یکی دیگر از نقش های بازی، رشد عواطف و روابط اجتماعی کودک می باشد. بازی، مخصوصا بازی با سایر کودکان باعث می شود که کودک روش ایجاد ارتباط با دیگران را بیاموزد. کودک توان خود را به کار می گیرد تا خود را با محیط و سایر هم بازیها، هماهنگ کند. او از طریق بازی، احساسیت خود را بیان می کند، ترس ها، نگرانی ها، دوستی ها و... خود را آشکار کرده و مسائل خود را حل می نماید.
کودک در بازی خود، نقش های مختلفی را بازی می کند و از این طریق شناخت بیشتری از خودش و استعدادهایش به دست می آورد. او به این وسیله تمرین می کند تا بتواند نقش های بزرگسالی را بهتر انجام دهد. همچنین علاقه ها و توانایی های خود را می شناسد تا متوجه شود در آینده چگونه می تواند پیشرفت بیشتری انجام دهد. بنابراین والدین باید توجه کنند که:
1- به بای نوزاد و کودک خود اهمیت زیادی بدهند و آن را کاری بیهوده ندانند. بازی را وقت تلف کردن ندانند و از بازی کودکان خسته نشوند.
2- وسایل مختلفی جهت بازی کودکان فراهم کنند. شرایط را طوری فراهم نمایند که کودک بیشتر به بازی بپردازد. والدین نباید به شکلی عمل کنند که کودک از ترس یا خجالت بازی را کنار بگذارد.
3- در بازی کودک دخالت نکنند، روش و مقررات بازی را به کودک تحمیل نکنند، تا کودک به روش دلخواه خودش بازی کند.
4- به این بهانه که بازی کودک مسخره ساده یا خیلی تکراری است سعی در عوض کردن بازی کودک نکنند. البته می توانید بازیهای جدید را به کودک پیشنهاد کنند وسایل جدید تهیه کننند و خودشان به یک بازی بپردازند، تا کودک به انجام آن بازی عادت کند.
5- در بازیهای دسته جمعی سعی کنید خود کودکان متوجه شوند که نیاز به قوانین و مقرراتی دارند و خودشان آن قوانین را وضع کنند. اگرکودکان از شما خواستند آنها را راهنمایی کنید در غیر این صورت برای آنها قانون وضع نکنید. اگر قوانین کودکان با قوانین معمول فرق دارد مهم نیست به طور مثال اگر در فوتبال قوانین غیر از قوانین واقعی وضع کرده اند نگران نشوید چرا که منظور شما اوست. این کودک چنانچه بخواهد بعدها فوتبالیست شود مطمئن باشید که در چند جلسه قوانین صحیح را یاد می گیرد.