◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

[M.A.H.S.A]

لعل شیرینی چو خندان می‌شود

لعل شیرینی چو خندان می‌شود		در جهان شیرینی ارزان می‌شود
قد او هر گه که جولان می‌کند		گوییا سرو خرامان می‌شود
پرتو رویش چو می‌تابد ز دور		آفتاب از شرم پنهان می‌شود
قصه‌ی زلفش نمی‌گویم بکس		زانکه خاطرها پریشان می‌شود
من نه تنها می‌شوم حیران او		هر که او را دید حیران می‌شود
گیه چو می‌گوید که بنوازم ترا		تا نگه کردی پشیمان می‌شود

[M.A.H.S.A]

درشهر فتنه‌یی شد می‌دانم از که باشد

درشهر فتنه‌یی شد می‌دانم از که باشد		ترکیست صید افگن پنهانم از که باشد
هر روز اندرین شهر خلقی زدل برایند		گردیگری نداند من دانم از که باشد
دردم گذشت از حد معلوم نست تا خود		سامانم از که خیزد درمانم از که باشد
چون کرد طره‌ی تو غارت قرار خسرو		من بعد گر صبوری نتوانم از که باشد؟

□

در مجلس وصالت دریا کشند مستان

چون وقت خسرو آید می در سبو نباشد

□

نارسته می توان دید از زیر پوست خطت		چون نامه یی که کاتب سوی برون بخواند
ای دل سپاس دار که گردوست جور کرد		از بخت نامساعد من بود ازو نبود

□

سوز دلم بدید و ز دیده نمی نریخت		این یار خانه سوخته را این قدر نبود
دوش آمدی و معذرتی گر نکرد من		معذور دار زانکه ز خویشم خبر نبود
بیگانه وار از سر ما سایه برگرفت		ما را ز آشنایی او این گمان نبود
گل آمد و به باغ رسیدند بلبلان		وان مرغ رفته را هوس آشیان نبود
یارب که دوش غایب من خانه‌ی که بود		تشویش این چراغ ز پروانه‌ی که بود؟

[M.A.H.S.A]

آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند

آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند		معذور دارشان که رخت را ندیده‌اند
دست ازتو می‌نشویم و از غم تمام خلق		دست از من شکسته‌ی بی‌تاب شسته اند

□

باز آی تا به بوسه فشانم به پای تو

کز عشق پای بوس تو جانم به لب رسید

□

بالا کشید زلف و دلم کی به من رسد

کو را به بام برد و ز ته نردبان کشید

□

من چون زیم که هیچ گه آن نوبهار حسن

بویی زبهر من به نسیم سحر نداد

□

گفتم چگونه می کشی و زنده می‌کنی		از یک جواب کشت و جواب دگر نداد
ای دیده آب خویش نگهدار بعد ازین		کاتش بده رسید و به خرمن نایستاد
گویند منگرش مگر از فتنه جان بری		بسیار خواستم که دل من نایستاد

□

چشمم که بود خانه‌ی خیل خیال تو

عمرت دراز باد که آن خانه آب برد

[M.A.H.S.A]

خوبان گمان مبرکه زاولاد آدمند

خوبان گمان مبرکه زاولاد آدمند		جانند یا فرشته و یا روح اعظمند
خوانید روح و امق و مجنون وویس را		کایشان درون پرده‌ی این راز محرمند
ای سلسبیل راحت و ای چشمه‌ی حیات		بر تشنگان سوخته لطفی که درهمند

[M.A.H.S.A]

ای همرهان که اگه از آن رفته‌ی منید

ای همرهان که اگه از آن رفته‌ی منید		گمره شدم برید برن را هم افگنید
ای طالبان وصل ز مادور کز فراق		ما چاک سینه‌ایم و شما چاک دامنید
ای طالبان عشق یکی دیدنش روید		دانم که زاهدید اگر توبه نشکنید

[M.A.H.S.A]

دل در هوایت ای بت عیار جان دهد

دل در هوایت ای بت عیار جان دهد

چون بلبلی که دور گلزار جان دهد

[M.A.H.S.A]

دل باز سوی آن بت خو چه می‌دود

دل باز سوی آن بت خو چه می‌دود		این خون گرفته باز دران کوچه می‌رود؟
چون رفت از من آن دل نادان روای صبا		امشب بران غریب ببین کوچه میرود؟
گلگشت باغ می کند امروز سرو من		بنگر که باز بر گل خوشبو چه میرود؟
جان می رود زمن چو گره می زند به زلف		مردن مراست از گره او چه می‌رود؟

[M.A.H.S.A]

عمری در آرزوی تو رفتست و می‌رود

عمری در آرزوی تو رفتست و می‌رود		صبرم به جستجوی تو رفته است و می‌رود
رفتی و بوی زلف تو ماند و هزار دل		دنبال تو به بوی تو رفتست و می‌رود

[M.A.H.S.A]

بازآن سوار مست به نخجیر می‌رود

بازآن سوار مست به نخجیر می‌رود		دستم ز کار و کار ز تدبیر می رود
من بیهشم که می‌دهد از سرو من نشان		این باد مشک بو که به شبگیر می‌رود
هر ساعتی که می گذرد قامتش به دل		گویا که در درونه‌ی من تیر می‌رود
دیوانه شد دلم ره زلف تو برگرفت		مسکین به پای خویش به زنجیر می‌رود
عشقست نه سرسریست که با عشق آدمی		یا جان برآید آنگه و یا شیر میرود
گشتم در آب دیده چنان غرق کاین زمان		کاین باد پای عمر به شتاب میرود
ما را زطاق ابروی جانان گزیر نیست		زاهد اگر به گوشه‌ی محراب می‌رود

□

بیداریم بکشت وه ای ساربان خموش		کاین سو زم از افسانه شنیدن نمی‌رود
می‌بینمش ز دور نیم سیر چون کنم		چون تشنگی آب ز دیدن نمی‌رود
خسرو تو لاف زهد به خلوت چه میزنی		کاین آرزو به گوشه خزیدن نمی‌رود

□

کی درد ناکتر بود از حسرت فراق		جلاد گر به گاه قصاصی استخوان برد
برعقل خویش تکیه مکن پیش عشق از آنک		دزدی است کو نخست سرپاسبان برد

□

خون ریز گشت مردم چشمت چو ساقیی

کز دست وی قرابه‌ی می سرنگون شود

□

گویند بگسلد چو به غایت رسید عشق		جانم گسست و عشق به غایت نمی‌رسد
گمره چنان شدست دلم با دهان تو		کس از کتاب صبر هدایت نمی‌رسد
به گذشت دوش زلف و رخت پیش چشم من		ماهی گذشت و شب به نهایت نمی‌رسد

□

ای درج لعل دوست مگر خاتم جمی		زینسان که دست کس به نگینت نمی‌رسد
هرگز ترا چنان که تو بی کس نشان نداد		پای گمان به صد یقینت نمی‌رسید

[M.A.H.S.A]

ترکی و خوب روی کسی کاینچنین بود

ترکی و خوب روی کسی کاینچنین بود

نبود عجب اگر دل او آهنین بود

□

او پرده بر گرفت بگویید باد را

تا خانمان گل همه زیر و زبر کند

□

خونابه می‌خورم ز غم و گریه می کنم

آری شراب گوهر هرکس برون دهد

□

خواهم هزار جان زخدا تا کنم نثار

در هر قدم که سرو سمن بوی من زند

□

به منزلی که گذشتی ز آب دیده‌ام ای جان

هزار لاله‌ی خونین ز خاک راه براید

□

ز تند باد جگرها مرا درونه بلرزد		گلی که بر سر آن سرو سرفراز براید
بیاد آن قدو قامت سرشک لعل‌دو چشمم		بهر زمین که بریزد درخت ناز برآید

□

ز بهر دیدن هندستان زلف تو هر شب

بیا ببین که زسیلاب چشمم آب درآید

□

دهند پند که بازآ من آن مجال ندارم

که هر که رفت به کویت به خانه باز نیاید