◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

جوان و پیر که در بند مال و فرزندند

جوان و پیر که در بند مال و فرزندند		نه عاقلند که طفلان ناخردمندند
بخانه‌یی که ره جان نمی‌توان بستن		چه ابلهند کسانی که دل همی بندند
به سبزه زار فلک طرفه باغبانانند		که هر نهال که شاندند باز برکندند
جمال صحبت هم صحبتان غنیمت دان		که می‌روند نه ز انسانکه باز پیوندند
بسا ز توشه ز بهر مسافران وجود		که میهمان عزیزند وروز کی چندند
ترا به از عمل خیر نیست فرزندی		که دشمنند ترا زادگان نه فرزندند
مجوی دینی اگر اهل معینی خسرو		که از همای به مردار میل نپسندند

□

ز گریه من نتوانم نوشت نامه به دوست

و گر جواب رسد نیز من نیارم خواند

[M.A.H.S.A]

چوکارهای جهانست جمله بی بنیاد

چوکارهای جهانست جمله بی بنیاد		حکیم دروی ننهاد کارها بنیاد
مشو مقیم درآبادی خراب جهان		چو کس مقیم نماند درین خراب آباد
مبر ز باد غرور ار بلندیی داری		که خس بلند شد از باد لیک باز افتاد
چو هست بنده‌ی خلق آدمی ز بهر طمع		خوشاکسی که ازین بندگی بود آزاد
چنان بزی که نمیری اگر توانی زیست		چو هر که هست به عالم برای مردن زاد
از آن خویش مدان خسروا که عاریت است		متاع عمر که دادند باز خواهی داد

[M.A.H.S.A]

دل ز تو بی‌غم نتوانیم کرد

دل ز تو بی‌غم نتوانیم کرد

درد ترا کم نتوانیم کرد

□

باد بویش به بوستان آورد

غنچه از شوق پیرهن بدرید

□

چون لبت را به گاز پاره کنم

لب نباشد نبات پاره بود

□

خضر پیش لبت به آب حیات

لب چه باشد که دست هم نزند

□

بیا ای جهان بر سر من بگرد

که این شربتی زیر آن پای بود

□

خطت کز لبانت برآورد سر

برآورد از جان عشاق دود

□

به بازی مزن تیغ بر جان من

که کس تیغ بردوستان ناز خود

□

سر زلف کاید همی برلبش

نمک سوی هندوستان می‌برد

□

بهانه می طلبند اهل دل که جان بدهند

بپوش روی و گرنه در انجمن مگذر

□

همه بر دیگران قسمت مکن غم

ازان چیزی برای من نگهدار

□

صبوری با غمش می گفت در دل		که من رفتم تو جای من نگهدار
گر درد سریت هست از عشق		بارد بساز و ترک سر گیر

[M.A.H.S.A]

ای لعل لبت چو بر شکر شیر

ای لعل لبت چو بر شکر شیر		شکر ز لب تو چاشنی گیر
از زلف بریدنت دل من		دیوانه شد و برید زنجیر

[M.A.H.S.A]

ای شمع رخ تو مطلع نور

ای شمع رخ تو مطلع نور		زین حسن و جمال چشم بددور
با پرتو عارض توخورشید		چون شمع درآفتاب بی نور
رخسار تو در جهان فروزی		ماننده‌ی آفتاب مشهور
از روی تو شام صبح گردد		ور زلف تو صبح شام دیجور
انگیخته شام را ز خورشید		آمیخته مشک را ز کافور
از دست غم ت در زمانه		یک خانه‌ی دل نماند معمور
خاطر نرود به گلستانی		آن را که جمال تست منظور
خسرو که همیشه بردر تست		ازدرگه خود مکن ورا دور

□

در چشمه‌ی خورشید اگر آبی ندیدستی گهی

خیزند چون از خواب خوش روشنتن خوبان نگر

□

خفته بهشت نرگست ور بگشاییش دمی

شهر تمام کو به کو پر ز بلا شود مگر

□

جان من از صبر می پرسی دل ما را مپرس

زانکه این معنی ندارد در گمان او گذر

[M.A.H.S.A]

خوش بود باده‌ی گلرنگ در ایام بهار

خوش بود باده‌ی گلرنگ در ایام بهار		خاصه در سیایه‌ی گلهای تر اندام بهار
بغنیمت شمر ایدوست اگر یافته‌ای		روی زیبا و می روشن و ایام بهار

□

گر ز در ماندگی عشق ترا دردی هست

هم بدان درد قناعت کن و درمان بگذار

□

دل آسوده دگر حال پریشان دگر است

شهرآباد دگر باشد و ویرانه دگر

[M.A.H.S.A]

ای باد صبح‌دم خبر آشنا بیار

ای باد صبح‌دم خبر آشنا بیار		بوی نهفته زان صنم دلربا بیار
ما تا که یابم از دل گم گشته آگهی		یک تار مو ازآن سر زلف دو تا بیار

□

چون در شکار برسرآهو گذر کنی

چشمت بست دست به تیر و کمان مبر

□

سر پا بوس تو تنها نه دل راست

که مشتاق است جان ناتوان نیز

□

پرسی که چگونه‌ای ؟ چگویم ؟		کز مرده برون نیاید آواز
گویند مرا برو ازین کوی		دل گم کردم کجا روم باز ؟

[M.A.H.S.A]

تن پیر گشت و آرزوی دل جوان هنوز

تن پیر گشت و آرزوی دل جوان هنوز		دل خون شد و حدیث بتان برزبان هنوز
عالم تمام پر ز شهیدان کشته گشت		ترک مرا خدنگ بلا در کمان هنوز

[M.A.H.S.A]

دل ز تن بردی و درجانی هنوز

دل ز تن بردی و درجانی هنوز		دردها دادی و درمانی هنوز
هر دو عالم قیمت خود گفته‌ای		نرخ بالا کن که ارزانی هنوز
ملک دل کردی خراب از تیغ و باز		اندرین ویرانه سلطانی هنوز

[M.A.H.S.A]

مست من چون باده نوشی جرعه برمن بریز

مست من چون باده نوشی جرعه برمن بریز		درد جام خود برین رسوای تر دامن بریز
تیرگی عیش مشتاقان ترا چون رو شنست		بردل تاریک خسرو و باده‌ی روشن بریز

□

از ما چه احتراز نمودی که در جهان

هرگز نکرد شمع ز پروانه احتراز

□

به راه کعبه که از هر طرف کمین گاهی است

اگر ز خویش گذشتی قدم منه بهراس

□

رو ای صبا و ز بهر مسافران فراق

ازان دو لب سخنی چند یادگاری پرس