◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش

تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش		که بود آن بخت بیدارم درآغوش
خوش آن حالت که گاه گفتن راز		دهانم بود نزدیک بنا گوش
دو سه بار ای خیال یار با من		بگو خوابی که دیدستم شب دوش
فغان خسرو است از سوزش دل		بنالد دیگ چون زآتش کند جوش

[M.A.H.S.A]

مرا کاریست مشکل با دلی خویش

مرا کاریست مشکل با دلی خویش		که گفتن می نیارم مشکل خویش
خیالت داند و چشم من و غم		که هرشب در چه کارم با دل خویش
ز وا پس ماندگان یادی کن آخر		چه رانی تند جانا محمل خویش ؟
مرا در اولین منزل ره افتاد		ترا خویش باد راه و منزل خویش
چه فرصتها که گم کردم درین راه		زبخت خواب ناک غافل خویش

□

مکن ضایع طبیبا مرهم خویش

که خوش می سوزم از داغ فراقش

□

دستم به لب و نظر به رویش

می بر کف و لاله زار در پیش

[M.A.H.S.A]

دزدانه در آمد از درم دوش

دزدانه در آمد از درم دوش		افگنده کمند زلف بردوش
برخاستم و فتادم از پای		چون او بنشست رفتم از هوش
آن نرگس نیم مست جادوش		آهو بره‌یی به خواب خرگوش
هر کس که ببیندت به یک روز		ملک دو جهان کند فراموش
بی روی تو نوش می شود نیش		و ز دست تو نیش می‌شود نوش
یک حلقه به گوش خسرو انداز		کوبنده‌ی تست و حلقه در گوش

[M.A.H.S.A]

سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش

سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش		تا زمانی دیده‌ام روی خوش جانان خویش
از خیال او چه نالم رفت کارم زدست		من به خون خویش پروردم بلای جان خویش
ای جفا آموخته از غمزه‌ی بدخوی خویش		نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش
روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد		روی خود در روی من بین روی من در روی خویش
یک دم ای آیینه‌ی جان رونما تا جا کنم		برسردست خودت یا بر سر زانوی خویش
گر خیال قامتت اندر شر و شور اوفتد		سرنگون همچون خیال خود فتد در جوی خویش
گوش هندو پاره باشد ور منم هندوی تو		پاره کن گوش و مکن پاره دل هندوی خویش

[M.A.H.S.A]

گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش

گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش		ور به سامان روزگاری نیست گو هرگز مباش
هر خسی را از گلستان جهان گلها شگفت		گر مرا بوی بهاری نیست گو هرگز مباش
چهره‌ی زرین و سیمین سینه‌ی ترکان بستم		بازور سیمم شماری نیست گو هرگز مباش
آسمان وا راست دامان مراد ناکسان		گر مرا پیوند واری نیست هرگز گو مباش
غم خود ازعشقست گو در جان من جاوید باد		گر غم را غم‌گساری نیست هرگز گو مباش
عشق بازی با خیال یار هم شبها خوشست		باری ار بوس و کناری نیست گو هرگز مباش
مجلس عیشست و جز خسرو همه مستند اگر		ناکسی و نابکاری نیست گو هرگز مباش

□

خوانمش در جان و گوید خانه‌ی من نیست این

با چنین بیگانگی دل آشنا می‌خواندش

□

با رقیبت نیست کار و خوانیش می‌دانم انی

تا مرا سوزی زحسرت بی سبب می‌خوانیش

□

باغ روجانا که نرگس در هوای روی تست

روی گل می‌بیند اما دل نمی‌آسایدش

[M.A.H.S.A]

نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش

نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش		سخن قند مگو با لب شکر شکنش
گر زند با دهنش بسته ز بی‌مغزی لاف		هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش
ای صبا گوی زمن غنچه‌ی تر دامن را		چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش
دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات		گفت باید طلبید ازلب شیرین منش
گر شور در غم تو چهره‌ی عاشق گاهی		باز گلگون کند از خون دل خویشتنش
زلف کج طبع تو هندوی بلا انگیز است		چشم سر مست تو ترکیست که یغماست فنش
روز و شب وصف رخ خوب تو گوید خسرو		تا چه طوطی است که ازآینه باشد سخنش!

[M.A.H.S.A]

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش		وان شکر خنده‌ی شیرین تو از چشمه‌ی نوش
گریه می‌آیدم از دور به آواز بلند		که از آن گریه نمی‌آیدم آواز به گوش
ای به خشم از برمن رفته و تنها خفته		چشم را گوی که چندین طرف خواب بپوش

□

از رخت برآسمان مه شد خجل

در چمن هم بوستان افروز خویش

[M.A.H.S.A]

آنکه از جان دو ستر میدارمش

آنکه از جان دو ستر میدارمش		گر مرا بگذاشت من نگذارمش
آنکه در خون دل من تشنه است		من دو چشم خویش می پندارمش
گر چه هست او یار من من یار او		من کجا یارم که گویم یارمش
هیچ رحمی نیست بر بیمار خوش		آن طبیبی را که من بیمار مش
با دل خود گفتم او را چیستی ؟		گفت خسرو او گل و من خارمش

[M.A.H.S.A]

دل من رفت نتوان یافت بازش

دل من رفت نتوان یافت بازش

که دستی نیست بر زلف درازش

□

کی بود آنکه نشینم با تو

باده در دست و گل اندر آغوش

□

هست بازار تو در دلها گرم

حسن چندان که توانی بفروش

□

دل رفت و روزها شد کز وی خبر نیاید		ای دور مانده چو نی در زلف عنبر ینش
طاقت ندارد آن رخ از نازکی نفس را		ای بار تند مگذر بر برگ یاسمینش
ای جامه دار ازینسان چستش مبند یکتا		کز بخیه نقش گیرد اندام ناز ننینش

□

دل رفت و در زنخدانش آوا ز دادم او را

گفت اینکم معلق در نیمه راه چاهش

[M.A.H.S.A]

چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش

چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش		نوری ندادیم شبی از ماههتاب خویش
رویی چنان مپوش زعشاق کاهل دل		از تشنگان دریغ ندارند آب خویش
گر نه کباب کردن دلها شدش حلال		آن مست را بحل نکنم من کباب خویش