انسان اگر به تمام نعمت‏هاى مادى حق، و به همه نعمت‏هاى معنوى حضرت رب‏العزه بينديشد، و با دقت و تإمل بنگرد مى‏يابد كه رحمت رحيميه پروردگار، و فيض عام و خاص خداى مهربان ظاهر و باطن، و غيب و شهود، و ملك و ملكوت، و همه شئون او را فراگرفته، و سعه رحمت دوست او را در خود فرو پوشانده، و وى را آن چنان مورد مهر و محبت خود قرار داده، كه موجودى از موجودات حتى فرشته مقرب را اين گونه مورد عنايت و لطف و رإفت و كرم و رحمت قرار نداده!!
آن وقت است كه با چراغ معرفت، قدم عشق در جاده تكليف مى‏گذارد، و با كمك ايمان براى رسيدن به لقإ دوست حركت مى‏كند، و لحظه‏اى از بندگى حق و خدمت به خلق دريغ نمى‏ورزد، و با تمام سلول‏هاى وجودش و رگ و پى و اعضا و جوارحش، و دل شيدا و عاشقش، و جان واله و حيرانش، و زبان گويايش، و درون باحالش، و سينه سوزانش، و پوست و گوشت و استخوانش، و همه هستى‏اش خاضعانه و خاشعانه، روزانه و شبانه در پيشگاه محبوب ازلى و ابدى به عنوان توسل و تمسك به رحمت سرمدى عرضه مى‏دارد: