در مناجات شعبانیه كه از امیرمؤمنان علی علیه السلام به ما رسیده، جملات عارفانه بسیار ظریف و با عظمتی وجود دارد كه اگر با خلوص و عشق خوانده شود مسلماً انسان را به مراحل و مقامات عالیه ای خواهد رساند. معروف ترین فراز این دعا چنین است:
«اِلهی هَبْ لی كَمالَ الْاِنْقِطاعِ اِلَیكَ وَ اَنِرْ اَبْصارَ قُلُوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها اِلیكَ حَتَّی تَخْرِقَ اَبْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ اِلی مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصیرَ اَرْواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ؛ (27)
خدایا! به من انقطاع كامل به درگاهت عنایت فرما و دیده های باطنی دلهایمان را با تابش نور خودت روشن فرما تا اینكه دیده های حقیقت بین و روشن ما حجابهای نور را شكافته به سرچشمه عظمت [و شكوه درگاهت] برسد و ارواح ما به مقام عزیز و مقدست تعلق داشته باشد.»
همچنین در دعای عرفه كه از وجود مقدس حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام صادر شده عبارات بلند و باشكوهی بیان می شود كه سالكان مخلص با آن جملات توحیدی، استوار، مصمم و مشتاق در بوستان با صفای حقیقت گام بر می دارند و دل به دلدار می سپارند. در آن دعا خطاب به پروردگار آمده است:
«اَیكُونُ لِغَیرِكَ مِنَ الظُهُورِ ما لَیسَ لَكَ حَتَّی یكُونَ هُوَ الْمُظْهِر لَكَ مَتی غِبْتَ، حَتَّی تَحْتاجَ اِلی دَلیلٍ یدُلُّ عَلَیكَ وَ مَتی بَعُدْتَ حَتَّی تَكُونَ الآثارُ هِی الَّتی تُوصِلُ اِلَیكَ؛ (28)
[معبودا!] آیا برای غیر تو ظهوری هست كه برای تو نیست، تا او تو را آشكار و ظاهر سازد؟ تو كی غائب بوده ای كه نیاز به راهنما و دلیلی داشته باشی كه به سوی تو رهنمون گردد؟ كی دور بوده ای تا نشانه ها و آثار، [بندگان را] به سوی تو رسانند؟»
كی رفته ای ز دل كه تمنا كنم تو را
كی گشته ای نهفته كه پیدا كنم تو را
غایب نگشته ای كه شوم طالب حضور
پنهان نبوده ای كه هویدا كنم تو را
با صد هزار جلوه برون آمدی كه من
با صد هزار دیده تماشا كنم تو را
امام حسین علیه السلام با این جمله دلنشین خویش، معرفت و رسیدن به خدا را بوسیله ذات مقدسش بیان می كند و این همان از خدا به خدا رسیدن است.
امام سجادعلیه السلام نیز در دعای ابوحمزه ثمالی به این نكته عمیق عرفانی اشاره دارد؛ آنجا كه می فرماید:
«وَ اَنَّكَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ اِلَّا اَنْ تَحْجُبَهُمُ الْاَعْمالُ دُونَكَ؛ (29)
[خدایا!] تو از مردم پنهان نیستی؛ بلكه اعمال [ناشایست و آرزوهای طولانی] آنان را از تو جدا كرده است.»
اگر انسان بتواند با خشوع و آمادگی كامل این دعاها را زمزمه كند، بدون تردید در خودسازی و صفای باطن پیشرفت غیر قابل تصوری خواهد كرد. به همین علت حضرت امام خمینی، آن عارف به خدا پیوسته بر این باور بود كه این دعاها انسان را از بتكده خودخواهیها خلاص می كند و از ظلمت كده دنیا به عالم نور و معنویت می رساند.
آن بزرگوار به نقل از استادان خود می فرمود:
«قرآن، قرآن نازل است، آمده است به طرف پایین و دعا از پایین به بالا می رود، این قرآن صاعد است. این ادعیه با یك زبان خاصی كه در دعاها هست، اینها این انسان را دستش را می گیرد و می بردش به بالا، آن بالایی كه من و شما نمی توانیم بفهمیم. این دعاهایی كه در ماهها هست خصوصاً در ماه رجب و شعبان و ماه مبارك رمضان، اینها انسان را همچو تقویت روحی می كند، اگر كسی اهلش باشد - ما ها كه نیستیم - نورافكن است برای اینكه این بشر را از این ظلمت ها بیرون بیاورد و وارد نور بكند كه معجزه آساست. به این دعاها عنایت بكنید. سبكبار می كند انسان را و از این ظلمتكده می كشد او را بیرون. و نفس را از آن گرفتاریها و سرگشتگیهایی كه دارد خارج می كند، این ادعیه ای است كه از ائمه ما وارد شده اند.» (30)
تزكیه نفس، تعلیم مبارزه، شیوه حكومت داری، آموزشهای اخلاقی، اعتماد به نفس، ایجاد تعادل و آرامش، رهایی از وابستگیها و علائق دنیوی، از جمله ره آورد دعاهای مخلصانه است.
ناگفته نماند كه گریه در حال دعا نشانه رقت قلب است و رقت قلب هم نشانه خلوص نیت و برقراری ارتباط معنوی با حضرت باری تعالی است.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)