استاد فریدون پور رضا، مردی از دیار عشق و از تبار باران

[mehraboOon]

استاد فریدون پور رضا، مردی از دیار عشق و از تبار باران












احمد شاملو: در صدای پوررضا تاریخ یک ملت خوابیده است



دو واره آسمانه دیل پورابو
سیه ابرانه جیر مهتاب کورابو
ستاره دانه دانه رو بیگیفته
عجب ایمشب بساط غم جورا بو
دوباره دل آسمان پر شد
مهتاب، پشت ابرهای سیاه کور شد
ستاره ها، دانه به دانه،از من روی گرفتند
امشب، بساط غم چه عجیب جور شده است









استاد پوررضا درگذشت


نسلی که راوی موسیقی ، فرهنگ و زبان‌شان بودند
و آن را با دل‌ و جان حفظ کردند
تک تک دارند رخت برمیبندند
و نسل امروز……!

[mehraboOon]

دانلود چند ترانه از مرحوم پوررضا



http://www.mediafire.com/?j64a60b00nva0jb






http://www.mediafire.com/?lyl2yyncb5co2mv





http://www.mediafire.com/?3ai5b3ukbqz2s1f

[NET DOCTOR]

خواننده بزرگ گیلانی «فریدون پوررضا» در ۸۰ سالگی درگذشت

پس از «پس از باران»

علی مسعودی‌نیا- موسیقی گیلان از حوالی دهه ۳۰ شمسی، همواره محل فعالیت دو طیف اصلی بود که دو شیوه متفاوت را برای کار خود برگزیده بودند: گروه اول، موسیقیدانانی که رویکردشان به سمت اصالت و سنت‌گرایی بود و می‌کوشیدند تا آثاری منطبق بر ساختار فولکلور منطقه گیلان ارایه دهند و گروه دوم، موسیقیدانانی که تمایل داشتند با استفاده از پیشینه کهن موسیقایی گیلان، با جریان‌های روز همراه شوند و آثار مدرن‌تری را تولید کنند. «فریدون پور‌رضا» بدون شک مهم‌ترین چهره گروه اول طی نیم قرن اخیر بود. وی که در سال ۱۳۱۱ در «لشت نشا» متولد شد، از‌‌ همان ابتدای ورود به عرصه‌ موسیقی، به هنر سنتی «تعزیه‌خوانی» روی آورد و در عین حال نزد استادانی چون «غلامحسین بنان» و «سعادتمند قمی» ردیف آوازی موسیقی ایرانی را فرا‌گرفت و با افتتاح رادیو در گیلان، جزو نخستین هنرمندانی بود که فعالیت رسمی خود را با رادیو و تلویزیون ملی ایران آغاز کرد. «پور‌رضا» به اقتضای علایق و سلایق و نوع کارش، بیش از آنکه در راه شهرت گام نهد، عمده عمر خود را صرف احیای موسیقی بومی گیلان و انتقال آموزه‌های آن به نسل‌های بعدی کرد و در این مسیر، در سفرهای فرهنگی و برنامه‌های متعددی به مناطق مختلف ایران و جهان رفت. پژوهشگران موسیقی ایران حتما در سیر تحقیقی خود کارشان به موسیقی گیلان و مقالات ارزشمند «فریدون پور‌رضا» در مجموعه «گیلان‌نامه» افتاده‌است و قطعا می‌دانند که از معدود منابع مکتوب و قابل اعتماد در زمینه موسیقی گیلان و پیشینه تاریخی و فرهنگی آن است. گیلانی‌ها «پور‌رضا» را خوب می‌شناختند و ارج بسیاری بر کار‌هایش می‌نهادند، اما شاید در سایر مناطق ایران، نسل امروز تا پیش از هنرنمایی وی در تیتراژ و موسیقی متن سریال «پس از باران» او را چندان نمی‌شناختند. در این سریال بود که «پور‌رضا» در کنار موسیقی هوشمندانه «سعید انصاری» توانست بهترین اجرای کارنامه هنری خود را به گوش کل ایرانیان برساند. از دیگر آثار مهم او شش آلبوم آوازی-آموزشی «موسیقی گیلان و مازندران» است که تنها منبع شنیداری موجود از ردیف‌های آوازی خطه شمال ایران به شمار می‌رود. هر‌چند فقدان او در حقیقت مایه تحسر و اندوه هنر‌دوستان ایران است، اما به یقین آثار مکتوب و مسموع او میراثی نامیرا برای نسل‌های امروز و فردای موسیقی کشورمان خواهد بود.

[NET DOCTOR]

خواننده بزرگ گیلانی «فریدون پوررضا» در ۸۰ سالگی درگذشت

صدایی ماندگار با جذبه‌ای جادویی

ناصر وحدتی- از سال ۱۳۲۹ یک رادیوی دو ساعته در پادگان نیروی دریایی گیلان راه افتاد و دقیقا از‌‌ همان سال استاد «فریدون پوررضا» تا سال ۱۳۹۰ قریب ۶۱ سال رسما آواز خواندند و بیش از ۴۵۰ تصنیف از ایشان در این فرآیند شنیده شد. در سال‌های اخیر که سریال «پس از باران» از شبکه‌های سراسری پخش شد مردمان بسیاری از نواحی ایران که موسیقی و زبان گیلکی برایشان ناآشنا بود به عشق شنیدن صدای استاد فریدون پوررضا پای گیرنده‌ها می‌نشستند، زیرا صدای استاد بسیار جذاب و به واقع جادویی بود. از سال ۱۳۳۵ که رادیو گیلان شکل گرفت «پوررضا» نفر نخست موسیقی منطقه تلقی می‌شد، نگاه به تسلط پوررضا به موسیقی گیلان باعث شد که هیچ تصنیف خالتوری (فریبنده) در استان ما تولید نشود. سال ۱۳۴۲ که واقعه سیاهکل پیش آمد و یک عده دانشجوی شورشی علیه حکومت خودکامه پهلوی دست به قیام زدند، معنا در ترانه در کل ایران مفهوم پیدا کرد که اردلان سرفراز، شهیار قنبری، فرهاد مهراد، فریدون فروغی و... منادیان موسیقی سیاسی در ایران شدند و دقیقا از همین مقطع یعنی اوایل دهه ۵۰ شوریدگان شعر و ترانه‌سرایی گیلان؛ محمدولی مظفری، کریمی ماچیانی، خیرخواه و شیون فومنی نوعی دیگر از ترانه‌سرایی را در گیلان آغاز کردند که در این میان ترانه‌های ماندگار «سیاه ابران»، «سمند قاطر»، «یقل دوقل»، «آخ مرا به باغ بنداز»، «رمضانعلی»، «کله خوک»، «گیله‌لو»، «پرچین» و... خلق شد که در گیلان به واقع کسی جز استاد فریدون پوررضا در آن شرایط استیلای کامل ساواک بر اوضاع فرهنگی کشور جرات خواندن این ترانه‌ها را نداشت. پوررضا نه اینکه مردم گیلان بلکه طبیعت گیلان، درخت‌ها، جنگل‌ها و دریای گیلان، ۶۰ سال صدایش را شنیدند و لذت بردند. پوررضا در عرصه موسیقی همچون شاملو و نیما در عرصه شعر نو از آن دست از دست‌رفتگانی است که بدیل او پیدا نخواهد شد. من این ضایعه بزرگ را به جامعه موسیقی ایران و به ویژه موسیقی گیلان تسلیت عرض می‌کنم.