواپيما، قسمت هاي از هر دو بال و قسمت دماغ هواپيما کنده شده و به کلي از بين رفته است، قسمت زير هواپيما هم تمام سوراخ سوراخ مي باشد بهتر است در يک فرودگاه کمکي نزديک مرز به زمين بنشيند و همچنين خاطرنشان مي کند که فرود سختي را خواهد داشت.
خلبان با شنيدن توضيحات تصميم مي گيرد به علت آسيب ديده گي کلي که هواپيما دارد، آن را به هر طريق ممکن به پايگاه اصلي برساند زيرا در آن جا امکانات فرود اضطراري بيشتر و بهتر از فرودگاه هاي کمکي است، پس اين مطلب را به اطلاع هواپيماي ديگر که اکنون در کنار او پرواز مي کرد مي رساند. خلبان هواپيماي ديگر وقتي از تصميم خلبان اف 4 ديگر مطلع مي شود به او مي گويد:
- تصميم گيرنده خودت هستي ... هر طور صلاح مي داني عمل کن.
سپس با پايگاه تماس مي گيرد و به آنها اطلاع مي دهد که خود را براي فرود اضطراري آماده کنند.
مشکلات يکي از پس از ديگري
هواپيما به حدود 100 کيلومتري پايگاه رسيده بود. کنترل هواپيما به سختي انجام مي شد و سوخت نيز درحال اتمام بود.
در پايگاه غوغايي به پا بود. پرسنل آتش نشاني و اورژانس پايگاه همگي در کنار باند حضور داشتند. پرسنل فني نيز مشغول نصب کابل بارير بودند. (کابل ضخيمي که سرتا سر باند را از عرض مي گيرد. هواپيما در اين شرايط قلابي در انتهاي دم دارد که آن را به پايين مي دهد و با درگير شدن اين قلاب با کابل هواپيما متوقف مي شود).
هواپيما با نزديک شدن به باند فرودگاه به تدريج از سرعت و ارتفاع خود مي کاهد. اهرم چرخ ها توسط خلبان پايين داده مي شود. ولي چرخ ها باز نمي شوند. اضطراب دوباره حکم فرما مي شود. خلبان هرکاري مي تواند انجام مي دهد ولي موفق نمي شود.
بلافاصله به کمکش که در کف کابين بود مي گويد توسط اهرم اضطراري سعي کند چرخ ها را پايين بدهد ولي او هم موفق نمي شود. سرانجام با کلنجار زياد و ياري جستن از ائمه اطهار چرخ ها بازمي شوند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)